Reisverslag Kazachstan en een stukje Kirgistan/Kirgizië

Klik hier voor de foto's van Kazachstan
Klik hier voor de foto's van Kirgistan
Klik hier voor het filmpje van Kazachstan & Kirgistan

Na bijna 4,5 maand reizen zijn we aangekomen bij de grens van Kazachstan. Het was nog even spannend of we Rusland met de juiste stempels uitkwamen maar dat ging soepeltjes. ( zie einde reisverhaal Rusland2 ) Net buiten de grens stond gelijk een hokje waar je een autoverzekering kon afsluiten.
Het schijnt niks voor te stellen, maar we hoorde dat er naar gevraagd ging worden bij politie controles. Dus voor € 10,= een hele maand verzekerd. Al hopen we het alleen nodig te hebben voor de politie controles.
We zijn door een mooi duin/bosgebied richting Semey gereden. Dit gebied is vroeger door de Russen heel veel gebruikt om kernwapens te testen. Ze dachten dat er geen mensen woonden. Of waren het proefkonijnen? We hadden niet zo’n zin in de rest straling en zijn door gereden naar Semey. Hier moesten we ons registreren. Als je namelijk overland Kazachstan binnen rijdt moet je je binnen 5 dagen registreren bij de immigratiedienst. Als je per vliegtuig het land in komt is het registreren niet nodig. We snappen niet waar het voor nodig is, maar het komt nog uit het sovjet tijdperk en ze houden het in stand. De receptie van een hotel wist ons te vertellen waar we moesten zijn. Bij een gebouw achterom trap op 4de loket. Hier kregen we een formulier in het Kazachstaans geschreven wat we in moesten vullen. We konden er echt niks van maken. Waarschijnlijk was dat van ons gezicht af te lezen. De locale kwamen naar ons toe om ons te helpen met  het invullen. Met veel gedoe stonden we na 2 uur weer buiten met een hele mooie stempel rijker. 
Even door de moderne stad gereden, sim kaartje gescoord en getankt. Voor 47 eurocent per liter is het weer leuk tanken. Daarna maar weer snel de stad uit en op naar het platteland. Het was ondertussen avond geworden en we hadden een mooie beschutte slaapplek gevonden dachten we.
Na een uurtje komt er een boer op z’n ezeltje langs om te kijken wat we aan het doen waren. Met handen en voeten uitgelegd dat we toeristen waren en hier wilden gaan slapen. Hij vond het was prima. Natuurlijk een foto gemaakt van de boer en zijn ezeltje gemaakt, uitgeprint en aan de boer gegeven. Hoe blij kun je iemand maken!
Opeens vlogen er straaljagers laag over ons hoofd. Weg rust. Bleek dat we in de aanvliegroute zaten van een militairvliegveld.
Wel een locatie met weer een hele mooie zonsondergang, al is dat bijna elke avond wel het geval.

