Mongolië het land van de ger’s, worstelen, Chinggis Khaan,  grote kuddes paarden, schapen, geiten, koeien, yaks en echte kamelen. En één van de dunst bevolkte landen in de wereld.
Natuurlijk was het weer spannend hoe we de grens van Rusland en Mongolië over zouden gaan. Rusland uit ging erg makkelijk. Toen we het grensgebied van Mongolië binnen reden moesten we eerst door een desinfecteer bak rijden met ons Buske. Ze waren toch bang dat we enge ziektes op de banden hadden zitten.
Daarna was het weer van het kastje naar de muur. Je moet er maar een beetje de lol van inzien anders wordt je er helemaal gek van. In het 4^de loket krijg je een stempel en dan moet je weer terug naar loket 1 waar niemand is. Dan terug naar loket 4 dan loket 3 enz enz. Voor Happy ging het als een trein, ze wilde een stempel zetten in het paspoort van Happy dat ze het land in mocht maar die mogelijkheid hadden we nog niet gevonden in het paspoort. Na 1,5 uur stempels verzamelen naar de slagboom bij de uitgang gereden. Bleek dat we nog 2 stempels miste. Dus weer terug. Al met al na 2 uur stempels verzamelen reden we het eerste dorp van het Boeddhistische land Mongolië tegemoet.
Onderweg op een mooi uitzicht punt kwamen we de lokale mensen tegen die helemaal gek waren van hun land. We kregen gelijk een simkaart van ze zodat we in  geval er vragen of problemen konden bellen. Super aardig. We zijn via Darkhan naar een tempel gereden die we heel graag wilde zien. Dit werden onze eerste 70 kilometer over onverharde wegen rijden met 5 waterdoorgangen en diverse modderpaden.
De onverharde wegen zijn verschillend, soms verspreiden ze zich in 10 banen en komen ze bij een water doorgang weer bij elkaar. De waterdoorgangen zijn altijd spannend. We lopen eerst een keer door het water ( wat soms erg koud is ) om te kijken of het niet te diep is. Of dat er geen diepe kuilen inzitten, waar de grote stenen zitten, waar je weg zakt in het fijne grind of waar de modder zit. Daarna is het adem in en heel voorzichtig er doorheen. Tot nu toe geen water in de motor of vast komen zitten in het water. Het blijft elke keer spannend.
Op weg naar de tempel kwamen we een lokaal busje vol met vrouwen en kinderen tegen met een zachte band. Met ons compressortje hebben we de band proberen op  te pompen,  maar er bleek een lek in te zitten. Een reserve band hebben ze niet bij hun, waarom zou je. En nu? Een schroef uit het interieur van het busje gehaald en deze op de plek van de lek in de band gedraaid. Band opgepompt en jawel het lek was dicht. Rijden maar!  Zo komen ze hopelijk weer een stuk verder en misschien wel tot thuis. Tijdens het opblazen van de band heeft Happy de kinderen vermaakt en wij hebben de kinderen blij gemaakt met ballonen. Niks mooiers om mensen blij te maken, daar worden we nou gelukkig van.
Verder naar de tempel stonden overal gers en was het bijzonder mooi groen. Later hoorde we ook dat het dit jaar bijzonder veel had geregend en er daarom zo veel gras, kruiden en bloemen waren. Dit geeft een heerlijke geur om je heen.
O ja, voor de gene die het niet weten, de gers zijn de grote witte ronde tenten waar de mensen in wonen. Het is echt een nomade volk dus regelmatig wordt de ger ingepakt en gaan ze naar een andere plek. De ger heeft ongeveer een diameter van 6 meter en daar zit alles in voor de hele familie. Keuken, kachel, woonkamer, slaapkamer, douche? en de voorraad. Moet je voorstellen om hier in te leven met 4 of 5 kinderen bij 40 graden onder nul ! petje af.
De ger zelf heeft helemaal geen ramen. Boven in zit naast de schoorsteen een klein raampje waar licht door komt. Verlichting voor als het donker is gaat via een tl lamp. Deze laten ze werken door middel van een accu. Daarom zie je bijna bij elke ger wel een zonnepaneel en een tv schotel. Zodat ze ’s-avonds licht hebben en ze kunnen een uurtje tv kunnen, want daarna is de accu op. Wat een verschil hoe wij leven.

De vlaktes waar we doorheen reden waren echt geweldig,  Je kon erg ver kijken en niks anders dan natuur. Dit is iets waar we lang naar uit gekeken hadden. Het is hier echt nog zoals 1000 jaar geleden. Totale rust, super natuur en heerlijke frisse lucht.
Om te slapen zetten we ons Buske midden op zo’n vlakte en genieten van de natuur. Zo doen we dat eigenlijk in bijna heel Mongolië.  Langs ons lopen dan de kuddes met schapen, paarden, yaks, geiten en koeien. Dit is echt geweldig om te zien. Sommige kuddes lopen met een herder te paard. Die rijdt mee om de kuddes bij elkaar te houden en de goede richting op te sturen. Zo zitten we rustig te genieten van ons ontbijt, komt er een herder aan. Hij stapt van z’n paard en komt naast ons zitten.  We bieden hem dan een  lekker bakkie thee aan. Hij klets tegen ons in het Mongools en wij kletsen heerlijk in het Nederlands terug. En toch begrijpen we elkaar een beetje. Na 10 minuten springt hij weer op z’n paard en gaat in vol galop weer naar de kudde. Dit is natuur heerlijk om mee te maken.
Happy heeft ondertussen ontdekt dat ook in Mongolië er veel marmotten in de grond zitten. Ze rent zich rot achter de beesten aan, maar gelukkig kunnen ze elke keer net in hun holletjes kruipen. Als zo’n marmot dan net in z’n holletje zit, komt er 50 meter verder  weer één uit de grond en begint de fluiten. Happy er weer achter aan natuurlijk.  Super om te zien en ze maken Happy echt helemaal gek. Maar daar slaapt ze goed van zullen we maar zeggen. 

Bij de tempel was het erg mooi en we hoorde dat er over 2 dagen het jaarlijks festival van 3 dagen lang gehouden zou worden. Wat het precies inhield konden ze ons met handen en voeten niet vertellen.
We zijn maar ergens in de vlakte gaan staan om de te wachten voor dit festival. We hebben heerlijke wandelingen gemaakt over de vlaktes en de bergen op. Zo zagen we een vos met een hele mooie dikke staart voorbij komen, kraanvogels vlogen over, kikkers  en heel veel roofvogels waren er. De gieren zijn echt geweldig om te zien. 3 meter spanwijdte die over je heen komen vliegen op zoek naar een lekker maaltje. Ze zeggen dat de gieren hier lammetjes optillen, meenemen de lucht in en dan laten ze deze van hoogte vallen. Zo hebben ze weer wat te eten. Nou maar hopen dat ze Happy niet aanzien voor een lammetje.

