Klik hier voor het filmpje van Georgië

 

Hier is dan alweer, het reisverslag van Georgië. We hebben 2 weken Georgië mogen bekijken en het is echt de moeite waard. We zullen proberen er weer een verhaaltje van ons belevenissen te maken.
Toen we de grens van Rusland naar Georgië overstaken dacht de douane beambte dat we vooraf een visum voor Georgië nodig hadden.
Dus we mochten van hem het land niet in. We hadden dit natuurlijk van te voren grondig uitgezocht en volgens onze gegevens was dat niet nodig.
Terug Rusland in kon ook niet, dus we moesten Georgië in. De beste man belde wat in het rond en jawel we mochten het land in. Het komt waarschijnlijk ook niet zo vaak voor dat hier Nederlanders de grens overkomen.
We mochten doorrijden. Toen kwam er een man aan gerend en vroeg of Happy gezond was.  We zeiden natuurlijk ja en Happy mocht ook het land in. Vreemde grens overgang maar we waren weer binnen.
Wat opviel was de perfecte asfalt weg. Het leek wel of hij net aangelegd was. Helemaal super. De weg is toch wel het eerste waar we op letten als je een land binnen komt. Aangezien we nu al zoveel onverharde hobbel wegen hebben gehad zijn we die eigenlijk wel een beetje zat en ons Buske ook.
De verkeersborden was wel even wennen aangezien ze hier een heel mooi schrift hebben waar werkelijk niet van te maken is. Het schijnt één van de oudste schriften te zijn. Maar gelukkig staat het ook vaak in het Engels op de borden. Voor ons is het ook altijd weer spannend bij het pompstation, staan we bij de pomp van de diesel of van de benzine.
De lokale bewoners spreken meestal ook Russische en moeten dus ook dat schrift leren. Sommige spreken dan ook nog Engels en kunnen dus 3 verschillende schriften ontcijferen. Echt petje af.
We reden vanuit het noorden in het midden van Georgië naar beneden. Dit schijnt de Military highway genoemd te worden.  Echt een hele mooie kronkel weg tussen bergen door van 4000 en 5000 meter hoog. Het kon er heerlijk hard waaien waardoor het schitterend was om naar de vogels te kijken. Hoe deze beesten de wind kunnen trotseren is ongekend. Er was hier ook een ski gebied. We moesten nog een maandje wachten op de sneeuw, dan zouden we hier heerlijk kunnen glijden. Dat duurde te lang en we zijn toch maar door gereden.
We hadden van de Russen te horen gekregen dat de Georgiërs echte bandieten zouden zijn. Eerlijk gezegt zagen ze er zo wel uit.
Grote kerels met donkere baarden en korte haren. Het was even wennen. Maar de mensen waren echt super aardig.
We sliepen natuurlijk weer zoveel mogelijk vrij in de natuur en vaak kwamen de lokale mensen dan nog even langs om te kletsen. We kregen dan weer van alles toegestopt. Zoals eigen gestookte sterke drank (echt iets voor ons), kerk prentjes, marmeren stenen of plastic flessen wijn.
Wat een aardige mensen, als ze een buitenlandsnummerbord zagen begonnen ze vaak al te zwaaien. We leken soms wel de koning en koningin.
Na het skigebied zijn we verder richting Tbilisi gereden, de hoofdstad van Georgië. Onderweg kwamen we nog hele oude uitkijk torens tegen. Oud is dan ongeveer vanaf het jaar 700. Heel mooi om te zien.
