Reisverslag Kazachstan en een stukje Kirgistan/Kirgizië
Na bijna 4,5
maand reizen zijn we aangekomen bij de grens van Kazachstan. Het was nog
even spannend of we Rusland met de juiste stempels uitkwamen maar dat
ging soepeltjes. ( zie einde reisverhaal
Rusland2 ) Net buiten de grens stond gelijk een hokje waar je een
autoverzekering kon afsluiten.
Het schijnt niks voor te stellen,
maar we hoorde dat er naar gevraagd ging worden bij politie controles.
Dus voor € 10,= een hele maand verzekerd. Al hopen we het alleen nodig
te hebben voor de politie controles.
We zijn door een mooi
duin/bosgebied richting Semey gereden. Dit gebied is vroeger door de
Russen heel veel gebruikt om kernwapens te testen. Ze dachten dat er
geen mensen woonden. Of waren het proefkonijnen? We hadden niet zo’n zin
in de rest straling en zijn door gereden naar Semey. Hier moesten we ons
registreren. Als je namelijk overland Kazachstan binnen rijdt moet je je
binnen 5 dagen registreren bij de immigratiedienst. Als je per vliegtuig
het land in komt is het registreren niet nodig. We snappen niet waar het
voor nodig is, maar het komt nog uit het sovjet tijdperk en ze houden
het in stand. De receptie van een hotel wist ons te vertellen waar we
moesten zijn. Bij een gebouw achterom trap op 4de loket. Hier
kregen we een formulier in het Kazachstaans geschreven wat we in moesten
vullen. We konden er echt niks van maken. Waarschijnlijk was dat van ons
gezicht af te lezen. De locale kwamen naar ons toe om ons te helpen met
het invullen. Met veel
gedoe
stonden we na 2 uur weer buiten met een hele mooie stempel rijker.
Even door de moderne stad gereden, sim kaartje gescoord en getankt. Voor
47 eurocent per liter is het weer leuk tanken. Daarna maar weer snel de
stad uit en op naar het platteland. Het was ondertussen avond geworden
en we hadden een mooie beschutte slaapplek gevonden dachten we.
Na
een uurtje komt er een boer op z’n ezeltje langs om te kijken wat we aan
het doen waren. Met handen en voeten uitgelegd dat we toeristen waren en
hier wilden gaan slapen. Hij vond het was prima. Natuurlijk een foto
gemaakt van de boer en zijn ezeltje gemaakt, uitgeprint en aan de boer
gegeven. Hoe blij kun je iemand maken!
Opeens
vlogen er straaljagers laag over ons hoofd. Weg rust. Bleek dat we in de
aanvliegroute zaten van een militairvliegveld.
Wel een locatie met weer een hele mooie zonsondergang, al is dat bijna
elke avond wel het geval.
Op het platteland kom je hier yurs tegen. Ze zijn net iets anders als de
gers van Mongolië, net iets hoger en hebben een iets ander dak. Meestal
is het een locatie waar je koffie kan drinken. De meeste mensen wonen
toch liever in een huis en nomaden zijn hier bijna niet meer te vinden.
Onderweg
komen we ook heel veel moslim begraafplaatsen tegen. Het zijn af en toe
hele garftombes, heel apart om te zien. Wat minder
grappig
is zijn de wegen. Ze zitten hier weer vol kuilen en gaten. We hadden
gehoopt dat we na Mongolië goede wegen zouden krijgen, maar helaas. Het
was weer voorzichtig rijden om geen stukken te krijgen. Doordat we
rustig reden hadden we goed zicht op alle stalletjes met groenten en
fruit onderweg. In het ene dorp staan alleen maar stalletjes met appels.
In het volgende dorp tientallen stallen met
alleen
maar druiven. Ze zien er geweldig uit. Zo hebben we ons vitaminen pijl
weer goed omhoog gebracht en vele avonden heerlijk verse groenten
gegeten.
Er waren soms ook stallen die hadden echt veel verschillend groenten te
koop. Toen de man van een stal zag dat we uit Nederland kwamen vertelde
hij dat de maïs die hij verkocht uit Nederland kwam. Bijna niet te
geloven.
Natuurlijk hebben we diverse politie controles gehad. Soms
doen we net alsof we het niet zien en rijden we door. Altijd spannend of
ze niet achter je aan komen in
hun
Lada. Maar soms is doorrijden echt niet mogelijk en moeten we stoppen.