Op het platteland kom je hier yurs tegen. Ze zijn net iets anders als de gers van Mongolië, net iets hoger en hebben een iets ander dak. Meestal is het een locatie waar je koffie kan drinken. De meeste mensen wonen toch liever in een huis en nomaden zijn hier bijna niet meer te vinden.
Onderweg komen we ook heel veel moslim begraafplaatsen tegen. Het zijn af en toe hele garftombes, heel apart om te zien. Wat minder grappig is zijn de wegen. Ze zitten hier weer vol kuilen en gaten. We hadden gehoopt dat we na Mongolië goede wegen zouden krijgen, maar helaas. Het was weer voorzichtig rijden om geen stukken te krijgen. Doordat we rustig reden hadden we goed zicht op alle stalletjes met groenten en fruit onderweg. In het ene dorp staan alleen maar stalletjes met appels. In het volgende dorp tientallen stallen met alleen maar druiven. Ze zien er geweldig uit. Zo hebben we ons vitaminen pijl weer goed omhoog gebracht en vele avonden heerlijk verse groenten gegeten.
Er waren soms ook stallen die hadden echt veel verschillend groenten te koop. Toen de man van een stal zag dat we uit Nederland kwamen vertelde hij dat de maïs die hij verkocht uit Nederland kwam. Bijna niet te geloven.
Natuurlijk hebben we diverse politie controles gehad. Soms doen we net alsof we het niet zien en rijden we door. Altijd spannend of ze niet achter je aan komen in hun Lada. Maar soms is doorrijden echt niet mogelijk en moeten we stoppen. Met die mooie petten en een norse blik wordt je er bijna bang van.. Natuurlijk willen ze alle papieren zien. We over spoelen ze met van ons beiden allemaal kopieën van paspoort, verzekering, kentekenbewijs, rijbewijs, internationaal rijbewijs en id. –kaart. Ze staan via het raam in ons Buske te kijken en vaak komt Happy even kijken wie er bij het raam staat. De politie schrikt zich meestal suf van die grote natte neus. Vaak is het lachen en geven ze de papieren weer snel terug zodat we verder kunnen rijden. 3 politiecontroles per dag is echt geen uitzondering. Ze zeggen meestal dat we te hard reden maar daar kletsen we ons wel weer uit. Één keer vroegen ze om geld, beetje corrupt zijn ze wel. Ze hadden een mooie geplastificeerd kopie van Frank z’n rijbewijs ingenomen en dat kregen we pas terug als we dollars betaalde. Toen we vertelde dat ze het rijbewijs mocht houden snapte ze er niks meer van en gaven het maar terug. Toch makkelijk die kopie’s.     
Tijdens het rijden kom je veel auto’s tegen waar nog een Duitse sticker of Duitse reclame op zit. Echt heel veel auto’s worden vanuit Duitsland hier naar toe gebracht. We waren natuurlijk nog steeds op zoek naar goede veren voor ons Buske en tijdens het zoeken krijg je alle verhalen van de auto’s te horen. Een vrouw van een auto onderdelenhandel zag ons probleem en heeft ons overal mee naar toe genomen om veren te zoeken. Maar helaas, we hebben veel veren gezien maar helaas niet iets wat beter was dan we nu hadden. We dromen bijna over die rare veren.
Net toen we de stad uitreden kregen we een telefoontje van Frank z’n zus Caroline. “Wat zouden jullie ervan vinden als ik de juiste veren kwam brengen!!” Ze zou even een paar dagen op en neer komen. Aangezien ze bij de KLM werkt, was het voor haar snel te regelen. Dit hadden we helemaal niet verwacht en we waren echt verrast en super blij. Ze ging snel haar visa regelen en zorgen dat ze via Theo de veren kreeg om mee te nemen. Er werd weer van alles in gang gezet maar daarover later meer.
Ze zou over 7 dagen naar Almity komen, een stad waar we 80 km vandaan waren. Om nou 7 dagen in deze stad te wachten leek ons niet zo’n goed idee. We wilden eigenlijk in het buurland Kirgizië diverse dingen zien. Dus snel die kant opgereden. Op de route kwamen we een heel groot meer tegen met mooie stranden. Hier hebben we natuurlijk geslapen en heerlijk gelopen. Een stuk verder richting het oosten was er 10km van de weg in de dessert een hele mooie kloof te zien. Hobbeldebobbel over een pad door de dessert naar de kloof gereden. Het leek wel de Grand canyon maar dan anders, echt genoten van dit mooie stukje door de wind uitgesleten natuur. Heerlijk gelopen en aangezien we hier ook sliepen, hebben we er ‘s-morgens nog een mooie wandeling gemaakt. Er was niemand te zien. Dan voel je eigenlijk in een andere wereld. Echt schitterend.
De volgende dag door gereden naar de grens van Kirgizië. Het begon steeds meer te sneeuwen. We moesten over een pas van 3000 meter. Van een beetje sneeuw werd het een dik pak sneeuw. We zagen de herders op paarden hun kuddes vee naar binnen brengen want de winter was hier echt begonnen. Sneeuwschuivers kennen ze hier niet en strooien helemaal niet. Op een gegeven moment was er in de sneeuw op de weg te zien dat er bijna geen auto’s meer gereden hadden. We waren bang dat als we Kirgizië in zouden gaan en het zou zo blijven sneeuwen, dat de pas afgesloten zou worden. Dan zouden we niet meer terug naar Almity kunnen , en Caroline missen. Dus besloten 10 km voor de grens om te draaien. Wel eerst nog even lekker genoten en een stuk gewandeld in de sneeuw. Happy rende alle kanten op in de sneeuw en genoot op en top. Met de wind erbij was het hier echt goed koud! In het volgende dorp kregen we te horen dat de grens in verband met de sneeuw net gesloten was. Dus ons voorgevoel was goed. Jammer maar het is niet anders.
In 2 dagen terug gereden naar Almity en alle leuke dingen onderweg goed bekeken. Zo zijn we even bij een imker gaan kijken en natuurlijk weer een overheerlijk pot honing gekocht. We zijn ook bij een man op bezoek geweest die met roofvogels jaagt op konijnen en vossen. Toen we op zijn terrein vlak langs de kooi met een arend liepen vloog de arend met een knal tegen het hek. Wat bleek naast Frank liep een poes en de vogel zag dat wel als een mooie prooi. Dat was even schrikken. Helaas konden we met de man niet mee de bergen in om de vogels in actie te zien. Dat deden ze pas later in het seizoen.
We zijn in een mooie tijd van het jaar in deze regio gekomen want het is niet te heet en de bomen hebben super mooie herfst kleuren. Precies goed.
In Almity aangekomen zijn we alles gaan verkennen zodat we Frank zijn zus een leuke tijd kunnen verzorgen.
Almity is de oude hoofdstad van Kazachstan en hier wonen de rijken van het land. Vreemd om 20km buiten de stad de mensen nog op ezels en karren te zien rijden. En hier vliegen de Hummers, Lexus en Mercedes jeeps je om de oren. Je ziet veel huizen zo groot dat een gemiddeld huis in Nederland er 4 keer in past. Wat een gigantisch verschil. We kwamen hier in een supermarkt waar we onze ogen uitkeken. Er was werkelijk alles te koop. Honderden soorten kaas, Vodka, bier en heerlijk vers gebakken brood. Wat went luxe dan weer snel! Al geeft het wel een heel dubbel gevoel als je denkt dat er om de hoek een hele andere wereld is.
We zijn de schitterende bergen onder Almity ingereden. Dit is een nationaal park en echt erg mooi. Je staat zelf op 600 meter hoogte en kijkt tegen sneeuw bergen aan van meer dan 4000 meter. Natuurlijk geslapen naast de bergbeekjes en het wandelen is hier weer top. Alleen tijdens het wandelen kwamen we verschillende slangen tegen. Deze liggen op het pad in de zon warm te worden. Happy liep bij verschillende slangen er 3 keer erg dicht langs voordat we het in de gaten hadden. Martine stond bijna op een slang en de slang krulde helemaal op voor de aanval. Dat was toch even schrikken. We wisten ook niet wat voor slangen het waren en wat we bij een hond na een slangenbeet moeten doen. Foto’s gemaakt van de slangen en via een slangenforum zijn we navraag gaan doen. Voor ons waren de slangen geen groot probleem en we zouden alleen goed ziek worden. Voor Happy zou het wel eens verkeerd kunnen aflopen. Oeps dat was echt even schrikken! Bij Artis in Amsterdam hadden ze wel een tegengif maar voordat we daar zijn……
Dus dat pad gaan we maar niet meer lopen en kijken echt 5 keer waar we gaan en staan. We gaan hoger in de bergen lopen waar de slangen waarschijnlijk niet meer zijn. ’s-avonds staan we heerlijk op onze slaapplaats naast een beekje in het pikkedonker. Toen we met de zaklantaarn op de berg schenen zien we opeens 2 oranje ogen oplichten. Komt er een wolf langzaam van de berg naar beneden gelopen. Soms zag je z’n ogen weer oplichten en 30 meter van ons af loopt hij langs de beek. We hadden ze ’s-nachts wel al een keer gehoord maar nu was het geweldig om ze ook zo dicht bij te zien. Maar als je er dan ‘s-nachts even uit moet denk je toch waar is dat beest gebleven. Dat was wel even genoeg wilde dieren voor die dag. Er zijn hier ook beren maar die hebben we gelukkig niet gehoord of gezien.
De volgende dag mochten we Caroline om 2 uur ‘s-nachts van het vliegveld halen. Super leuk en we hadden Happy meegenomen de aankomsthal in om Caroline extra te verrassen. Die twee zijn namelijk helemaal gek van elkaar. De locale mensen zijn echt erg bang voor honden. Als je op het vliegveld liep had je alle ruimte want de mensen sprongen opzij.
En daar was ze dan. Voor 5 dagen komt ze samen met ons genieten van Kazachstan. Ze had tassen vol met lekkernij en natuurlijk de zware autoveren voor ons bij. We zijn gelijk naar het hotel gegaan om nog even te slapen. De volgende morgen hebben we zelf gelijk één veer vervangen die het hardste nodig was. Voorheen leek wel of we in een auto reden die veel te zwaar beladen was. Maar dat was nu stukken minder, super! De andere veer was wat lastiger om er tussen uit te halen. Dat moet waarschijnlijk met de slijptol of iets dergelijks gaan gebeuren. Dus die lieten we nog even zitten. We zijn met Caroline de bergen in gegaan om te genieten van de mooie natuur en de uitzichten. ’S-middags hebben we alle cadeaus uitgepakt en uitgestald die Caroline had mee genomen. Deze cadeaus kwamen van familie en vrienden die hoorde dat Caroline naar Kazachstan ging en hebben d’r van alles mee gegeven. Het leek voor ons wel sinterklaas. Zoveel snoep, eten, kruiden, en leesvoer kwamen uit haar tassen en ook Happy had snel haar cadeautjes geroken! Dit is zeker genoeg spullen tot aan thuis !! Echt super. dit geeft je een heel fijn en warm gevoel. Bedankt allemaal!