Het was al weer laat geworden en zijn op een grasveldje terecht gekomen als slaapplaats. Met een mooi uitzicht op de sneeuwbergen en natuurlijk de koeien en de koeien vlaaien om ons heen.
‘s-Morgens hadden we alleen nog brood uit Rusland dat erg hard was. Dus weer wentel teefjes gemaakt. Zitten we net lekker te eten, komt er een boer aan op zijn ezel. We vragen of hij ook wentelteefjes wilde. Maar wat wij uit zijn gebaren op konden maken was dat hij alleen maar sterke drank wilden voor zijn kiespijn. Vodka deed wonderen volgens hem, heerlijk om 8 uur ’s-morgens ! Wij hebben het maar bij de wentelteefjes gehouden en de boer ging verder op zijn ezel. Daarna een heerlijk stuk gelopen en genoten van de bomen met de mooie herfstkleuren. Het lijkt wel of we met de herfst meerijden, aangezien we vanaf Rusland Altai gebergte al mooie herfstkleuren zien. We zijn verder door de bergen naar Tbilisi gereden. Daar keken we onze ogen uit. Wat zagen we hier een gigantisch groot gebouw met Carrefour erop. We dachten even dat we in Frankrijk waren. Een hele grote supermarkt. Dit konden we niet voorbij laten gaan en hebben natuurlijk de voorraad weer bijgevuld. Wat kun je van simpele dingen zoals een blokje goudse kaas heerlijk genieten.
Daarna zijn we opzoek gegaan naar een slaapplaats en eigenlijk ook een douche. Campings hebben ze in Georgië niet, dus zijn we naar een groot hotel gereden met de vraag of we daar alleen konden douche, aangezien Happy waarschijnlijk toch het hotel niet in mocht. Natuurlijk mochten we douche en we mochten zelfs niet betalen. Op de parkeerplaats was ruimte genoeg en daar mochten we blijven slapen. We hadden uitzicht op de rivier net als de beste kamers. Heerlijke gastvrij mensen.
Later hoorde we ook allerlei dingen van het land. Zo schijnen de toeristen een geschenk van god te zijn en daarom zijn de mensen zo gastvrij.
Nog wat leuke dingetjes over het land. De eerste wijn schijnt hier geproduceerd te zijn. Europa is in Georgië begonnen, de oudste sporen van de Europese opbouw zijn hier te vinden. Het kristen geloof is begonnen in Georgië.
Al met al is er heel veel Historie. Maar dat is dan ook wel te zien aan de vele kerken en kloosters. Sommige kerken zijn van het jaar 400 en zien er super uit. De binnenkant ziet er vaak mooi beschilderd uit. We hebben zo veel kerken bekeken. Maar na 10 kerken hadden we dat wel een beetje gezien. Er waren niet alleen oude kerken maar natuurlijk ook oude bruggen waar ze erg trots op zijn die we graag hebben bekijken. Ze waren niet meer in gebruik maar wel leuk om dit soort oude bruggen te zien.
Het is echt een volk dat ontzettend trots is op zijn land. Overal zie je vlaggen en ze blijven vertellen wat je allemaal moet gaan zien. Ze zeiden vaak Europe is nice but we have history.
In de hoofdstad Tbilisi met z’n mooie kleine straatjes en terrasjes hebben we heerlijk gegeten. Het was goed en schrikbarend goedkoop. We blijven Nederlanders! We hebben de stad verder bekeken en zijn daarna naar een plaatsje buiten de stad gereden. Het plaatsje Msketa met een heel mooi centrum en natuurlijk veel oude kerk. Ze hadden hier een toeristen informatie centrum en dat hadden we deze reis na Finland niet meer meegemaakt. Goede wegenkaarten en allerlei toeristen informatie dingetjes. Super geregeld en erg welkom.