Happy had ondertussen ook de sprinkhanen ontdekt. Ze weet niet precies wat ze ermee moet doen maar ze springen zo leuk in het rond, dus daar gaat ze dan maar achterna. Ze probeert ze op te eten maar kriebelen in haar bek in spuugt ze dan snel weer uit. Wat een bezigheid. Zo kwam ze ook een keer met een hele vreemde sprinkhaan aangelopen met een grote steker aan de achterkant, als iemand weet wat voor beest dit is horen we het graag.
Bij de tempel werd het de avond voor het festival steeds drukker. Er kwamen echt veel mensen met tenten en gers aan gereden. Ze sliepen allemaal rondom de tempel wat een mooi gezicht was. Wij stonden er weer midden in. Dat we dit weer mee mogen maken. Van de mensen om ons heen kregen we koekjes en eten aangeboden. De lokale kinderen reden met hun paarden tussen de auto’s en tenten door ( vaak zonder zadel ). Wat kunnen die kinderen mooi rijden op die paarden. Ze zeggen hier dat ze met 2 jaar op het paard vast gebonden worden om te leren rijden. Nou dat rijden kunnen ze! In de tempel was het nu erg druk. Leuk om te zien dat een paar dagen geleden er niemand was en nu een drukte van jewelste. Nu kon je er niet eens meer lopen zo druk. De mensen liepen rond in hele mooie kleding met de daarbij behorende mutsen. Echt mooi om te zien, ze waren er ook erg trots op.

Er werden heel veel rituelen in de tempel uitgevoerd die we nog nooit gezien hadden. Gaaf dat we dit weer mogen meemaken. We zijn een dag gebleven en toen weer aan de terug weg begonnen. De waterdoorgangen waren door al het verkeer aardig modderig geworden en er stonden ook wat auto’s vast in de modder. Die hebben we natuurlijk geholpen. Met het lange touw dat we op het dak ligt hebben we ze eruit getrokken. Bij één auto bleef de bumper in de modder steken en die hebben we er dan ook totaal vanaf getrokken. Ondanks dat was de man erg blij dat we hem hielpen.We hadden gezien dat er om een andere berg ook een soort pad was. We hebben hier voor gekozen en kwamen op andere doorwading plaatsen uit. Deze was minder modderig zodat we zonder problemen de overkant haalde.

We zijn verder naar het noordwesten gereden en hebben hier heerlijk kunnen genieten van de  natuur. Zo waren we in de bergen rond de 2000 meter hoogte en liepen tussen de dennenbomen. Die hadden we hier nog niet gezien en wat een heerlijk geur weer. Ook zagen we rond de plaats Erdenet een grote open kopermijn. Ze hebben hier echt bergen kilometers verplaatst om koper te kunnen winnen. Natuurlijk gaat al dit koper naar China. En de mijn is voor 80% van de Russen. Wat doen die landen het toch “goed” en zo blijft er eigenlijk maar weinig achter in het land.

Na 200 km verder naar het westen, bij een mooi nationaal park, zijn we omgedraaid en hebben besloten de noord route niet verder te rijden. We hoorde dat de paden door de vele regen echt slecht waren geworden. Het water in de rivieren stond erg hoog, waardoor de doorwadingen alleen voor jeeps met een snorkel te doen zou zijn. Mede hierdoor waren er diverse reizigers met off the road motoren omgedraaid. Dan gaan wij deze route maar niet proberen met ons Buske, hoe mooi hij ook mag zijn. We hoorden later ook het verhaal dat op de noord route er motoren waren mee gespoeld met de rivier. Deze konden ze 20 meter verder weer uit het water vissen. Dus omgedraaid en op naar Ulaanbataar, de hoofdstad van Mongolië. De plek waar we het goede doel dat we voor deze reis hebben uitgezocht gaan bezoeken.

Ook waren we toe aan een warme douche die we al een week of 4 niet meer hadden gehad. Ook waren we druk opzoek naar een wasmachine en een normale wc.
In het centrum van Ulaanbataar is het gekkenhuis met rijden, de wegen hebben meer gaten dan weg. Het is erg druk, eigenlijk 24 uur file en het is een stoffige bende. Over 10 km rijden doe je 2 uur in deze stad. Al met al echt een puinhoop!! Aan de andere kant van de stad was Guesthouse Oasis. Voor ons echt een oasis, een heerlijke warme douche, een wasmachine en een veilige plek achter een hek waar Happy heerlijk door de tuin met gras en bloemen kan rennen.
Ze hadden hier bewakers rond lopen. Die vonden Happy in het begin erg eng. Maar na een paar uur waren de bewakers niet meer bij d’r weg te slaan. Ze is dus assistent bewaker geworden en zat meestal bij de bewakers in de toren om alles goed te kunnen overzien. Happy uitlaten was wel spannend in de stad. Er waren veel loslopende honden en vaak hele roedels. Soms kwamen ze achter je aan en dan was het even spannend. Maar met een beetje boos kijken hebben we ze weten af te houden van Happyke.

De douches bij Oasis werden ook gebruikt door de lokale bevolking. Het is een badhuis zoals we in Nederland 50 jaar geleden nog kende. 90% procent van de mensen in Mongolië hebben geen stromend water en al helemaal geen warm stromend water. Hier komen de lokale dan, als ze geld hebben, even lekker douche. Dat kan wel eens 1 keer per week of 1 keer per maand zijn! Dat kunnen we ons in Nederland niet echt goed meer voorstellen.
We hebben erg leuk met de Duitse eigenaresse in de tuin zitten praten die hier al 17 jaar woonde. Ze had hele mooie, ontroerende verhalen. Ze had vooral veel gedaan voor de armen, wezen, gevangenen en zieken in het land. Erg mooi mens die eigenlijk een boek zou moeten schrijven van al haar ervaringen.
Bij dit guesthouse komen veel overland reizigers (mensen die met eigen vervoer over de wereld reizen). Sommige met hele grote motoren, jeeps  of zelfs vrachtauto’s of fiets. Er kwam ook een Japanner op een 250cc motor met een 6 liter tankje en een klein rugzakje. Hiermee reed hij van Japan door Mongolië en verder naar Europa en weer terug naar huis. Hij sprak alleen Japans, maar met handen en voeten kwam hij een heel eind. Met de overlanders is het leuk informatie uitwisselen over andere reizen en over Mongolië. Bijvoorbeeld informatie waar te slapen en wat je zeker moet gaan zien. Maar vooral welke wegen zijn begaanbaar en welke rivier doorwadingen zijn moeilijk en hoe diep ze zijn. En dan komen natuurlijk bij een biertje alle sterke verhalen.
In Ulaanbataar hebben we het goede doel bezocht wat we uitgezocht hadden voor deze reis. Dit was voor ons erg indrukwekkend. Hier hebben we al een verslag van gemaakt. Wil je dit lezen kijk dan bij “goede doel 2012” of klik hier.
We hebben ons bij guesthouse Oasis heerlijk opgeladen en zijn daarna een stukje naar het oosten gerijden. Onderweg kwamen we een lokale man tegen die jaagt met roofvogels. Ze hadden golden eagle’s en Gieren  waarmee ze werken. Frank wilde zo’n beest wel even vasthouden terwijl Martine veilig in de auto bleef zitten. Met een beetje kletsen mocht Frank ze op z’n hand houden. De gieren zijn echt zwaar en de arenden zijn erg mooi om te zien. Die enorme vleugels en dan die ogen, geweldig om mee te maken.
Daarna zijn we naar Terelj National park gegaan. Hier kwamen we via een hele mooie wandeling  bij een tempel terecht. De wandeling ging via een hangbrug waarbij je dacht, stort hij vandaag in of morgen. De tempel was echt heel mooi beschilderd en van binnen super onderhouden. Het lag boven op een berg waardoor je een geweldig uitzicht had. We zijn daarna verder het park in gereden. Helemaal aan het einde van het park wilde we naar de andere kant van de rivier om een plekje voor de nacht te gaan zoeken. We wilde net kijken of we er wel doorheen konden toen er een ossenkar aankwam. De kar dreef door de harde stroming bijna weg maar de os hield het gelukkig tegen. Niet een plaatsje voor ons om doorheen te rijden. Vandaar dat we een ander pad hebben opgezocht. Verderop vonden we een stukje horizontaal grasland om te gaan slapen. Dat valt niet altijd mee in een bergachtig gebied. We hadden het Buske net op een mooi plekje staan met niemand in de buurt. De kuddes paarden en koeien liepen weer om ons heen. Komt er later een auto aangereden met 4  personen en die zetten hun tent op 200 meter naast ons neer. In de avond kwamen ze een grote pan gefermenteerde paardenmelk brengen. De melk is echt niet te drinken, maar uit beleefdheid gezamenlijk toch maar een beker gedronken. De darmen vonden het niks en zeiden na 1,5 uur, het mag eruit. Gelukkig waren ze toen al weg.  Maar wel erg aardig dat ze het kwamen brengen. Om nu te zeggen daar drinken we nog een litertje van, nou nee!