Met die mooie petten en een norse blik wordt je er bijna bang van..
Natuurlijk willen ze alle papieren zien. We over spoelen ze met van ons
beiden allemaal kopieën van paspoort, verzekering, kentekenbewijs,
rijbewijs, internationaal rijbewijs en id. –kaart. Ze staan via het raam
in ons Buske te kijken en vaak komt Happy even kijken wie er bij het
raam staat. De politie schrikt zich meestal suf van die grote natte
neus. Vaak is het lachen en geven ze de papieren weer snel terug zodat
we verder kunnen rijden. 3 politiecontroles per dag is echt geen
uitzondering. Ze zeggen meestal dat we te hard reden maar daar kletsen
we ons wel weer uit. Één keer vroegen ze om geld, beetje corrupt zijn ze
wel. Ze hadden een mooie geplastificeerd kopie van Frank z’n rijbewijs
ingenomen en dat kregen we pas terug als we dollars betaalde. Toen we
vertelde dat ze het rijbewijs mocht houden snapte ze er niks meer van en
gaven het maar terug. Toch makkelijk die kopie’s.
Tijdens het rijden kom je veel auto’s tegen waar nog een Duitse sticker
of Duitse reclame op zit. Echt heel veel auto’s worden vanuit Duitsland
hier naar toe
gebracht.
We waren natuurlijk nog steeds op zoek naar goede veren voor ons Buske
en tijdens het zoeken krijg je alle verhalen van de auto’s te horen. Een
vrouw van een auto onderdelenhandel zag ons probleem en heeft ons overal
mee naar toe genomen om veren te zoeken. Maar helaas, we hebben veel
veren gezien maar helaas niet iets wat beter was dan we nu hadden. We
dromen bijna over die rare veren.
Net toen we de stad uitreden kregen
we een telefoontje van Frank z’n zus Caroline. “Wat zouden jullie ervan
vinden als ik de juiste veren kwam brengen!!” Ze zou even een paar dagen
op en neer komen. Aangezien ze bij de KLM werkt, was het voor haar snel
te regelen. Dit hadden we helemaal niet verwacht en we waren echt
verrast en super blij. Ze ging snel haar visa regelen en zorgen dat ze
via Theo de veren kreeg om mee te nemen. Er werd weer van alles in gang
gezet maar daarover later meer.
Ze zou over 7 dagen naar Almity
komen, een stad waar we 80 km vandaan waren. Om nou 7 dagen in deze stad
te wachten leek ons niet zo’n goed idee. We wilden eigenlijk in het
buurland Kirgizië diverse dingen zien. Dus snel die kant opgereden. Op
de route kwamen we een heel groot meer tegen met mooie stranden. Hier
hebben we natuurlijk geslapen en heerlijk gelopen. Een stuk verder
richting het oosten was er 10km van de weg in de dessert een hele mooie
kloof te zien.
Hobbeldebobbel
over een pad door de dessert naar de kloof gereden. Het leek wel de
Grand canyon maar dan anders, echt genoten van dit mooie stukje door de
wind uitgesleten natuur. Heerlijk gelopen en aangezien we hier ook
sliepen, hebben we er ‘s-morgens nog een mooie wandeling gemaakt. Er was
niemand te zien. Dan voel je eigenlijk in een andere wereld. Echt
schitterend.
De volgende dag door gereden naar de grens van Kirgizië.
Het begon steeds meer te sneeuwen. We moesten over een pas van 3000
meter. Van een beetje sneeuw werd het een dik pak sneeuw.
We
zagen de herders op paarden hun kuddes vee naar binnen brengen want de
winter was hier echt begonnen. Sneeuwschuivers kennen ze hier niet en
strooien helemaal niet. Op een gegeven moment was er in de sneeuw op de
weg te zien dat er bijna geen auto’s meer gereden hadden. We waren bang
dat als we Kirgizië in zouden gaan en het zou zo blijven sneeuwen, dat
de pas afgesloten zou worden. Dan zouden we niet meer terug naar Almity
kunnen , en Caroline missen. Dus besloten 10 km voor de grens om te
draaien. Wel eerst nog even lekker genoten en een stuk gewandeld in de
sneeuw. Happy rende alle kanten op in de sneeuw en genoot op en top. Met
de wind erbij was het hier echt goed koud! In het volgende dorp kregen
we te horen dat de grens in verband met de sneeuw net gesloten was. Dus
ons voorgevoel was goed. Jammer maar het is niet anders.