Na Msketa zijn we langzaam via polder weggetjes en door veel leuke dorpjes naar het westen gereden. Rondom de huizen hebben ze allerlei ijzeren omheiningen. Sommige kleurden ze rood andere geel, groen blauw of rood. Waardoor het een vrolijk gezicht was.
Er was in Kazakstan nog een steun van de imperiaal afgebroken en deze hadden we op z’n mac gyvers gemaakt. Nu was het tijd om de steun te laten lassen en we zijn een garage binnen gelopen. Hier was een man druk bezig allerlei weg geroeste plekken van de auto te vernieuwen. Hij vertelde dat alle auto’s die in Nederland en Duitsland niet door de APK keuring komen gaan naar Georgië. Hier lassen ze hele bodemplaten en kokerbalken weer aan elkaar. Ze vervangen het één en andere en rijden er nog jaren vrolijk in rond. Leuk om te zien. De beste man laste “vakkundig” onze steun en natuurlijk mochten we niks betalen. Weer een nieuwe ervaring.

Zo konden we weer veilig op weg. Al is veilig een groot woord. Er wordt namelijk niet op snelheid gecontroleerd in dit land. Dit waren we na Rusland niet meer gewend. Daardoor werd er hard gereden. In dorpen waar je 50 km/u mag reden wij soms 70km/u en worden we ingehaald door vrachtwagens die zeker 100 km/u rijden. Met oversteken is het dan ook goed opletten. Vandaar dat hier  ook weer veel kruisjes langs de kant van de weg staan.
Wat wel grappig is dat zowel de auto’s als de vrachtauto’s op gas rijden. Dat is namelijk een stuk goedkoper als op benzine. De gastanks worden vaak op een erg creatieve manier vast gemaakt aan de auto. Hopen dat ze er niet afvallen.
 

Zo zijn we langzaam aan gekomen bij het plaatsje Uplistsikhe ( spreek het maar eens uit). Hier waren ruimtes en kerken uitgehouwen in de rotsen.
Ook dit was weer meer dan 1500 jaar oud. Er schijnen hier koningen en koninginnen gewoond te hebben. Toch wel bijzonder dat we daar weer met z’n tweeën rond lopen. Het leek erg op Capadocia in Turkije.
We zijn 500 meter naast dit bouwwerk aan het water blijven slapen en natuurlijk kwamen de koeien weer voorbij. De koeien werden gewogen op een oude weegbrug van auto’s. Deze weegbrug had van die schuifgewichten die je vroeger had van personen wegschalen. Alleen ging deze weegschaal tot 7000 kilo, grappig om te zien.
Wat minder grappig is dat bij de mensen hun afval niet opgehaald wordt. Dus wat doe je er dan mee. Hup je gooit het de rivier in. Dat gebeurd overal en dat is triest, want je ziet een boel troep drijven in de rivier. De EU is hier met allerlei projecten druk bezig en set op sommige plaatsen vuilcontainers neer die ze dan ook weer laten legen. Al snappen we niet helemaal wat de EU hier doet aangezien Georgië nog geen lid is van de EU. Maar dat is een heel ander verhaal en het is wel goed werk wat ze hier doen.
De volgende dag zijn we verder gereden, tijdens het rijden is het weer goed opletten voor de eenden, koeien, geiten, paarden, kippen en heel veel varkens op de weg.
Zo hadden we een mooie slaapplek gevonden aan de rivier in het gras. Komen er 3 varkens aan gelopen. Ze kwamen even eten en ploegen de hele grasmat om. Wel erg mooi om te zien hoe ze dat met die neuzen doen. Maar ze maken er wel een puinhoop van.
Op deze locatie was ook een marmerzaag en bewerkingsbedrijf. Hier zijn we even binnen gaan kijken. Veiligheid is ver te zoeken, vandaar dat de eigenaar waarschijnlijk zijn duim al miste. Natuurlijk kregen we een hele rondleiding van de man was ontzettend trots op zijn zaaghal. We mochten het terrein niet verlaten zonder 2 stukken marmer, want dit was erg speciaal. Soms kun je echt geen nee zeggen. Ons Buske hangt ondertussen weer door z’n veren met alle spullen die we mee slepen.

Het zijn in Georgië elke keer korte stukjes rijden en dan zie je alweer iets in dit land. Dat waren we even niet meer gewend en het was heerlijk. Zo zagen we mensen iets verkopen maar wisten echt niet wat het was. Natuurlijk gestopt en wat bleek, ze rookte brood in hout gestookte kleiovens. Net zoals gerookte paling. Dan krijg je zo’n warm broodje en de eerste hap denk je, hoe zal dit smaken. Maar binnen 10 minuten was dit broodje op. Het leek een beetje op krentenbrood echt heerlijk. In deze straat stonden 20 verkopers met dit heerlijke brood. We hebben ons suf gezocht in de rest van het land, maar helaas nergens meer dit lekkere brood gevonden.
We kwamen wel gewone broden tegen uit de kleiovens, maar niet meer deze lekker gerookte broden. Jammer.
Er waren natuurlijk weer diverse fruit en groenten markten. Deze zijn top om te bekijken. Als je dan fruit en groenten gaat kopen kijken de verkopers echt met vraag grote ogen, toeristen die zoveel groenten kopen dat kan toch niet. Nou ook hier weer hebben we genoeg vitaminen op. Martine is niet weg te slaan bij dit soort kraampjes en komt met tassen vol van de markt af. Je kan maar ergens aan verslaafd zijn.
Ook kwamen we veel stalletjes tegen met allerlei potten en schalen gemaakt van klei gemaakt. De klei is hier makkelijk te vinden. Tijdens het wandelen kleefde het geweldig aan je schoenen en zo liep je af en toe 10 centimeter hoger door al die klei aan je schoenen. Schitterend toch.
Tijdens het rijden door Georgië kwamen we allerlei nationale parken tegen. Helaas zijn er geen looproutes uitgezet. Vandaar dat we zelf maar routes hebben gemaakt. Lang leven de GPS. Tijdens één van de wandelingen kwamen we weer slangen tegen. Hier hebben we het niet zo op. Maar het is wel heerlijk om van de natuur te genieten en er ook te kunnen lopen.