De volgende dag zijn we weer verder naar het oosten gereden.  Er zijn hier hele grote weide vlaktes en opeens staat er in zo’n vlakte een beeld van Chinggis Khaan. De man die in 1200 tot half Europa veroverd had. Van deze man zijn ze nog helemaal gek en hebben hier een reusachtig beeld van gemaakt. Vreemd zo midden in de natuur.

Hier was opeens ook weer asfalt en konden we weer heerlijk 90km per uur rijden. Wij helemaal blij en keken weer lekker om ons heen in plaats van aandachtig op de weg. Was er opeens een gat in de weg waar een 2 persoonsmatras makkelijk in zou verdwijnen. We klapte er keihard in, het was een ontzettende dreun. Maar de bus heeft er gelukkig niks aan over gehouden, zelfs geen lekke band. Ons hart stond even stil en we konden even niks meer zeggen. Dit had makkelijk grote schade aan kunnen richten. Soms moet je geluk hebben
We wilde graag Blue Lake gaan bezoeken, dit zou erg mooi moeten zijn. Hier moesten we wel 100 km voor over onverharde wegen rijden. De paden leken geweldig. We kwamen op een pas van 2200meter hoogte en hadden hier een super uitzicht, vandaar dat we hier ook zijn blijven slapen. 's-Nachts waaide het als een dolle en de bus schudde echt alle kanten op.  's-Morgens was het nog maar twee graden en dat in augustus! We zijn via de paden naar het meer gereden en door verschillende waterdoorgangen en modderpaden die erg spannend waren. Maar we hebben het gered, zonder vast te komen zitten. Toen we eindelijk bij het meer aankwamen begon het erg hard te waaien, het werd kouder en we kregen natte sneeuw! Niet een beetje maar echt heel veel.
We dachten, als de rivieren waar we op de terugweg doorheen moeten rijden nu stijgen gaat dat niet lukken. Dus maar besloten om gelijk terug te gaan nu het net begonnen was. De paden waren door de regen spekglad geworden. Hierdoor konden we de bergen niet meer op rijden en zijn we zelf paden gaan maken schuin door het gras zodat we de bergen weer op kwamen. Het was zo glad dat de achterkant van de bus weg slipte en dat je opeens haaks op het pad stond.  Tijdens de slip maar hopen dat je geen steen tegenkomt want dan lig je om, en daar zaten we op dit verlaten gebied niet op te wachten. De rivieren waren gelijk gebleven dus hier konden we redelijk doorheen rijden. De modder plekken waren groter geworden en hier stonden we voor het eerst vast. We konden niet meer voor of niet achteruit. De banden zaten helemaal vol met modder en hadden geen grip meer. Er kwam toevallig een ander busje aan gereden en deze duwde ons een beetje terug waardoor we meer snelheid konden maken. Hierdoor konden we net door de modder komen.  Blij met een beetje hulp anders was het graven geworden in de regen en de kou.
Onze bodem vrijheid van ons Buske is wat laag. Hier houden we goed rekening mee met rijden. We hadden toch een steen net over het hoofd gezien. Opeens een harde knal onder ons Buske. Een grote steen had de beschermplaat onder de motor kapot geraakt. Altijd schrikken van zo’n knal, het gaat door je heel  je lichaam. Gelukkig hebben we de beschermplaat later weer kunnen repareren. Een rit om nooit te vergeten.
We hoorde dat het de komende dagen zou blijven regen/sneeuwen en zijn na het bereiken van de verharde weg terug richting  de hoofdstad gereden om daarna langzaam naar het westen te gaan.  Vlak voor de stad hebben we nog een nachtje boven op een berg geslapen. Nergens een boom te bekennen loopt er opeens een eekhoorn voor ons langs. Happy erachter aan maar ze luisterde goed en ging zitten. Het beestje had nergens om in te klimmen en was bijna het toetje geworden voor Happy d’r ontbijt. Het beestje rende de vlakte over op zoek naar een ander dal met bomen. 

In de stad zelf hebben we natuurlijk weer geslapen bij guesthouse Oasis. Hier was de Landcruiser club uit Nederland aangekomen. Konden we even heerlijk gezellig Nederlands kletsen. Echt een leuke diverse groep reizigers. Één Nederlands stel had een hond bij die er ziek was, dan ben je echt niet blij. Hopen dat ons dit bespaart blijft.
We zijn de volgende dag de mooie dingen van de stad gaan bekijken en zijn zelfs naar het theater geweest. In het theater werden alle nationale dansen uitgevoerd in de kleding van het gebied. Ook hadden ze een twee snaars  Mongools muziek instrument waar ze mooie geluiden uit kregen. Er waren zelfs verschillende keel zangers, wat toch wel erg speciaal is om te horen. Het laatste half uur staat er opeens het hele nationaal orkest van 120 man te spelen. Dat hadden we niet verwacht en was top! Daarna zijn we heerlijk Indiaas wezen eten om het bereiken van Ulaanbataar te vieren.

De volgende dag  zijn we nog in contact gekomen met een echte Sjamaan. De beste man vertelde hoe het sjamanisme allemaal in elkaar zat en we mochten in zijn ger naar de attributen kijken. Hij vertelde dat het eigenlijk de eerste keer was dat er van zijn spullen een foto gemaakt werd. Hij was er erg trots op, mooi om te zien. Dit is iets wat je niet zomaar wordt, en kost erg veel energie en tijd. Te ingewikkeld om uit te leggen.
We zijn erg blij dat we in de zomer in Ulaanbataar zijn. In de winter wordt het hier namelijk makkelijk 30 graden onder nul. De mensen in de gers (ook de stad staan er heel veel) hebben allemaal eigen kacheltjes. Sommige stoken op hout, degene met iets meer geld stoken op kolen. Degene met het minste geld stoken, dierenpoep en autobanden. ( kapotte banden hebben ze hier genoeg in verband met de slechte wegen) In de winter schijnt er dan van alle kacheltjes een hele dikke laag rook te hangen boven de stad. Dan wil je er echt niet wezen!
We stonden wel te kijken van de grote luxe auto’s die we zagen rijden in de stad. Een arm land maar ontzettend veel 4x4  Lexus jeeps, Hummers en de meest luxe Toyota jeeps. Vaak met mannetjes van een jaar of 25 achter het stuur. Erg vreemd om te zien. Ze rijden ook als gekke in de stad, een 2 baansweg wordt makkelijk een 5 baansweg van gemaakt. En elkaar bij kruisingen en invoegen zeker geen ruimte geven. Er wordt hier gezegd dat de bestuurders vanaf het paard gelijk de auto zijn ingestapt en zo rijden ze ook. En waar het geld vabndaan komt?!?
We hebben voor Mongolië een visum gekregen van 30 dagen. Maar aangezien we zoveel willen zien en het reizen erg veel tijd kost, zijn we ons visum gaan verlengen. Natuurlijk veel papierwerk, maar het is gelukt.