In
2 dagen terug gereden naar Almity en alle leuke dingen onderweg goed
bekeken. Zo zijn we even bij een imker gaan kijken en natuurlijk weer
een overheerlijk pot honing gekocht. We zijn ook bij een man op bezoek
geweest die met roofvogels jaagt op konijnen en vossen. Toen we op zijn
terrein vlak langs de kooi met een arend liepen vloog de arend met een
knal tegen het hek. Wat bleek naast Frank liep een poes en de vogel zag
dat wel als een mooie prooi. Dat was even schrikken. Helaas konden we
met de man niet mee de bergen in om de vogels in actie te zien. Dat
deden ze pas later in het seizoen.
We
zijn in een mooie tijd van het jaar in deze regio gekomen want het is
niet te heet en de bomen hebben super mooie herfst kleuren. Precies
goed.
In Almity aangekomen zijn we alles gaan verkennen zodat we
Frank zijn zus een leuke tijd kunnen verzorgen.
Almity is de oude hoofdstad van Kazachstan en hier wonen de rijken van
het land. Vreemd om 20km buiten de stad de mensen nog op ezels en karren
te zien rijden. En hier vliegen de Hummers, Lexus en Mercedes jeeps je
om de oren. Je ziet veel huizen zo groot dat een gemiddeld huis in
Nederland
er
4 keer in past. Wat een gigantisch verschil. We kwamen hier in een
supermarkt waar we onze ogen uitkeken. Er was werkelijk alles te koop.
Honderden soorten kaas, Vodka, bier en heerlijk vers gebakken brood. Wat
went luxe dan weer snel! Al geeft het wel een heel dubbel gevoel als je
denkt dat er om de hoek een hele andere wereld is.
We zijn de
schitterende bergen onder Almity ingereden. Dit is een nationaal park en
echt erg mooi. Je staat zelf op 600 meter hoogte en kijkt tegen sneeuw
bergen aan van meer dan 4000 meter. Natuurlijk geslapen naast de
bergbeekjes en het wandelen is hier weer top. Alleen tijdens het
wandelen kwamen we verschillende slangen
tegen.
Deze liggen op het pad in de zon warm te worden. Happy liep bij
verschillende slangen er 3 keer erg dicht langs voordat we het in de
gaten hadden. Martine stond bijna op een slang en de slang krulde
helemaal op voor de aanval. Dat was toch even schrikken. We wisten ook
niet wat voor slangen het waren en wat we bij een hond na een
slangenbeet moeten doen. Foto’s gemaakt van de slangen en via een
slangenforum zijn we navraag gaan doen. Voor ons waren de slangen geen
groot probleem en we zouden alleen goed ziek worden. Voor Happy zou het
wel eens verkeerd kunnen aflopen. Oeps dat was echt even schrikken! Bij
Artis in Amsterdam hadden ze wel een tegengif maar voordat we daar
zijn……
Dus dat pad gaan we maar niet meer lopen en kijken echt 5 keer waar we
gaan en staan. We gaan hoger in de bergen lopen waar de slangen
waarschijnlijk niet meer zijn. ’s-avonds staan we heerlijk op onze
slaapplaats naast een beekje in het pikkedonker. Toen we met de
zaklantaarn op de berg schenen zien we opeens 2 oranje ogen oplichten.
Komt er een wolf langzaam van de berg naar beneden gelopen. Soms zag je
z’n ogen weer oplichten en 30 meter van ons af loopt hij langs de beek.
We hadden ze ’s-nachts wel al een keer gehoord maar nu was het geweldig
om ze ook zo dicht bij te zien. Maar als je er dan ‘s-nachts even uit
moet denk je toch waar is dat beest gebleven. Dat was wel even genoeg
wilde dieren voor die dag. Er zijn hier ook beren maar die hebben we
gelukkig niet gehoord of gezien.
