Verslag van ons goede doel bezoek in Ulaanbataar, Mongolië.

Mongolië, het land waar we dit keer ons goede doel willen steunen.
We zijn echt enorm trots dat we met iedereen zo’n mooi bedrag bij elkaar gespaard hebben. Echt super!! Het doet ons heel erg goed dat er zoveel mensen met ons mee gespaard hebben. Zo kunnen we met z’n allen iets meer betekenen voor de kinderen in Mongolië. 
Nu zijn we dan werkelijk in Mongolië. Voor ons was het een enorm groot uitdaging om naar toe te rijden en waren ook heel blij dat we het gehaald hadden.
Op naar de hoofdstad  van Mongolië Ulaanbataar. De plaats waar we de mensen van steppekinderen gaan bezoeken

Van steppekinderen in Nederland kregen we het mailadres van hun contactpersoon Tulga in Mongolië. Na een aantal dagen kregen we contact. Dat was al verbazend snel want Tulga heeft geen internet en woont zelf in een Ger. Hij kwam naar het Guesthouse waar wij verbleven om kennis met ons te maken. Een hele aardige rustige man met heel veel verhalen. Van erg triest en ontroerend tot verbazend en leerzaam. Zo komen we veel over het land te weten wat we anders nooit hadden geweten. Dit was voor ons beren interessant en luisterde vol bewondering naar Tulga. Al waren het vaak wel hele trieste verhalen over bijvoorbeeld hoe weinig de regering in dit land eigenlijk doet voor de mensen. Vooral als je kind of oud bent, moet je toch je eigen boontjes zien te doppen, sociale voorzieningen kennen ze hier niet. Op het platteland is het leven keihard. Leven in een ger ( de Mongoolse tent/woning ) bij -40 graden in de winter is erg zwaar.

Ook hier is het weer een beetje van slag. Na erg droge zomers en zeer strenge winters was er zelfs te weinig te eten voor de koeien, schapen en geiten.
Hierdoor zijn veel vee stapels verkleind of zelfs helemaal verdwenen. Waardoor er te weinig te eten is voor dit nomaden volk waardoor de stap om naar de stad te trekken vaak de enige uitweg is. In de stad is weinig werk en het valt vaak erg tegen. Ze moeten de stap maken van het nomaden volk naar een vaste plek. Veel kinderen zijn hun ouders kwijt geraakt omdat ze het leven in de stad niet aan konden. Dan moet je als kind in de barre winters van -40 graden een warme plek zien te vinden om te overleven. Kinderen graven gaten diep in de vuilnishoop zodat ze warm blijven. Kruipen in het riool om een onderkomen te vinden en zich zo te beschermen tegen de strenge kou.  De warmwaterbuizen van de energiecentrales zijn ook erg warm, de kinderen maken ruimte tussen de isolatie van de buizen en kruipen er tussen. Op deze plekken kregen de kinderen brandwonden van de ontzettend hete stalen buizen. Veel gezinnen vallen ook uit elkaar door de moeilijke en slechte leef omstandigheden. Dit is iets waar steppekinderen op het moment hard aan werkt. Ze proberen de gezinnen bij elkaar te houden en te ondersteunen bij moeilijke omstandigheden. Zodat de kinderen niet alleen op straat komen te staan.

De volgende dag nam Tulga ons mee naar het buddistische centrum in de stad waar hij mee samen werkt. De Dalai Lama was de initiatiefnemer om dit centrum op te zetten, samen met een andere Lama uit Mongolië. Wat is het toch een geweldige man die Dalai Lama! Het centrum is een soort toevluchtsoord voor degene die het moeilijk hebben. Er wordt voor de kinderen een warm bord eten geserveerd, er is een doktor voor de zieken en er wordt scholing gegeven over van alles zoals bijvoorbeeld hygiëne. Maar het belangrijkste doel is om de gezinnen bij elkaar te houden en ondersteuning te geven als er problemen zijn. Vaak zie je dat de vrouw door haar man wordt achtergelaten met de kinderen. De man neemt de ger met de inboedel me. De vrouw gaat met de kinderen naar de stad op zoek naar werk en onderdak. Maar redt dit niet alleen. Zo ontvangt het centrum veel aanvragen voor onderdak. Zo begeleiden ze veel probleem gezinnen en kijken wat er werkelijk noodzakelijk is. Wij vonden het een geweldige manier van werken om de gezinnen op deze manier te ondersteunen en bij elkaar te houden zodat ze weer op eigen benen komen te staan.