Met z’n drieën slapen in het Buske is wat lastig, daarom zijn we in een yurt gaan slapen. Heerlijk de openhaard aan want het was koud, ‘s-nachts vriest het hier zelfs en er zaten flinke kieren in de vloer. Bedden hadden ze niet maar met wat dunne matjes op elkaar gestapeld hadden we toch iets dat op een bed leek. Happy lag tussen ons in op en matje en die genoot op en top. En eigenlijk hebben we nog best goed geslapen ook.
De volgende dag hebben we in de bergen heerlijk gelopen. Zo kwamen we uit bij een groot bergmeer. Je voelt het tijdens het lopen goed aan je adem dat je hier op hoogte loopt, aangezien we tussen de 2000meter en 2750 meter aan het lopen waren.
We wilden de volgende dag nog een stukje verder omhoog rijden zodat we bij een observatorium konden komen. Via ijzige wegen kwamen we opeens bij een gesloten hek. Een heel verhaal in het Russische van een brede militair die bij het hek stond en het kwam er op neer dat we er niet door mochten. Dus helaas niet naar het observatorium. Komt er iemand naar ons toe en zegt met handen en voeten dat we de militair met wat geld konden omkopen. De zuinige Hollanders met 2 euro naar de militair gegaan en jawel, het hek ging open. Dit is de eerste keer dat we geld gegeven hebben om iets voor elkaar te krijgen. Weer een nieuwe ervaring, hopelijk de laatste keer.
Bijna boven op de berg was een oud Russisch observatorium. Het was een beetje vervallen, wat het wel apart maakte. Hier mochten we blijven slapen zodat we ‘s-nachts met één van de grote sterrenkijkers in de ruimte konden turen. Een oude man die hier al jaren in de ruimte tuurt, liet ons van alles zien. Diverse sterren groepen, de Melkweg en het zwarte gat. Later in de nacht moesten we terug komen want dan was ook Jupiter te zien. Echt geweldig. Aan de andere kant van de berg waar wij waren was Kirgizië. Vandaar dat er hier ook veel militairen rond liepen. Het was vanuit Kirgizië 10 uur lopen door de sneeuw om Kazachstan te bereiken, dus er werd goed gecontroleerd.
We zijn met ons Buske weer naar beneden gereden en zijn de dingen van de stad gaan bekijken. Er waren hier echt heel veel trouwerijen met de daarbij behorende grote limousines. Sommige bruidjes waren in traditionele kledij, mooi om te zien. De Vodka vloeide natuurlijk rijkelijk. Ook waren er mooie parken in Almity die we hebben bezocht. Ze zagen er echt erg verzorgd uit. Natuurlijk was er een kerk in het centrum van de stad die we volgens de lokale mensen echt moesten zien. Rondom de kerk was veel bedrijvigheid wat leuk was om naar te kijken.
Ook hebben ze net buiten Almity 3 grote ski springschansen. Hier zijn we even naar toe gereden.
Er moet toch wel een steekje los zijn bij je, als je hier vanaf gaat. Eigenlijk was het terrein afgesloten maar onder begeleiding van een bewaker mochten we de schansen bekijken. Ondertussen had Happy wachtend en zittend op de voorstoel de aandacht getrokken van andere bewakers. Ze wilde wel een foto maken van een hond op de stoel in een auto. Dat hadden ze nog nooit gezien.
Natuurlijk zijn hier ook ski pistes boven op de berg met de daarbij behorende accommodatie. Helaas was er op de pistes nog te weinig sneeuw om te skiën. Ondanks dat was het wel mooi om te zien. We zijn daar dan ook maar blijven slapen om heerlijk te genieten van de omgeving. Onderweg naar de ski pistes zie je van boven het openlucht ijshockey stadium. Waar kom je dit nou tegen.
In de bergen kwamen we een man tegen die zijn arend stond te showen waar hij normaal mee ging jagen. Dit blijven toch mooie beesten. Met het kapje op zijn kop is het beest rustig, maar zonder kapje zijn ze echt op zoek naar een prooi om met de scherpe klauwen te pakken te kunnen nemen.