De
volgende dag mochten we Caroline om 2 uur ‘s-nachts van het vliegveld
halen. Super leuk en we hadden Happy meegenomen de aankomsthal in om
Caroline extra te verrassen. Die twee zijn namelijk helemaal gek van
elkaar. De locale mensen zijn echt erg bang voor honden. Als je op het
vliegveld liep had je alle ruimte want de mensen sprongen opzij.
En
daar was ze dan. Voor 5 dagen komt ze samen met ons genieten van
Kazachstan. Ze had tassen vol met lekkernij en natuurlijk de zware
autoveren voor ons bij. We zijn gelijk naar het hotel gegaan om nog even
te slapen. De volgende morgen hebben we zelf gelijk één veer vervangen
die het hardste
nodig
was. Voorheen leek wel of we in een auto reden die veel te zwaar beladen
was. Maar dat was nu stukken minder, super! De andere veer was wat
lastiger om er tussen uit te halen. Dat moet waarschijnlijk met de
slijptol of iets dergelijks gaan gebeuren. Dus die lieten we nog even
zitten. We zijn met Caroline de bergen in gegaan om te genieten van de
mooie natuur en de uitzichten. ’S-middags hebben we alle cadeaus
uitgepakt en uitgestald die Caroline had mee genomen. Deze cadeaus
kwamen van familie en vrienden die hoorde dat Caroline naar Kazachstan
ging en hebben d’r van alles mee gegeven. Het leek voor ons wel
sinterklaas. Zoveel snoep, eten, kruiden, en leesvoer kwamen uit haar
tassen en ook Happy had snel haar cadeautjes geroken! Dit is zeker
genoeg spullen tot aan thuis !! Echt super. dit geeft je een heel fijn
en warm gevoel. Bedankt allemaal!
Met
z’n drieën slapen in het Buske is wat lastig, daarom zijn we in een yurt
gaan slapen. Heerlijk de openhaard aan want het was koud, ‘s-nachts
vriest het hier zelfs en er zaten flinke kieren in de vloer. Bedden
hadden ze niet maar met wat dunne matjes op elkaar gestapeld hadden we
toch iets dat op een bed leek. Happy lag tussen ons in op en matje en
die genoot op en top. En eigenlijk hebben we nog best goed geslapen ook.
De volgende dag hebben we in de bergen heerlijk gelopen. Zo kwamen we
uit bij een groot bergmeer. Je voelt het tijdens het lopen goed aan je
adem dat je hier op hoogte loopt, aangezien we tussen de 2000meter en
2750 meter aan het lopen waren.
We wilden de volgende dag nog een
stukje verder omhoog rijden zodat we bij een observatorium konden komen.
Via ijzige wegen kwamen we opeens bij een gesloten hek. Een heel verhaal
in het Russische van een brede militair die bij het hek stond en het
kwam er op neer dat we er niet door mochten. Dus helaas niet naar het
observatorium. Komt er iemand naar ons toe en zegt met handen en voeten
dat we de militair met wat geld konden omkopen. De zuinige Hollanders
met 2 euro naar de militair gegaan en jawel, het hek ging open. Dit is
de eerste keer dat we geld gegeven hebben om iets voor elkaar te
krijgen. Weer een nieuwe ervaring, hopelijk de laatste keer.
Bijna
boven op de berg was een oud Russisch observatorium. Het was een beetje
vervallen, wat het wel apart maakte.
Hier
mochten we blijven slapen zodat we ‘s-nachts met één van de grote
sterrenkijkers in de ruimte konden turen. Een oude man die hier al jaren
in de ruimte tuurt, liet ons van alles zien. Diverse sterren groepen, de
Melkweg en het zwarte gat. Later in de nacht moesten we terug komen want
dan was ook Jupiter te zien. Echt geweldig. Aan de andere kant van de
berg waar wij waren was Kirgizië. Vandaar dat er hier ook veel
militairen rond liepen. Het was vanuit Kirgizië 10 uur lopen door de
sneeuw om Kazachstan te bereiken, dus er werd goed gecontroleerd.
We
zijn met ons Buske weer naar beneden gereden en zijn de dingen van de
stad gaan bekijken. Er waren hier echt heel veel trouwerijen met de
daarbij behorende grote limousines. Sommige bruidjes waren in
traditionele kledij, mooi om te zien. De Vodka vloeide natuurlijk
rijkelijk. Ook waren er mooie parken in Almity die we hebben bezocht. Ze
zagen er echt erg verzorgd uit. Natuurlijk was er een kerk in het
centrum van de stad die we volgens de lokale mensen echt moesten zien.