We moesten voor Happy op een stuk papier nog een stempel en handtekening hebben waar op stond dat Happy gezond is. Hier zouden ze waarschijnlijk naar gaan vragen bij de grens van Turkije. Wij op zoek naar een dierenarts die dit kon verzorgen. Na lang zoeken hadden we er één gevonden. De beste man zat in een hokje met allerlei pillen en spuiten. De man wist niks van dit soort stempels en we werden ergens anders naar toe gestuurd.  Met veel hulp van de lokale mensen kwamen we bij een gebouw dat had iets met dieren te maken, maar we wisten nog niet wat. We legde de man uit wat we nodig hadden en hij begon het paspoort van Happy te bestuderen en gelijk te bellen.
Wat bleek, we hadden bij binnenkomst van de Georgische grens een formulier in moeten vullen dat we Happy het land mee in namen. En dat hadden we niet gedaan. Dus we waren illegaal met hond in het land. Oeps. Waren we toch per ongeluk het verkeerde gebouw binnen gelopen. Hier hadden we niet moeten zijn. Dat we geen formulier hadden gehad is een fout van de grens en niet van ons vonden wij. Daar waren ze het wel een beetje mee eens.
Als we nou € 25,= bij de bank gingen betalen en ‘s-middags terug kwamen, zouden we een formulier krijgen dat we Georgië in mochten. In Georgië reden we ondertussen al 2 weken rond en over een paar dagen zouden we het gaan verlaten. Om dan nog te gaan betalen? Happy d’r paspoort stiekem terug gepakt en weggegaan. Natuurlijk niks betaald en ook niet 's-middags terug gegaan. Rare actie. Bij de voorbereiding hebben we hier ook nooit iets van gehoord.
De handtekening van de dierenarts maar op een andere manier geregeld zodat we toch iets hebben als we de grens overgaan.

In de buurt van deze plaats zagen we op de informatie kaarten dat er een mooie grot zou zijn. Aangezien Happy niet de grot in mocht en we haar ook niet in een warme auto wilde laten zitten zijn we apart de grot in gegaan.
Het was 1 uur door een grot lopen en 20 minuten met een boot varen in de grot.
We hebben al veel grotten gezien maar denken dat deze staat er hoog in onze lijst van mooiste grotten. Ze hadden het mooi verlicht met verschillende kleuren en mooie muziek op de achtergrond. Dit was zeker de moeite waard. Ook leuk dat je hier andere toeristen tegenkomt, uit Rusland, Oekraïne of Polen.  

We hoorden dat er in het noordwesten van het land in het plaatsje Mestia nog hele mooie torens zouden zijn die ook op de Unesco wereld erfgoed lijst staan. Dat moesten we natuurlijk zien.
Over een schitterende weg 5 uur gereden die voor ons echt in de top 10 van mooiste wegen in de wereld staat.
We reden langs woeste rivieren en doordat het flink geregend had, waren overal watervallen te zien. De bossen waren in fel gele herfstkleuren en op de achtergrond bergen met sneeuw op de toppen. Echt schitterend om te rijden, al was het wel goed op letten. Er waren op de weg regelmatig vallende stenen of aard / stenenverschuivingen. Ook waren er stukken weg die weggezakt waren de diepte in. Daar konden we gelukkig omheen rijden. Er zijn constant machines bezig om de weg begaanbaar te houden. Het was echt mooi.
Zo kwamen we in een gebied tegen de Russische grens aan waar we aan de andere kant ook hadden gelopen. In dit gebied stonden stenen torens die ze vroeger onder andere gebruikte als uitkijktorens voor als de vijand kwam. Als er oorlog was werden de familieleden en het eten in de torens gestopt om zich zo te beschermen tegen de vijand. Sommige torens waren uit het jaar 400. Natuurlijk hebben we een toren gevonden waar we in mochten. Al hadden we wat bedenkingen over de trappen die er in stonden om naar boven te komen. We dachten zelf dat de houten trappen ook uit 400 waren!
We zijn in dit dorp ’s-avonds lekker gaan eten en kwamen met de lokale gewoontes in aanraking. Het schijnt normaal te zijn in een restaurant dat als je proost, je op de stoel of tafel gaat staan. Dit is meestal wel na meer dan 1 glaasje vodka. Aan de eettafel naast ons werd flink geproost en de liters vodka fles snel op was. Het werd steeds gezelliger. Leuk om mee te maken.
We hadden een mooi plekje gevonden om te slapen, met uitzicht op 35 torens die ze ’s-avonds mooi verlicht hadden. Hellaas regende het hier wel veel.  We wilden eigenlijk overdag naar een gletsjer lopen, maar met die regen was dit niet zo'n goed idee. We zijn hier een dag gebleven met de hoop dat het beter weer zou worden. Maar helaas hebben we echt een hele dag regen gehad.
Die dag hebben we lekker in het Buske genoten, de website en het dagboek bijgewerkt. Lekker gerelaxt het leek wel vakantie!