Het geld dat we met alle gevers bij elkaar hebben gespaard is genoeg om 2 ger’s te kunnen schenken en waardoor 2 gezinnen bij elkaar blijven en de kinderen niet op straat komen. Hiermee hebben we 2 gezinnen enorm gelukkig gemaakt. Deze 2 gezinnen mochten we ook bezoeken en dat vonden we erg indrukwekkend.
Ons eerste bezoek was aan een oma van 65 jaar met een tweeling van 1,5 jaar. Nou zou je denken, is dit een gezin? Ja dus. Haar man was een jaar geleden overleden aan de verschrikkelijke ziekte kanker.
Haar zoon was in het zelfde jaar door een auto ongeluk om het leven gekomen en liet de tweeling achter.
De moeder van de tweeling kon het niet meer aan heeft de kinderen bij oma achter gelaten., ze kon de kinderen niet meer verzorgen. Een dramVoor deze oma waren de kinderen na de dood van haar man en zoon de strohalm in haar leven. Ze woonde echt in een krotje, maar kon de huur van een huisje niet meer betalen. De ouderdomsvoorzieningen in Mongolië zijn natuurlijk ver te zoeken! Haar grote wens is om de kinderen groot te brengen in plaats dat de kinderen naar een weeshuis gaan. De liefde naar deze kinderen straalde van haar af, terwijl het verdriet ook in haar lijf zat van alle gebeurtenissen. Toch was ze opgewekt om ons te ontvangen en we kregen een lekker kopje thee aangeboden. Trots liet ze met tranen de foto’s zien van haar man en zoon die beide overleden waren. Echt heel triest om te zien als je op het krukje in haar “krotje” zit.  Jullie snappen natuurlijk hoe blij deze vrouw is met een veilige plek, de ger, om deze twee hummels groot te brengen. Voor ons was het wel een schokkende ervaring om dit gezin nog in een krotje te zien zitten. De ger is nu in de maak. En daar zijn we heel blij mee!

Het tweede gezin had de nieuwe ger al gekregen. Dit was echt super om te zien en het was ook een heel gelukkig gezin met maar liefst 4 kinderen! Het gezin werkte erg hard om alles rond te krijgen. Totdat op een dag er brand ontstond in de ger.  De man is een hele creatieve houtbewerker en kon hiervan net rond komen. Maar ook zijn werkplaats, die ook in de ger stond, ging in vlammen op. Daar stonden ze dan, het hele gezin in de kou! Gelukkig kon het buddistische centrum via steppekinderen deze familie een nieuwe toekomst bieden door ze een ger te schenken. Hun nieuwe ger ziet er nu super uit. Je moet je voorstellen dat de ger een diameter van 6 meter heeft. Daar zit alles in, inclusief zijn zelf gemaakte houtwerkplaats. Van staaldraad uit een sleepkabel maakte hij zelf de figuurzagen en van afvalhout lijmde hij weer een mooi stukje hout aan elkaar. Zo maakt hij de mooiste dingen om de kost te verdienen voor zijn gezin. Apentrots waren ze en de kinderen zagen er gelukkig uit. Wat wil je nog meer. Ze waren enorm dankbaar en we kregen een “lekker” kopje thee met een stukje paardenkaas. Met moeite krijg je dit je keel door. Maar geweldig dat ze dit gebaar terug gaven.