Rondom de kerk was veel bedrijvigheid wat leuk was om naar te kijken.
Ook
hebben ze net buiten Almity 3 grote ski springschansen. Hier zijn we
even naar toe gereden.
Er moet toch wel een steekje los
zijn bij je, als je hier vanaf gaat. Eigenlijk was het terrein
afgesloten maar onder begeleiding van een bewaker mochten we de schansen
bekijken. Ondertussen had Happy wachtend en zittend op de voorstoel de
aandacht getrokken van andere bewakers. Ze wilde wel een foto maken van
een hond op de stoel in een auto. Dat hadden ze nog nooit gezien.
Natuurlijk zijn hier ook ski pistes boven op de berg met de daarbij
behorende accommodatie. Helaas was er op de pistes nog te weinig sneeuw
om te
skiën.
Ondanks dat was het wel mooi om te zien. We zijn daar dan ook maar
blijven slapen om heerlijk te genieten van de omgeving.
Onderweg
naar de ski pistes zie je van boven het openlucht ijshockey stadium.
Waar kom je dit nou tegen.
In de bergen kwamen we een man tegen die
zijn arend stond te showen waar hij normaal mee ging jagen. Dit blijven
toch mooie beesten. Met het kapje op zijn kop is het beest rustig, maar
zonder kapje zijn ze echt op zoek naar een prooi om met de scherpe
klauwen te pakken te kunnen nemen.
Na 5 hele leuk
dagen
hebben we hebben afscheid genomen van Caroline. Daarna zijn we zelf naar
het westen gereden richting Kirgizië.
Aan de oostkant konden we
Kirgizië niet in omdat er te veel sneeuw lag. Maar wat westelijker is
het een stuk lager en konden we de grens van Kirgizië zonder problemen
passeren.
Verkeersborden zijn er in dit land weinig te vinden en
Engels spreken doen ze ook niet. Vandaar dat het weer een lastig zaak
was om de juiste weg te vinden. Met de GPS en hier en daar wat hulp van
de locale zijn we toch in een nationaal park terecht gekomen. Hier waren
de laatste bergen van
de
Himalaya te vinden. Daarna wordt het woestijn.
Natuurlijk zijn we hier een paar dagen gebleven en hebben heerlijk
genoten van de natuur.
Er waren hier zelfs deels gemarkeerde paden zodat we hier mooie routes
hebben kunnen lopen. Gelukkig zonder slangen, wolven, beren of andere
beesten. Wel veel paarden natuurlijk. Ook hier binden ze de voor benen
aan elkaar zodat ze niet zover weg kunnen lopen.
Ook nog diverse
markten bezocht, daar zie je echt de mensen met hun hoedjes en het leven
van het land.
Zo hebben we het westen van Kirgizië bekeken en gingen wat westelijker
via de grens weer Kazachstan in.
Op deze grens hadden we een beetje last van de corruptie van de
douaniers.
Kirgizië uit ging prima maar Kazachstan in gaf een
probleem. Frank werd mee genomen een hok in en werd door 3 mannen een
beetje onder druk gezet.
De papieren van de hond waren niet goed en
die mocht het land niet in. Natuurlijk waren de papieren prima, maar ze
zochten gewoon iets zodat ze geld konden vragen. Ze zeiden ook: give me
small money. Je kreeg niet te horen hoeveel je moest betalen maar het
moet wel genoeg zijn. Happy hier achterlaten leek ons geen goed idee,
maar geld geven ook niet. Blijven lachen en praten tegen de mannen
ondanks dat bleven ze geld vragen. Dit gedoe duurde dus een uur maar
eindelijk gaven ze het toch op. We mochten het land in samen met Happy.
Weer een ervaring rijker met wat natte plekken onder de armen.
We waren weer in Kazachstan en dat hield in, dat we ons weer moesten
registreren. We dachten we weten hoe het moet en gaan naar de immigratie
dienst in een grote stad om dit te regelen. Na een uurtje zoeken hebben
we de immigratiedienst gevonden, blijken hier hele andere regels te
gelden. We moesten een brief hebben van een advocaat met al onze
gegevens en waar en hoelang we in Kazachstan verbleven. Zucht! Ga dit
maar eens regelen!