We waren de stad wel een beetje zat en zijn weer heerlijk naar de steppes gereden. Ons Buske weer geparkeerd midden op de vlakte en genieten van de rust en frisse lucht. 's-Morgens beginnen we onze dag bijna altijd met wat rek en strek oefeningen die we met de hardloop club altijd deden. Daarna zoeken we de hoogste heuvel / berg op en lopen lekker een uurtje of 2 omhoog. Soms met muts en handschoenen want het kan hier aardig fris zijn. Het is hier vaak boven de 2000 meter dus dat voel je goed aan je adem. Zo blijven we toch een beetje in conditie, en genieten er alle drie enorm van. Je komt tijdens het wandelen hele mooie bloemen tegen en het ruikt hier ook zo lekker naar het kruidige gras.

Wat ook grappig is om te vertellen. Overal waar je bent lopen de beesten, en die poepen en plassen  er goed op los waar ze maar kunnen. Voor het plassen geld dit ook voor de mensen op het plattenland. Ze staan met je te “praten” draaien zich om en beginnen te plassen. Erg vreemd ze schamen zich er totaal niet voor.  Voor het poepen hebben ze 50 meter van de ger een groot gat in de grond gemaakt. Boven het gat zitten er 2 planken waar je op kan balanceren om je behoefte te doen. Meestal hebben ze er een laag wandje omheen gemaakt en vaak geen deur. Lekker momentje voor jezelf?
De herders drinken hier aardig wat vodka, en nu gaat het verhaal dat ze soms te dronken zijn en in zo’n gat van de wc vallen vol met …... We kunnen het ons wel voor stellen, maar zonder douche op de steppe …………

Wij halen ons water om te drinken en om koud te douche bij een waterpunt. Hier halen de lokale ook hun water. Want in de dorpen heeft niemand stormend water. Ze mogen per dag 40 liter water halen per gezin. Moet je nagaan dat wij in Nederland 125 liter water gebruiken per persoon per dag.
Knap dat ze met hele gezin maar 40 liter water gebruiken voor te wassen koken en drinken. Waarschijnlijk gebruiken ze op het platteland nog minder water aangezien ze wonen op plaatsen waar geen waterpunt of bron is. Hoe ze het doen we zouden het niet weten.
Het water dat wij krijgen ziet er helder uit maar we filteren het water zelf nog een keer voordat we het gebruiken want we hebben niet zo’n zin in soeppoep.

De Noordroute voor ons niet de doen is in verband met het hoge water, de zuidroute schijnt een grote brug ingestort te zijn en het is niet zo mooie omgeving. Vandaar dat we ervoor kiezen om de route midden door het land te gaan doen. Langs deze route schijnen hele mooie dingen te zien te zijn, maar het is wel 2200 km onverhard rijden. Al waren de noord en zuid routes ook helemaal onverhard. En wat we hoorde hele stukken maximaal 20 km per uur, zo slecht is de weg. Vol goede hoop beginnen we eraan.
Het is weer overal heerlijk vrij kamperen met schitterende en stille plekjes. Omdat er honderden kilometers om je heen geen lampje te bekennen is,  zie je 's-nachts tot aan de horizon miljoenen sterren en je ziet ook heel duidelijk de Melkweg. Iets waar je naar kan blijven kijken.
Dit is iets wat bijna elke avond doen. Het is altijd hopen op een vallende sterren en gelukkig zien we die ook, en natuurlijk snel een wens gedaan. We hebben ook volle maan gehad, super helder. Dan is er zoveel licht 's-nachts dan heb je geen zaklantaarn nodig als je er even uit moet. ;-)

We zijn verder gereden naar een nationaal park van de Przewalski paarden.  Ze noemen het hier de Takhi paarden. Het zijn eigenlijk inheemse paarden van het land, maar door de jacht en de handel waren ze hier niet meer te vinden. Tot een Nederlander dit in de gaten kreeg. Het bleek dat we deze paarden in Nederland hebben lopen. De beste man heeft er een aantal naar dit Nationaal park gebracht om de inheemse dieren zijn weer in Mongolië te zien. Om in het park te komen is het 50km zandweg rijden en een beetje zoeken voordat je er bent. Het ligt mooi verscholen tussen de bergen.
We zijn zelf het park ingereden zonder gids en zijn op zoek gegaan naar de paarden. Ga je 10.000km van huis paarden bekijken die waarschijnlijk bij ons in de polder lopen. Geinige gedachten. Het park was echt mooi en we hebben hier heerlijk gewandeld. Dankzij een gids die stond te zwaaien hebben we de paarden gezien. Ze zijn inderdaad iets anders als de gewone paarden die hier lopen.

Na dit nationaal park zagen we op de kaart een warm water bron staan. Dat leek ons wel wat. Ook dit was een stuk van de doorgaande weg af. We zijn er naar toe gereden en door verschillende water doorgangen gegaan. Één water doorgang liepen we even doorheen om te kijken of er geen stenen of kuilen inzaten. En wat bleek, het was warm water. Hebben we er alvast een beetje van gevoeld. 10 kilometer voor de heet water bron was een waterdoorgang die redelijk diep was. Er stond een vrachtauto en een busje in vast. Met een tractor waren ze op lompe wijzen bezig om de vrachtauto en later het busje door het water te trekken. We zagen dit aan en dachten, helaas dit is voor ons te diep en teveel grote stenen in het water. Het gaat voor ons niet door, dit doen we ons Buske niet aan. We hadden wel uitgekeken naar een wasbeurtje met warm water. Later hebben we weer heerlijk in de koude rivier gestaan om ons te wassen. Naderhand geeft dat echt een heerlijk tintelend gevoel, maar op het moment zelf brrrrrrr.

Over de slechte wegen zijn we verder gegaan. Het is echt voorzichtig rijden want de wegen zitten vol gaten. Op sommige plekken hebben ze puinwegen aangelegd waar niemand op rijdt omdat ze echt te slecht zijn. Dus dan maar zelf paden maken naast de weg. Met 30km/u doe je het erg goed om je hier te verplaatsen. Zo kwamen we bij een grote levendige boeddhistische tempel ( Kharkhorin ).
Hier kwamen we de Nederlandse Petra met haar bus Boris weer tegen ( PetraAlbrecht.nl) we hadden haar eerder ontmoet in Rusland en hadden een leuke avond gehad. Zij ging daarna via het westen Mongolië binnen en wij reden verder door Rusland om later via het noordoosten Mongolië in te rijden. We hoorde via andere reizigers dat ze ook hier in de buurt zat. En daar zagen we opeens de grote blauwe Boris bus rijden. Geinig om elkaar na duizenden kilometers weer te zien. We hebben een mooi uitzichtpunt uitgezocht boven op een berg en hier heerlijk onder genot van een biertje leuk bij zitten kletsen. De volgende dag ging Petra verder naar het oosten en wij verder naar het westen door het mooie landschap.