Ons contactpersoon Tulga is de schakel voor steppekinderen in Nederland. Hij werkt samen met het buddistische centrum en gaan naar de gezinnen om te kijken wat er noodzakelijk is en hoe de familie in elkaar zit. Vanaf Nederland is het heel moeilijk inschatten en hij bekijkt de situaties ter plaatsen.
Tulga maakt de ger’s zelf samen met zijn vrouw die het schilder werk doet. Het duurt ongeveer een maand om een ger te kunnen maken. Zo helpen we deze aardige man en zijn familie ook weer aan werk. Wij waren erg blij om te zien dat het ook op een goede manier in dit land kan en er zeker nog veel mensen zijn met een eerlijk en warm hart.

Tulga bracht ons zo ook in contact met de Australische vrouw Didi. Een vrouw die zich met hart en ziel inzet voor de wees kinderen in Mongolië. Ze is al vele jaar actief om de straatkinderen in Ulaanbataar op te vangen. Dat heeft ze met een enorm groot succes gedaan! Dit doet ze via Lotus child support.
Ze heeft ondertussen een weeshuis opgebouwd inclusief school en een guesthouse waar toeristen kunnen slapen. Het geldt wat uit het guesthouse verdient wordt gaat direct weer naar het steunen van de weeskinderen.

Ons Buske hadden we in Nederland nog vol gestopt met allerlei geschenken voor de kinderen van het weeshuis. De reserveband zat helemaal vol met pennen. In de schoenen zaten knuffels. Tussen de kleren potloden en gummen, alle ruimte was benut. We hebben heel de bus op zijn kop gezet om uit alle gaten en kieren de giften te verzamelen.
In het guesthouse waar we sliepen zag de Landcruiser club uit Nederland ons bezig. Zij hoorde wat we gingen doen. Het bleek dat ze ook nog tassen vol kinderschoenen hadden meegnomen uit Nederland en waren op zoek naar een bestemming. Daar hebben we ze gelijk mee geholpen. Helemaal geweldig!  We belde Didi op om te vragen of we haar konden ontmoeten om al deze spullen te kunnen geven. We wilde deze vrouw met haar drukke leven vooral niet teveel lastig vallen, maar ze zou ons terug bellen voor een geschikte tijd en plaats. 2 dagen later belde ze dat ze ons de volgende dag op zou halen bij ons guesthouse. Ze zei: “Hou de dag maar vrij! Het is hier namelijk ook schoolvakantie en alle kinderen van het weeshuis zijn naar summercamp. Als jullie willen kun je een dagje mee”. Daar hadden we wel oren naar, en het werd dan ook een superdag!

Toen ze ons op kwam halen was er nog een verrassing. In Nederland hadden we al telefonisch contact gehad met Frits en Stanny. Beide leraar en gek van Mongolië.
Op hun vorige reis in Mongolië hadden De kinderen hun hart gestolen. Ze gingen voor de 5^e keer terug naar Mongolië. Deze keer gingen ze een jaar les geven op een school van het weeshuis. We hoopte elkaar nog te zien en Mongolië. En warempel, wie zitten er bij Didi in de auto, Frits en Stanny. Het was geweldig om hun te ontmoeten en het zijn 2 lieve warme mensen waar we super bewondering voor hebben. Voor ons was het een verrassing dat we elkaar zo zouden ontmoeten!
We reden met ons Buske achter Didi aan naar het weeshuis en de school in een buitenwijk van de hoofdstad Ulaanbataar.
Het was een geweldig terrein wat nog maar net nieuw was. Ze heeft hier grootste plannen om zoveel mogelijk kinderen goed te kunnen helpen. Hier konden we alle geschenken voor de kinderen die we mee hadden genomen overhandigen, het werd zeer dankbaar aangenomen. Hier worden vele kinderen erg blij mee gemaakt. Ook hadden we nog een rechtstreekse grote donatie van onze Australische vrienden/familie gekregen. We vonden het een goed idee om deze gulle gift persoonlijk aan deze fantastische Australische vrouw te overhandigen! Wat een super gevoel om dit te kunnen doen, zodat vele kinderen die zo goed als niks hebben een beetje plezier te kunnen geven.