Na 5 hele leuk dagen hebben we hebben afscheid genomen van Caroline. Daarna zijn we zelf naar het westen gereden richting Kirgizië.
Aan de oostkant konden we Kirgizië niet in omdat er te veel sneeuw lag. Maar wat westelijker is het een stuk lager en konden we de grens van Kirgizië zonder problemen passeren.
Verkeersborden zijn er in dit land weinig te vinden en Engels spreken doen ze ook niet. Vandaar dat het weer een lastig zaak was om de juiste weg te vinden. Met de GPS en hier en daar wat hulp van de locale zijn we toch in een nationaal park terecht gekomen. Hier waren de laatste bergen van de Himalaya te vinden. Daarna wordt het woestijn.
Natuurlijk zijn we hier een paar dagen gebleven en hebben heerlijk genoten van de natuur.
Er waren hier zelfs deels gemarkeerde paden zodat we hier mooie routes hebben kunnen lopen. Gelukkig zonder slangen, wolven, beren of andere beesten. Wel veel paarden natuurlijk. Ook hier binden ze de voor benen aan elkaar zodat ze niet zover weg kunnen lopen.
Ook nog diverse markten bezocht, daar zie je echt de mensen met hun hoedjes en het leven van het land.
Zo hebben we het westen van Kirgizië bekeken en gingen wat westelijker via de grens weer Kazachstan in.