Zo kwamen we opeens in een groot zandgebied terecht waar je op een kameel doorheen kon rijden. Erg geinig om deze beesten weer even te zien, maar we zien ze liever zonder een botje door hun neus. De berijders van de kamelen kwamen naar Happy kijken en waren eerst een beetje bang maar later niet meer. Ze waren erg geïnteresseerd in het gebit  van Happy. Voordat we het doorhadden trokken ze net zoals ze doen bij de kameel,  de kaken helemaal los van elkaar en de lippen omhoog. Geinig maar liever niet nog een keer, kwam er uit de ogen van Happyke.

We zijn zelf een stuk door de zandduinen gaan lopen. Happy ging helemaal los, ze was zo blij. Eindelijk weer gewoon zand waar ze doorheen kan rennen en graven. Mooi om te zien. Ons Buske heeft geen 4 wiel aandrijving en hebben we maar even uit het losse zand gelaten. Anders konden we zelf na 10 meter gaan graven om los te komen, dat leek ons niet zo’n goed idee.
Verder naar het westen via de onverharde wegen met veel ribbels in de weg de zogeheten wasborden. Je trilt helemaal uit elkaar en wordt er af en toe echt gek van. Alle wagens krijgen hier echt op hun donder, vooral de vering. Je ziet ook in elk dorpje of stad als eerste een autohandelaar die veren en banden verkoopt. We hebben veel reizigers gehoord die problemen hadden met hun vering. Of het nou off the road motoren waren, jeeps of vrachtauto’s ze hebben hier heel veel te lijden.
Sommige mensen rijden zo hard over de wasbordenweg dat ze van de weg aftrillen. Zo kwamen we een auto tegen die van de weg was afgetrild en op een zandheuvel was beland met de wielen los. Met ons touw hebben we de auto weer op de weg getrokken, we lijken wel de ANWB. Weer iemand blij gemaakt. Zelf doen we het rustig aan, we hebben vakantie !!

Een stuk verder zat een vrachtautootje vast in het losse zand, hier waren echt diepe zandsporen. We  hebben het vrachtautootje los getrokken, gelukkig zonder zelf vast te komen zitten. Want dat is altijd opletten. Maar daarna mochten we zelf door de diepe zandsporen heen. We gingen er iets te hard doorheen en het zand schuurde tegen de beschermplaat onder de auto. Het zand had 3 van de 4 ophangpunt van de beschermplaat los getrokken. Foutje. Maar ons Buske zat niet vast in het zand.
Een stukje verder gestopt om de plaat er helemaal onder uit te halen. Martine liep een stukje verder samen met Happy en Frank lag onder de auto. Frank zag vanuit het dorp een grote groep honden aankomen rennen om de nieuwe indringer even te komen “begroeten”. Frank riep snel naar Happy: poesje. Ze wist niet hoe snel ze bij ons Buske moest komen, net voordat de honden er waren zat Happy in het Buske. Wij blij en de honden druk aan het zoeken waar de indringer was gebleven. Sorry Happy leugentje voor best wil. Later hebben we de plaat met een beetje mac gyveren weer vast gekregen.

Zo kwamen we aan bij het gebied van White Lake. Eerst langs een vulkaan waar we boven op geklommen zijn. De krater en de uitstroom zijn nog goed te zien, echt erg mooi en indrukwekkend. De wegen waren ook hier weer puinhoop en door een kleine stuur fout stonden we met onze achter kant op een rots. Één autoband in de lucht en we konden niet voor of achter uit. Het is maar een Buske en geen terreinauto, maar dat vergeten we af en toe. Met wat stenen en de krik waren we na 10 minuten weer los en aan het rijden. Zo hou je toch een beetje avontuur.
Bij White Lake aangekomen hadden we erg mooi weer en konden zelfs even op het strand liggen. Hier hebben we in de buurt ons Buske geparkeerd om heerlijk te blijven genieten. Het water is wel heel erg koud en zwemmen laat je wel uit je hoofd. Maar we waren wel weer aan een wasbeurt toe. Dus toch maar een plonsje. In de middag kwam een lokale man naar ons toe. Met het Engels – Mongools woordenboek en een biertje proberen we te praten met elkaar. Het is wel jammer dat je niet echt kan communiceren met de mensen. Ze spreken hier echt geen woord Engels.
’s-Avonds  kwam de man weer langs en we moesten met hem meekomen. Er zaten hier wolven en hij had twee jonkies gevangen en had deze op zijn terrein. Mooie beestjes maar wel zielig om te zien. ’s-Avonds hoorde je de wolven huilen en het was nog volle maan ook. Erg apart.

We hebben hier natuurlijk ook weer heerlijk gelopen door de bergen. Happy had een hol gevonden van een grote marmot en wilde er in snuffelen en liet haar bal even vallen. Die rolde helemaal het hol in en kregen we er niet meer uit. Wat kan dat beestje dan toch zielig kijken. Maar gelukkig hebben we nog genoeg rubberballen in het Buske. Hier waren ook een paar andere honden waar ze leuk mee heeft gespeeld. Al snappen de honden het spel van Happy niet helemaal. Als ze haar bal voor hun neer legt zie je ze kijken van, wat moeten we daar nou mee. Spelen kennen ze hier niet echt. Ander soort honden hier.
Wat ook mooi is om te zien is dat je hier vaak één vrachtautootjes ziet rijden met de ger, het hele huishouden en de kinderen erin. Bovenop de vrachtauto natuurlijk de satelliet schotel. De nomaden zijn op zoek met hun huis naar een nieuw woongebied. Kunnen wij dat ook verhuizen in één vrachtauto inclusief huis en schotel? Deze mensen presteren het om in 2uur tijd de ger af te breken en in te pakken en in 2 uur tijd weer helemaal op te bouwen en in te ruimen! Wij doen al langer over het opbouwen van een bungalow tent op de camping!
 We zijn verder gaan rijden naar het westen, op sommige plekken hebben ze bruggen gemaakt over de rivier. Als je de brug ziet is het echt voor auto’s en niet voor vrachtauto’s. Maar die rijden er gewoon over heen.
Moraal van het verhaal, bruggen zijn vaak half of helemaal ingestort en we moeten door de rivier rijden. Voor de erg hoge rivieren hebben we voor de zekerheid een plastic voor de motorkap gemaakt zodat er geen water in de luchtinlaat komt. Want dan heb je een probleem, en de ANWB die hebben ze hier niet. Er rijden hier ongeveer 10 auto’s per dag voorbij, dus als je een probleem hebt moet je het echt zelf oplossen. Gelukkig hebben we het nog niet moeten gebruiken. Maar we hebben het in ieder geval voor als we het nodig mochten hebben.

Tijdens het rijden door het land zagen we ineens een grote kloof met een mooie rivier erdoor heen. Dit was echt schitterend om te zien. We vervolgde onze weg verder naar het westen. Het spoor naar het westen bleef niet langs de kloof lopen maar volgens de GPS zaten we rond slaapplaats zoektijd 3 kilometer van de kloof en rivier vandaan. Dus zelf een pad door de vlaktes gemaakt en naar de kloof gereden. Weer een top slaapplaatsje. We stonden vlak bij een oude brug die echt op instorten stond. Aangezien er water was waren en ook gers in de buurt. Vandaar dat er hier veel kuddes dieren liepen. Vroeger gingen ze met hun dieren over de brug, maar dat kon echt niet meer. We zagen een kudde Yaks die nu door het water werden gestuurd. Het water was best diep en de grote harige beesten moesten zwemmen. Blij dat er geen krokodillen hier wonen. Dit was echt een schitterend gezicht en we dachten even dat we weer voor de tv zaten te kijken naar animal planet. Wat een bijzonder land. Maar we moeten er niet aan denken om hier in de winter te zijn met -40 graden Celsius.