Daarna laadde we de auto vol met eten voor de kinderen in het summercamp. Er stonden ook 3 nieuwe kinderen te wachten om mee te gaan naar het kamp. Onze hond Happy was voor deze kinderen erg spannend, aangezien ze hier alleen de gevaarlijke waakhonden kennen. Na wat balspellen waren de kinderen niet meer bang van Happy en klommen zelfs bij haar in de bus. Op naar het summercamp.
Over hele kleine weggetjes met veel kuilen en waterplassen moesten we achter de 15jaar oude jeep van Didi aan rijden. Dat was al een hele tour. Het laatste stuk naar het kamp was te steil en hobbelig voor ons Buske en hebben ons Buske boven op de berg achter gelaten. Met de kinderen zijn we naar beneden gewandeld. Verscholen achter de bomen zagen we het kamp aan de rivier liggen. Er stonden 10 gers en er rende heel veel kinderen rond. Het was een hele blije bedoeling. Het werd natuurlijk nog gekker toen wij het kamp op kwamen. De kinderen hielden je hand gelijk vast en zo had je eigenlijk handen te kort. Er werd gevoetbald, gezongen, handenklap spelletjes gedaan en gewoon met simpele dingen gespeeld. Normaal gesproken is Frank de clown tussen de kinderen. Dit keer had Happy zijn plek ingenomen. Ze hadden ook nog nooit een hond gezien die mensen kon verstaan! Het was een hele grappige gedachte. De bal vangen en ophalen  vonden ze geweldig maar de ”High five” was de favoriet. Ze gilde het uit! Dit hebben we maar niet al te lang vol gehouden want Happy, en wij, werden er wel een beetje dol van!
Zo hebben we nog een tijd met de kinderen gespeeld. Deze kinderen hebben dankzij Didi weer een leven, want er zaten echt hele droevige verhalen achter deze mooie kinderogen.
In de keuken ger werd een grote pot eten gekookt en iedereen kreeg een bord eten. We hebben natuurlijk de afwas gedaan als bedankje voor de koks. Zo was het alweer heel snel avond. We hebben onze bus weer vol geladen met 5 zingende meiden van een jaar of 15 die terug gingen naar het weeshuis. Daar namen we afscheid van deze bijzondere vrouw. Ze weet op een goede manier veel contacten met diverse goede doelen te onderhouden om haar werk ook echt op een goede manier te kunnen doen. Zelfs als de kinderen oud genoeg zijn om op eigen benen te staan blijft ze deze begeleiden. Zo doet ze ontzettend haar best dat de kinderen een goed leven krijgen.
En daar zijn heel veel kinderen haar enorm dankbaar voor.

We hebben Frits en Stanny een lift terug gegeven naar de drukke stad en hebben nog leuk na zitten kletsen over deze bijzondere dag. Niet alleen deze dag was bijzonder, maar ook de andere dagen hebben heel veel indruk op ons gemaakt. Wat een bijzondere mensen hebben wij toch ontmoet die zich echt met hart en ziel voor andere inzetten. Wat hebben we toch weer mensen blij gemaakt die het zo hard nodig hebben!  We zijn echt heel blij dat we een klein steentje hebben bij kunnen dragen voor deze mensen. We beseffen ook weer hoe dankbaar je moet zijn als je wiegje in Nederland staat. Want het leven is hier zo hard en kan zo veel ellende veroorzaken. Vaak denken we, waar hebben we het aan te danken dat wij het zo goed hebben en vele anderen het heel veel minder ? En dan zijn we weer heel dankbaar dat we dit beseffen en ook heel blij dat we dit hebben kunnen doen.  Want je hart word pas echt groot als je het met andere kan delen. Dat hebben we met iedereen die ons doel heeft ondersteund gedaan! Super bedankt, namens de 2 gezinnen met hun nieuwe ger en heel veel kinderen die ontzettend blij zijn met de leuke giften. Ook namens ons ontzettend bedankt want je wilt niet weten hoe goed het ons doet dat we dit hebben kunnen doen.

Heel veel groetjes Frank, Martine en een high five van Happy

Natuurlijk een spreuk om mee te nemen, we kwamen twee spreuken tegen dus vandaar zijn het er twee:

    Geluk is het enige wat vermenigvuldigt als je het deelt.

    Een huis bouwt men met mensenhanden, een thuis met mensenharten.