Op deze grens hadden we een beetje last van de corruptie van de douaniers.
Kirgizië uit ging prima maar Kazachstan in gaf een probleem. Frank werd mee genomen een hok in en werd door 3 mannen een beetje onder druk gezet.
De papieren van de hond waren niet goed en die mocht het land niet in. Natuurlijk waren de papieren prima, maar ze zochten gewoon iets zodat ze geld konden vragen. Ze zeiden ook: give me small money. Je kreeg niet te horen hoeveel je moest betalen maar het moet wel genoeg zijn. Happy hier achterlaten leek ons geen goed idee, maar geld geven ook niet. Blijven lachen en praten tegen de mannen ondanks dat bleven ze geld vragen. Dit gedoe duurde dus een uur maar eindelijk gaven ze het toch op. We mochten het land in samen met Happy. Weer een ervaring rijker met wat natte plekken onder de armen.
We waren weer in Kazachstan en dat hield in, dat we ons weer moesten registreren. We dachten we weten hoe het moet en gaan naar de immigratie dienst in een grote stad om dit te regelen. Na een uurtje zoeken hebben we de immigratiedienst gevonden, blijken hier hele andere regels te gelden. We moesten een brief hebben van een advocaat met al onze gegevens en waar en hoelang we in Kazachstan verbleven. Zucht! Ga dit maar eens regelen!
Dus de stad in op zoek naar iemand die dit voor ons kon verzorgen. Heel weinig mensen spreken Engels dus dat schoot lekker op.
Maar na twee uurtjes zoeken ( lange leven Google translate ) toch iemand gevonden die dit wilde doen voor een klein bedrag. Een mooie officiële brief gekregen met was onzin erop. Terug naar de immigratie dienst en met wat extra bij betalen mochten we de paspoorten ’s-avonds weer ophalen. Wat een gedoe maar het was toch weer gelukt. Bij een hotel heerlijk gedoucht en op de parkeerplaats blijven slapen ( Happy mocht namelijk niet binnen ). We kregen in deze stad te horen dat de Hollandse tulpen eigenlijk uit Kazachstan komen. Deze zijn vele jaren terug via de zijderoute naar Turkije vervoerd en vanaf daar naar Holland. Grappig, nu weten ze waar ze vandaan komen. Hier groeien ze echt in het wild in de bergen.
De volgende dag hebben we de stad verlaten en mochten we naar het westen van Kazachstan gaan toeren. Bijna 3000km dessert rijden met onderweg veel kamelen en dromedarissen.
De wegen waren vaak slecht zullen we maar zeggen. Ze waren wel druk bezig om de hele weg naar de grens te vernieuwen.
Moet je nagaan een weg van het puntje van Noorwegen tot het zuiden van Spanje opnieuw aanleggen.
Ze maakte onverharde wegen door de woestijn zodat het verkeer tijdens de aanleg van de nieuwe weg, toch door kon gaan. Door de slechte wegen en paden was meer als 400 kilometer per dag rijden bijna niet te doen. Soms had je een stuk weg die net nieuw was en waren wij helemaal blij. Dan dachten we vanaf nu zal het wel alleen nieuwe maar weg zijn. Meestal was het na 10 minuten weer bekeken en moesten we de weg weer af het zand in. Zo hebben we heel wat dompers te verwerken gekregen. Langs deze route reden we langs een helemaal opgedroogd meer. Het meer is zo groot als Nederland. Eigenlijk bijna niet te geloven. De grote vissersboten liggen in het zand waar ooit water heeft gestaan. Ze zijn nu bezig om water om te leiden via kanalen en pijpleidingen om het meer deel voor deel toch weer te vullen met water.