Des te verder we naar het midden van het land reden hoe minder verkeer er was. Dus ook de paden /wegen werden nog minder van kwaliteit. Het was echt rijden op de gps en soms hield de weg/pad waar je op reed ineens op en moest je zoeken naar een nieuw pad.
Onderweg kwamen we ook groepen stenen tegen, waarvan we lazen dat die uit de bronstijd kwamen. Erg apart, sta je hier op de vlakte naast een plek waar ze in de bronstijd ook woonden.
Op dit stuk route was het spannend rijden. De wegen waren slecht met veel modder. Hier rijden zelden auto’s en af en toe een lokale motor. Zo reden we een bergpas over van 2500 meter met veel wind, natte sneeuw en het voelde daardoor erg koud aan. Staan we boven op de bergpas bij een Ovoo ( heilige plaats boven op een berg) vanuit de auto te kijken, komt er zo’n motorfiets aan. Ze zitten meestal met 3 personen op de motor. Vader voorop kind in het midden en moeder achterop. Ze moesten zeker nog 80 kilometer en het kind had het ontzettend koud. Een auto hebben ze niet en ze zijn helemaal blij met hun motorfiets. De mensen hebben we in ons Buske gezet om even warm te worden en we een heerlijk bakkie thee voor ze gezet. De vrouw had geen handschoenen. Martine heeft haar handschoenen maar gegeven, ze zag er zo verkleumd uit. Nog wat koekjes erin en na een halfuurtje gingen ze weer verder met hun tocht. Wat een bikkels en bikkelientjes hier.
We reden verder naar beneden en opeens hoorde we een raar geluid achter in de auto en nog geen 10 minuten later een knal. De veer linksachter was in 4 stukken gebroken. De autoband zat helemaal in de wielkas. Zo konden we niet verder rijden. Oeps dit is niet leuk. We hebben iets bedacht om het wiel uit de wielkast te krijgen zodat we in ieder geval stapvoets verder konden rijden. Voor de zekerheid toch maar even met de satelliet telefoon naar Theo gebeld, onze ANWB op afstand, om te vragen of we zo niks verder kapot maakte. Fijn dat we deze telefoon bij ons hebben, zodat je even kan overleggen. Deze veren hebben al veel te voorduren gekregen deze reis maar ook al op de vorige reis.
Gelukkig waren we nog maar 40 kilometer van een dorp verwijderd. Dus stapvoets naar het dorp gereden. Happy vond dit niet erg. Lekker lang wandelen en geen geschud in die auto. Na 6 uur lopen was het bijna donker en hebben we 10 kilometer voor het dorp ons Buske geparkeerd en zijn gaan slapen.

De volgende dag naar het dorp gegaan en nieuwe veren gaan zoeken. Deze maat en dikte veer hadden ze hier niet. Met handen en voeten overal maar eens gaan vragen maar helaas. Een sloperij gevonden en daar hadden ze een veer. Maar was te lang en te dun. Maar beter iets als niets. Onder het toeziend oog van een aantal lokalen mensen zat de veer er na een uur tobben bijna onder. Toen kwam er iemand en vertelde dat hij iemand wist met een garage. Het blok hout weer op de plaats van de veer gezet zodat we stapvoets konden rijden en naar de garage gegaan.
Daar hebben we met wat goed breek en slijp werk een iets dikkere veer er onder gezet. Tijdens de werkzaamheden was de aandrijfstang uit het differentieel gekomen. Ze wisten niet meer hoe ze dit terug kregen, en dan komt altijd de hamer en breekijzer om de hoek. Toen ze overal met de hamer op begonnen te rammen hebben we ze met moeite van ons Buske weggehaald. Dit werd niet in dank afgenomen. Maar met de hamer werd het volgens ons van kwaad tot erger en hebben het zelf in elkaar gezet. Blij dat we opgelet hebben tijdens de  onderhoudswerkzaamheden in Nederland. De vering zag er niet geweldig uit maar we konden weer rijden. Al moesten we wel nog 1500km over onverharde wegen met weinig tot geen dorpjes en heel weinig verkeer. We hebben genoeg water en eten ingeslagen en zijn weer op pad gegaan. Toch wel spannend. Tijdens het rijden kennen we elk tikje in ons Buske, hoorde we een nieuwe tik dan was het allebei adem inhouden en hopen dat het niet van de veer vandaan kwam.

Maar de veer hield het goed. Het zoeken naar wegen was ook hier weer lastig en we waren een beetje de weg kwijt. Wegwijsborden zijn er niet en ook niet iemand om de weg aan te vragen. Dus erg blij met de GPS. Via droge rivier bedingen toch maar weer gaan zoeken en weer een pad gevonden die een beetje onze kant opgaat. Boven op een berg dachten we, nu is er echt niemand om ons heen. Komen er opeens 2 jongens met hun paarden aangereden.  Ze wonen hier in deze ongerepte droge natuur met hun families in de gers. Je voelt echt dat het hier hetzelfde is als 1000 jaar geleden.
De jongens te paard kwamen even “kletsen”. We hebben foto’s van ze gemaakt, met ons kleine foto printertje maken we dan een afdruk voor ze. Als je dan zo’n foto geeft worden de ogen groot en zijn ze echt blij. Samen met hun paard op de foto. De dag kan niet meer stuk voor ze, en voor ons ook niet. Niks mooiers om mensen blij te maken.  Zo hebben we al bijna 40 foto’s weg gegeven.
In dit gebied hebben we ons Buske neer gezet voor een verdiende nachtrust. ’s-Avonds kwam er een mooie kudde van zo’n 50 paarden voorbij. Het is hier hartstikke droog dus wat ze eten zouden we niet weten, al zien ze er gezond uit. We zien hier heel veel karkassen en botten liggen vandaar dat er veel gieren in de lucht te vinden waren, mooie hoe deze kunnen vliegen.

De paarden vonden dat kleine beestje op vier poten wel erg interessant en kwamen even kijken wat dat was. Mooi om te zien dat zowel de kuddes paarden of koeien vaak even naar Happy komen kijken.  Maar het is wel oppassen, vooral de stieren met hun grote horens komen vaak erg dichtbij.

Na 4 dagen rijden was er weer een dorp en we haalde opgelucht adem. Dit hadden we mooi gehaald met de vering. Hier konden we weer eten en water inslaan. En er was zelfs weer een badhuis voor een heerlijke warme douche. Als je denkt eten inslaan denk dan niet aan een supermarkt en veel groenten en fruit. Er is te krijgen witte kol, aardappels, soms een wortel en een appel. En natuurlijk de nodige blikken eten. Het brood is hard en oud en sommige liggen met schimmel en al in de rekken.