Langzaam zijn we verder gereden richting de kust van de zwarte zee. De kust is een beetje subtropisch waardoor het vaak lekker weer is. In de zomer zijn hier heel veel muggen te vinden. Wij hadden in november van de muggen gelukkig geen last. Wel komen we hier veel loslopende honden tegen. Sommige zien er echt slecht uit en mager zijn ze bijna allemaal. Vandaar dat we sommige beestjes blij maken met een paar heerlijke brokken. En die gaan er in als ketellapper. Wat heeft die Happy het dan weer goed, net als wij !
In Zukdidi zijn we nog een kasteel gaan bezoeken dat ook erg de moeite waard moest zijn. Het is wel grappig dat de lokale vertellen dat je er echt naar toe moest gaan, want het is schitterend. Dat zeggen ze eigenlijk wel van alles wat ze hebben in het land. Natuurlijk even binnen geweest en vooral de oude pakketvloer vonden wij mooi. We mochten geen foto’s maken, maar het is gewoon sport om het toch te doen zonder dat ze het merken. Al was het hier wel erg lastig. Langzaam zijn we langs de kust van de zwarte zee naar het zuiden van het land gereden. In bijna alle steden waar we geweest zijn in Georgië hebben ze mooie parken met fonteinen. Hier wordt door de bevolking ook veel gebruik van gemaakt. Mensen zitten er gezellig te kletsen of spelen een spelletje dammen of backgammon.

Het laatste plaatsje waar we zijn geweest is Batumi. Hier deden ze er nog een schepje bovenop. De hele stad leek wel een park. Overal palmbomen die ’s-avonds verlicht waren. Een reuzenrat en een boulevard van kilometers langs met apart fietspad. Ze zijn bezig om de stad uitzonderlijk mooi te maken. Met mooie gebouwen, kunst en mooi straatwerk. Er wordt aardig wat geld in gestoken. Veel olie vanuit Kazachstan en Rusland komt hier per trein aan en wordt op schepen geladen. Er schijnt hier genoeg geld te zijn.
Hier hebben we zelf een heerlijk hotelletje aan het strand genomen. Zelfs Happy mocht ook op de kamer.
‘s-Avonds zijn we heerlijk uit gaan eten, je moet je eigen af en toe ook kietelen.
We zijn tijdens het toasten dit keer maar niet op de stoelen gaan staan.
Dit eetentje was als afscheid van een mooi land dat we bezocht hadden en wat zeker een aanrader waard is. Een land waar veel te zien is, aardige mensen, makkelijk reizen, veel historie en het lekker eten is.

Nu op naar Turkije. Hopelijk gaat de grensovergang soepel, al hebben ze wel veel eisen om een hond Turkije mee te nemen. Misschien hebben we een douane beambte die de regels niet zo goed kent en liever over voetbal praat. Want Ajax, Robben en van Persie kennen ze overal. We laten het weten in het reisverhaal van Turkije.

Als afscheid natuurlijk nog twee spreuken. 

Je moet de mening van een meerderheid niet verwarren met de waarheid.

De stilte is nog steeds een prachtige taal die weinig mensen kennen.