Na dagen rijden kwamen we in het midden van de woestijn het space center van de Russen tegen. Dit is een stukje Kazachstan dat de russen voor enkele miljoenen per jaar huren. Dit stamt nog uit de sovjet tijd. Vanaf deze locatie is een tijdje geleden André Kuipers de ruimte in geschoten. Het wordt zeer streng door de russen bewaakt en een informatie centrum kennen ze niet. Toch even bij de poort vragen of André er is zodat we gezellig een bakkie kunnen doen. De militairen bij de poort dachten daar anders over. Geen woord Engels natuurlijk en helaas mochten we niet naar binnen. Dus maar weer omgedraaid en weer de dessert in op naar het westen. Tijdens dit lange rijden zijn we door 2 tijdzones gereden. Toch vreemd dat je opeens een andere tijd ziet staan bij een benzine station. Je denkt eerst hun tijd klopt niet, maar het klopte wel met de opkomst van de zon. De opkomst en ondergang van de zon was wel erg mooi om te zien. Allebei in het zand en meestal vuurrood. Aangezien we midden in de woestijn sliepen hebben we hier erg van genoten.
Toen we aan het rijden waren op één van de onverharde paden in de dessert hoorde we een harde knal. De veer die we nog moesten vervangen had het begeven toen we door een kuil reden. De veer ging al langer mee dan we verwacht hadden.
Vlakbij was een stukje nieuw asfalt. Hierop hebben we ons Buske geparkeerd en de veer vervangen voor de veer die Caroline had mee genomen. De veer was in 3 stukken gebroken al konden we nog maar 2 stukken terug vinden. Gelukkig dat het vervangen van de veer zelf konden doen want 200 km om ons heen was niemand te vinden. Na een halfuurtje waren we weer onderweg.
De volgende stad was Turkistan, waar een mooi oud mausoleum te zien was. Dit hebben we natuurlijk bekeken en zijn weer verder gaan rijden. een heel groot stuk dat we nu gereden hebben is over de oude zijderoute. Vroeger reden ze hier met de kamelen/ Wij nu in ons Buske met de kamelen naast ons, best apart eigenlijk. Ook hebben we onderweg in de stad Aktobe nog een orthodoxe kerk bezocht. Het is van binnen echt mooi maar de paters met de baarden geven ons een vreemd gevoel. Aan de andere kant van de weg was een grote moskee. Daar ook maar even naar binnen gegaan. De Imam vond het geweldig dat we er waren en nodigde ons uit voor een gebed. Dit wilde we natuurlijk wel mee maken en was erg bijzonder. De moskeeën zijn van binnen erg mooi. Op je sokken loop je binnen over de dikke Perzische tapijten wat een erg warm en huislijk gevoel geeft.
 