Dus de stad in op zoek naar iemand die dit voor
ons kon verzorgen. Heel weinig mensen spreken Engels dus dat schoot
lekker op.
Maar na twee uurtjes zoeken ( lange leven Google translate ) toch iemand
gevonden die dit wilde doen voor een klein bedrag. Een mooie officiële
brief gekregen met was onzin erop. Terug naar de immigratie dienst en
met wat extra bij betalen mochten we de paspoorten ’s-avonds weer
ophalen. Wat een gedoe maar het was toch weer gelukt. Bij
een
hotel heerlijk gedoucht en op de parkeerplaats blijven slapen ( Happy
mocht namelijk niet binnen ). We kregen in deze stad te horen dat de
Hollandse tulpen eigenlijk uit Kazachstan komen. Deze zijn vele jaren
terug via de zijderoute naar Turkije vervoerd en vanaf daar naar
Holland. Grappig, nu weten ze waar ze vandaan komen. Hier groeien ze
echt in het wild in de bergen.
De volgende dag hebben we de stad verlaten en mochten we naar het westen
van Kazachstan gaan toeren. Bijna 3000km dessert rijden met onderweg
veel kamelen en dromedarissen.
De wegen waren vaak slecht zullen we maar zeggen. Ze waren wel druk
bezig om de hele weg naar de grens te vernieuwen.
Moet je nagaan een weg van het puntje van Noorwegen tot het zuiden van
Spanje opnieuw aanleggen.
Ze maakte onverharde wegen door de woestijn
zodat het verkeer tijdens de aanleg van de nieuwe weg, toch door kon
gaan. Door de slechte wegen en paden was meer als 400 kilometer per dag
rijden bijna niet te doen. Soms had je een stuk weg die net nieuw was en
waren wij helemaal blij. Dan dachten we vanaf nu zal het wel alleen
nieuwe maar weg zijn. Meestal was het na 10 minuten weer bekeken en
moesten we de weg weer af het zand in. Zo hebben we heel wat dompers te
verwerken gekregen. Langs deze route reden we langs een helemaal
opgedroogd meer. Het meer is zo groot als Nederland. Eigenlijk bijna
niet te geloven. De grote vissersboten liggen in het zand waar ooit
water heeft gestaan. Ze zijn nu bezig om water om te leiden via kanalen
en pijpleidingen om het meer deel voor deel toch weer te vullen met
water.
Na
dagen rijden kwamen we in het midden van de woestijn het space center
van de Russen tegen. Dit is een stukje Kazachstan dat de russen voor
enkele miljoenen per jaar huren. Dit stamt nog uit de sovjet tijd. Vanaf
deze locatie is een tijdje geleden André Kuipers de ruimte in geschoten.
Het
wordt zeer streng door de russen bewaakt en een informatie centrum
kennen ze niet. Toch even bij de poort vragen of André er is zodat we
gezellig een bakkie kunnen doen. De militairen bij de poort dachten daar
anders over. Geen woord Engels natuurlijk en helaas mochten we niet naar
binnen. Dus maar weer omgedraaid en weer de dessert in op naar het
westen. Tijdens dit lange rijden zijn we door 2 tijdzones gereden. Toch
vreemd dat je opeens een andere tijd ziet staan bij een benzine station.
Je denkt eerst hun tijd klopt niet, maar het klopte wel met de opkomst
van de zon. De opkomst en ondergang van de zon was
wel erg mooi om te zien. Allebei in het zand en meestal vuurrood.
Aangezien we midden in de woestijn sliepen hebben we hier erg van
genoten.
Toen
we aan het rijden waren op één van de onverharde paden in de dessert
hoorde we een harde knal. De veer die we nog moesten vervangen had het
begeven toen we door een kuil reden. De veer ging al langer mee dan we
verwacht hadden.
Vlakbij was een stukje nieuw asfalt. Hierop
hebben we ons Buske geparkeerd en de veer vervangen voor de veer die
Caroline had mee genomen. De veer was in 3
stukken
gebroken al konden we nog maar 2 stukken terug vinden. Gelukkig dat het
vervangen van de veer zelf konden doen want 200 km om ons heen was
niemand te vinden. Na een halfuurtje waren we weer onderweg.