Vandaar dat eefje wentelteefje weer uit de lappenmand is gekomen. Met een beetje houdbare melk, eieren en kaneel kun je heerlijke wentelteefjes maken. En voor het avond eten kan de keuken prinses met haar kruiden er met weinig ingrediënten er elke keer toch weer wat leuks van maken. Dus we eten goed. Voor Happy hebben we voer op het dak liggen en wat blikken vlees in de bus dus die horen we ook niet klagen.
We zijn buiten het dorp in de bergen gaan slapen met uitzicht op het vliegveld waar 2 keer per week een vliegtuig land.
Op deze plek was Happy aan het rennen achter haar bal. We hadden wel gezien dat er een arend boven haar rond vloog maar hadden hier niet zoveel aandacht aan geschonken. We gooien de bal nog een keer en uit het niks komt de arend omlaag pakt de bal en vliegt ermee weg. Onder het vliegen probeert de arend de bal op te eten. Een grote raaf had het gezien en vloog achter de arend aan. In de lucht was er een gevechtje en de arend liet te bal vallen. Wij snel naar de plek gerend waar de bal was gevallenen en we hadden de bal weer terug. Even geen bal actie meer. Dit zie je normaal alleen maar op Discovery.
In de verte hadden we een grote kudden geiten en schapen gezien. De herder had ons waarschijnlijk ook boven op de berg zien zitten en kwam op zijn paard even langs.
We waren net aan het eten en hebben ons “brood” gedeeld met de man, wat hij geweldig vond. Gelijk kwam de fles vodka van de man uit zijn jas. Dit spul is echt niet te drinken, al denkt hij er anders over! De man drinkt de fles in een klein half uurtje helemaal leeg. O ja, hij mengt het wel een beetje met water. Één glas vodka en een slokje water. Met wat handen en voeten ging de man uitleggen dat hij 's-nachts op zijn zadel en kleed bij de kudde sliep en liet zien hoe. Hij was super trots op zijn paard en bleef er over vertellen. Niet dat we er veel van snapte maar het was erg mooi om te zien. Hier hebben we natuurlijk foto’s van gemaakt en voor de man uitgeprint. Hij vond het geweldig en bleef maar naar de foto’s kijken. Als dank kregen we zijn zelf gemaakte leren zweep. Een heel mooi aandenken aan deze ontmoeting.

De Vodka is wel een probleem in het land, het kost nog geen € 2,= per fles. Daarom waarschijnlijk niet te drinken. De herders in het veld drinken er dan ook flink oplos. Afval bakken kennen ze niet dus als de fles op is zetten ze deze neer in het veld. Er liggen werkelijk op heel veel plekken lege flessen. Dat is erg zonde van deze mooie natuur. Het is voor ons ook wel opletten want de scherven van de flessen liggen ook overal. We moeten er niet aan denken als Happy met haar poten er instapt, dan hebben we een flinke uitdaging want een dierenarts om dat te hechten is 8 dagen rijden. Dus goed opletten en hopen.   

 We mochten 3 dagen rijden naar de volgende stad waar als het goed is nieuwe veren voor de bus vanuit Nederland zouden aankomen. Deze weg ging eigenlijk helemaal door dor en droog gebied. Een woestijn zonder zand zullen we maar zeggen. Maar in de verte zag je bergen van 4000meter hoog met sneeuw erop. Geweldig gezicht. Midden in de droogte hebben we geslapen. Het was 's-nachts bewolkt en geen ster te zien daardoor echt pikkedonker was. Als je 5 meter van de bus vandaan was zag je hem niet meer staan.
We hebben in deze 3 dagen ongeveer 10 auto’s gezien. Dat is erg weinig vinden wij. Komt er in de verte een vrachtwagen aangereden en wat staat er op de zijkant van de vrachtauto? Bloemen veiling Nederland, dat verzin je toch niet! We moesten er wel even om lachen. De bestuurder snapte er niks van waarom wij moesten lachen en reed weer door.

We hadden een pad gevonden dat ongeveer 2 kilometer van de hoofdroute lag. Dit pad werd niet veel bereden waardoor er veel kamelen te vinden waren. Deze stonden water te drinken uit één van de modderplassen die langzaam aan het opdrogen waren. De kamelen stinken ontzettend. Het is vast een tijd geleden dat ze een lekkere douche hebben gehad. De stank rook Happy al van een afstand en was in opperste paraatheid. We hebben even staan kijken bij de kudde kamelen, toch wel erg vreemd dat je hier dan zo met je Buske naast staat.

De wegen zijn nog steeds van de hobbel de bobbel en we rijden dan ook rustig. Wat het voordeel geeft want we kunnen alles buiten goed bekijken. Zien we opeens een muisje langs de kant van de weg met hele lange achterpoten. Blijkt dat dit de bijna uitgestorven Jerboa muis te zijn. Beestje was totaal niet bang en bleef mooi zitten graven in het zand. Happy had wel andere ideeën met dit beestje en die hebben we dan ook maar even in het Buske laten zitten.  Er lopen hier in dit droge gebied wel veel hagedissen. Dat was wel weer kaasje voor Happy en ze was dan ook vaak aan het jagen. Ze had er één te pakken en ze liet het meteen weer los. Mooi om te zien.
We hadden 's-avonds weer een mooi plekje om te slapen gevonden en jawel na een half uur stond daar weer een herder te paard. Foto van de man en paard gemaakt en uitgeprint. Hij was helemaal gelukkig. Komt hij later te paard terug met zijn zoon en een grote bak paarden yoghurt of iets dergelijks. De zoon moest natuurlijk ook op de foto met zijn paard en wij mochten aan de paarden yoghurt. Eerlijk is eerlijk het was best te drinken, maar gelijk een hele liter was een beetje te veel.
Dus we hebben het “bewaard” voor de volgende dag. We hebben een beetje van deze yoghurt door Happy d’r eten gedaan. De etensbak was nog nooit zo snel leeg gegeten en leek wel of ze er een gat in ging likken, het was helemaal schoon. Onze magen hebben het ook goed weerstaan weer een nieuwe ervaring.

Verder door de grote droogte gereden springt er ineens een gazelle voorbij. We waren te verbaasd dat die hier ook leefde. Want wat een ontzettend droog stuk land. Dan zie je weer een ger staan en denkt hoe overleven die mensen hier. Naast de ger is vaak een grote stapel kamelen poep, dat hebben ze verzameld om te kunnen gebruiken in de kachel. Je ziet vaak mensen lopen met zakken op hun rug die droge kamelen of koeien vlaaien verzamelen voor in de winter te kunnen gebruiken in de kachel. Fijn zo’n gasleiding in je huis, met je Nefit  keteltje die precies op 19,5 graden staat.
Zo waren we bijna in Khovd aangekomen. Vlak voor Khovd is een mooi meer. We zijn er even gaan kijken maar werden werkelijk gek van de muggen. Niet één of twee maar werkelijk honderden. Het was rennen terug de bus in. Martine had er één in haar oor die er maar niet uit wilde. Ze werd er helemaal gek van. We hebben de mug maar verdronken en toen kwam hij boven drijven.
We hebben het meer vanuit ons Buske auto gezien. Erg vreemd dat hier opeens muggen zijn en de rest van het land hebben we er bijna geen last van gehad. Op de foto was het nog voordat we moesten rennen, naderhand zaten er wel 10 keer zo veel om je oren !!

Na bijna 2000km onverharde weg gereden te hebben was er opeens weer asfalt. We schrokken ervan. De Chinezen zijn in het oosten van Mongolië een hele mooie weg aan het aanleggen tussen China en Rusland. China heeft hier een paar kopermijnen en voor de handel naar Rusland is het ook niet verkeerd. Eigen belang? Ze hadden het ook niet kunnen doen, denken we dan maar.
Hoe blij kun je zijn met asfalt, heerlijk weer. 50 hele kilometers asfalt en daarna weer het zand in. Ze waren nog druk bezig om de weg aan te leggen. Over een jaartje of 5 is het vast wel klaar.
In Khovd aangekomen moesten we een week wachten aangezien dan de autoveren waarschijnlijk aan zouden komen. Deze waren vanuit Nederland met veel moeite opgestuurd naar Khovd.  Dus een mooi plekje uitgezocht aan een rivier om ons Buske weer eens goed te wassen. Er zat namelijk van al het onverhard rijden overal stof ! We zijn in de buurt nog het één ander gaan bekijken en zijn aan de noordzijde van het meer terecht gekomen bij het plaatsje Dorgon. Een plekje met een mooie kleine boeddhistische tempel. Er waren hier ontzettend veel watervogels en de koeien liepen in het rond en aten al de waterplanten op aangezien er geen gras was om te eten.

Hier werd ook veel gevist en hebben we iemand blij gemaakt met de hengel die we gevonden hadden in Noorwegen. Deze lag nog steeds op het dak van de bus. Ze stonden er helemaal verlekkerd naar te kijken en toen ze hem kregen was het een dag met een gouden randje.

Langzaam zijn we weer terug gegaan naar Khovd en geïnformeerd naar de post maar helaas er was nog niks binnen gekomen. Zo hebben we een paar dagen lekker rustig aan gedaan. We stonden 20 kilometer buiten Khovd heerlijk aan een riviertje. Hier hebben we onder andere ons Buske nogmaals goed gewassen. Bijna zonde van je werk aangezien het binnen een uur rijden weer helemaal onder het stof en zand zit. Ook wel even lekker een paar dagen niet hobbelen.
Verschillende herders kwamen kijken naar ons bij de rivier. Deze mensen hebben we natuurlijk weer blij gemaakt met een bakkie thee, een foto van zichzelf en hun paard. Sommige schreeuwen het echt uit, zo gaaf dat ze de foto vinden.
We sliepen hier heerlijk rustig onder de duizenden sterren tot er midden in de nacht ons Buske helemaal heen en weer ging. We dachten een aardbeving of inbrekers en waren gelijk wakker. Maar nee, er stond een kudde paarden om ons heen en één stond er met z’n kont tegen de auto aan te schuren. Daar schrik je toch wel even van. Wel een mooie kont.
We kwamen er achter dat ook de rechter veer het begeven had en deze was dat maar één keer gebroken. Met wat tyraps hebben we de veer aan elkaar gemaakt zodat we weer konden rijden, temminste naar het dorp. Hier zijn we op zoek gegaan naar een vervanger. Natuurlijk viel dit niet mee. Maar met wat slijpwerk en het verwarmen van de veer om het de goede vorm te geven hadden we dan toch iets. De veer was iets te groot en moest er nog onder geplaatst worden. Het liefst wil je dit zelf doen, maar de monteurs hadden andere gedachten. De auto stond op de krik van de "garage" en ze wilde ons buske verder omhoog krikken. Door een foute handeling van één van de monteurs verliest de krik al z'n druk en ons buske knalt omlaag. Er zat nog een hoofd van een monteur in de wielkast. Gelukkig had Frank de band onder de auto gelegd, voor het geval dat. Dit hebben we ooit geleerd van een goede techneut ( bedankt Theo ).
Doordat de band er lag kwam ons buske niet op de grond terecht. Hierdoor kwam het hoofd van de monteur niet vast te zitten in de wielkast en had hij alleen maar een flinke bult op z'n kop. Gelukkig ook geen schade aan ons Buske. Weer veel van geleerd en gelukkig allemaal goed afgelopen. Deze dag erg vaak tot 10 geteld!
Nu maar hopen dat de juiste veren uit Nederland snel gaan komen. 

De post met de veren was op de 15^de nog niet aangekomen. De 18^de moesten we volgens ons visum het land uit zijn. Te laat het land uitgaan kan tot gevolg hebben dat ze je vast zetten. Daar zitten we niet op te wachten. Maar zonder goede veren rijden is ook erg spannend, vooral met de slechte wegen hier.  Het was zeker nog 2 lange dagen rijden naar de grens. Dus zondag de 16^de was onze laatste kans. Maar dan is normaal gesproken het postkantoor dicht. Er zouden die dag 3 vliegtuigen landen en in één van de vliegtuigen zou de post zitten voor maandag. Het werd dus het laatste vliegtuig van zondag 8 uur ’s-Avonds. We hebben op het vliegveld staan kijken en we zagen de post uitgeladen worden. Met veel moeite hebben we het postkantoor zondagavond om 21:00 uur open gekregen om naar de post te kijken. In welk land krijg je dat voor elkaar? Maar helaas, de post allemaal nagekeken, maar geen veren. Balen. Dus met de veren die er onder zitten richting grens gaan rijden. Een deel ‘s-nachts gereden over de onverharde weg, wat niet leuk is. Op de 17^de hebben we van 's-morgens vroeg tot 's-avonds laat gereden. Weer eens een andere manier om Frank zijn verjaardag te vieren. Al vonden we 's-avonds wel weer een badhuis waar we een "warme" douche hebben gehad. Je moest alleen wel blijven rennen om nat te worden onder de douche. Daarna zijn we gaan eten bij een Turks restaurant wat heerlijk was. Zo hebben we er toch 'n speciale dag van gemaakt!
We mochten deze dagen echt geen stukken met ons Buske krijgen, anders zouden we niet op de tijd de grens halen. Het was wel erg mooi rijden over hoge bergpassen met uitzichten op bergen van 4000 meter met heel veel sneeuw. We zagen tijdens het rijden ook veel grote marmotten. Deze zijn een stuk schuwer, dus helaas geen foto. Op de route waren ook nog een stuk of 5 koude rivieren waar we doorheen mochten rijden. Eerst er doorheen op de slippers en dan voorzichtig erdoorheen rijden. We hebben ze allemaal weer goed gepasseerd!  En op de 18^de  in de middag zijn we gelukkig zonder problemen bij de grens aangekomen. En we hebben deze grens zelfs zonder problemen in 3 uur weten te passeren. Happy kreeg voor de eerste keer een stempel in haar paspoort !
Aan de andere kant van de grens naar Mongolië toe stonden mensen al 3 dagen te wachten en wij waren er in 3 uur overheen! Wat een hebben mazzel we weer!
Aangekomen in Rusland, een voor ons bekend land waar we heerlijk vers brood kunnen kopen en waar de wegen bijna allemaal geasfalteerd zijn! jipie !!!

Mongolië, het was echt een schitterend land met een geweldige natuur. Over de wegen het volgende. We hebben al veel onverharde wegen in de wereld gezien. Maar de wegen van Mongolië staan voor ons op nummer 1 van de meeste slechte wegen ter wereld.
Ondanks dat hebben we erg genoten van de 4500 kilometer en 45 dagen die we in het land hebben mogen mee maken. Bewondering voor de mensen die hier leven. Op dit moment van het jaar is de mooiste tijd om dit land te bezoeken, maar in de winter met -30 graden is het hier echt overleven in je ger. We waren echt even 1000 jaar terug in de tijd. Dit zullen we nooit vergeten en zullen hier vaak aan terug denken. Vooral als we met al onze luxe weer thuis zitten. Zoals stormend warm en koud water en een vuilnis ophaaldienst. Sorry dat het verslag wat langer is geworden, maar we hebben dan ook weer veel gezien en meegemaakt. Dit verslag had makkelijk dubbel zo lang kunnen zijn.  Maar dan hebben we niks meer te vertelen als we thuis zijn.

 

Nog een leuke spreuk en een tekst om af te sluiten.

Elke reis van duizenden kilometers begint met slechts één eerste stap
Geven is nog leuker als ontvangen. 

 

Klik hier voor de foto's

Klik hier voor het filmpje van Mongolië