Na in totaal 6 dagen door de woestijn gereden te hebben zijn we aangekomen in Atyrau wat 30 meter onder de zeespiegel ligt. Hier is de grens tussen Azië en Europa. Geen echte grens maar een rivier die de denkbeeldige grens vormt tussen de continenten Azië en Europa.
In Atyrau woont een vriend waarmee we tijdens onze vorig reis in Australie 2 weken hebben gereisd. Michiel woont hier samen met zijn kazachstaanse vrouw Bibi en hun 1,5 jaar oud dochter Sophie in een mooi groot appartement. In dit gedeelte van Kazachstan zijn heel veel olievelden te vinden. Vandaar dat ze allebei ook in deze branche werken. Leuk om even in dit oliewereldje te zijn. Je hoort de verhalen van de vele miljoenen die hier in omgaan en dat sommige mensen er bijzonder grote huizen aan overhouden. In het appartement hebben we natuurlijk genoten van een lekkere warme douche en de wasmachine draaide overuren. Michiel en Bibi waren erg gastvrij en hierdoor konden we heerlijk bij gekomen van het vele dagen autorijden in de woestijn.
Buiten Atyrau waren heel veel ja knikkers en boortorens te vinden die de olie via leidingen en lange treinen transporteerde. Hier tussen door liepen dan weer de kamelen echt mooi om te zien.
Gelukkig zijn we in het juiste jaargetij door Kazachstan heen gereden. De temperatuur was nu 20 graden overdag en ’s-nachts rond het vriespunt. In de zomer is het hier 40 plus en zijn er heel veel muggen die we nu gelukkig helemaal niet hebben gezien.

In de winter is het hier -25 graden met harde wind waardoor het hier ijzig koud is en dan zitten we liever ergens anders.
Wat ook wel leuk is om te vertellen is dat in heel Kazachstan veel mensen ons toeterend voorbij komen. Vaak met de duim omhoog uit het raam. Mensen zijn erg enthousiast en dit geeft je een welkom gevoel, ondanks dat we met een grote taal barrière zitten.
We hebben nog wel honderden dingen te vertellen, maart dit is ook wel leuk. Veel mensen hebben geen auto en die gaan dan liften langs de kant van de weg, Zo staan er soms wel 30 mensen bij elkaar die aan het liften zijn. Als we dan de schuifdeur open doen van ons Buske en ze zien Happy, dan springen ze achteruit en zeggen ze rij maar door. We snappen er niks van, dan wil je eens vriendelijk zijn. 

Vanaf Atyrau zijn we in 2 dagen naar de grens van Rusland gereden. Nog een paar hobbeldebobbel wegen. Nu maar hopen dat de wegen in Rusland een stuk beter zijn ( kan bijna niet anders ).
Dit was weer een kleine indruk van de reis van ons door Kazachstan en Kirgistan. We hebben erg genoten van de 2 landen, ondanks de enorme afstanden.
Nu kijken we erg uit naar bossen, struiken, stranden en de zee.

Op naar zuid west Rusland wie weet wat we daar weer mee gaan maken.

 
Natuurlijk nog 2 spreuken als afsluiter.

Vrienden zijn net als sterren, je ziet ze niet altijd, maar je weet dat ze er zijn

Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan 

 

 
Klik hier voor de foto's van Kazachstan
Klik hier voor de foto's van Kirgistan
Klik hier voor het filmpje van Kazachsta & Kirgistan