De volgende stad was Turkistan, waar een mooi oud mausoleum te zien was.
Dit hebben we natuurlijk bekeken en zijn weer verder gaan rijden. een
heel groot stuk dat we nu gereden hebben is over de oude zijderoute.
Vroeger reden ze hier met de kamelen/ Wij nu in ons Buske met de kamelen
naast ons, best apart eigenlijk. Ook hebben we onderweg in de stad
Aktobe nog een orthodoxe kerk
bezocht.
Het
is van binnen echt mooi maar de paters met de baarden geven ons een
vreemd gevoel. Aan de andere kant van de weg was een grote moskee. Daar
ook maar even naar binnen gegaan. De Imam vond het geweldig dat we er
waren en nodigde ons uit voor een gebed. Dit wilde we natuurlijk wel mee
maken en was erg bijzonder. De moskeeën zijn van binnen erg mooi. Op je
sokken loop je binnen over de dikke Perzische tapijten wat een erg warm
en huislijk gevoel geeft.
Na
in totaal 6 dagen door de woestijn gereden te hebben zijn we aangekomen
in Atyrau wat 30 meter onder de zeespiegel ligt.
Hier
is de grens tussen Azië en Europa. Geen echte grens maar een rivier die
de denkbeeldige grens vormt tussen de continenten Azië en Europa.
In
Atyrau woont een vriend waarmee we tijdens onze vorig reis in Australie
2 weken hebben gereisd. Michiel woont hier samen met zijn kazachstaanse
vrouw Bibi en hun 1,5 jaar oud dochter Sophie in een mooi groot
appartement. In dit gedeelte van Kazachstan zijn heel veel olievelden te
vinden. Vandaar dat ze allebei ook in deze branche werken. Leuk om even
in dit oliewereldje te zijn. Je hoort de verhalen van de vele miljoenen
die hier in omgaan en dat sommige mensen er bijzonder grote huizen aan
overhouden. In het appartement hebben we natuurlijk genoten van een
lekkere warme douche en de wasmachine draaide overuren. Michiel en Bibi
waren erg gastvrij en hierdoor konden we heerlijk bij gekomen van het
vele dagen autorijden in de woestijn.
Buiten
Atyrau waren heel veel ja knikkers en boortorens te vinden die de olie
via leidingen en lange treinen transporteerde. Hier tussen door liepen
dan weer de kamelen echt mooi om te zien.
Gelukkig zijn we in het juiste jaargetij door Kazachstan heen gereden.
De temperatuur was nu 20 graden overdag en ’s-nachts rond het vriespunt.
In de zomer is het hier 40 plus en zijn er heel veel muggen die we nu
gelukkig helemaal niet hebben gezien.
In de winter
is het hier -25 graden met harde wind waardoor het hier ijzig koud is en
dan zitten we liever ergens anders.
Wat ook wel leuk is om te
vertellen is dat in heel Kazachstan veel mensen ons toeterend voorbij
komen. Vaak met de duim omhoog uit het raam. Mensen zijn erg enthousiast
en dit geeft je een welkom gevoel, ondanks dat we met een grote taal
barrière zitten.
We hebben nog wel honderden dingen te vertellen, maart dit is ook wel
leuk. Veel mensen hebben geen auto en die gaan dan liften langs de kant
van de weg, Zo staan er soms wel 30 mensen bij elkaar die aan het liften
zijn. Als we dan de schuifdeur open doen van ons Buske en ze zien Happy,
dan springen ze achteruit en zeggen ze rij maar door. We snappen er niks
van, dan wil je eens vriendelijk zijn.
Vanaf Atyrau
zijn we in 2 dagen naar de grens van Rusland gereden. Nog een paar
hobbeldebobbel wegen. Nu maar hopen dat de wegen in Rusland een stuk
beter zijn ( kan bijna niet anders ).
Dit was weer een kleine indruk
van de reis van ons door Kazachstan en Kirgistan. We hebben erg genoten
van de 2 landen, ondanks de enorme afstanden.
Nu kijken we erg uit naar bossen, struiken, stranden en de zee.
Op naar zuid west Rusland wie weet wat we daar weer mee gaan maken.
Natuurlijk nog 2 spreuken als afsluiter.
Vrienden zijn net als sterren, je ziet ze niet altijd, maar je weet dat ze er zijn
Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan