Maar laten we vooraan beginnen. We zijn de grens zonder grote problemen over gekomen tussen Vietnam en Cambodia, want zo’n grens dat blijft ook altijd spannend. In het begin van Cambodia stonden we onze ogen uit te kijken. De chinesen bouwen hier grote gok paleizen die dan ook erg toepasselijk “Las vegas” heten. Het is in de omringende landen verboden om te gokken maar hier gaat er grof geld doorheen. Gelukkig zie je als je 2 kilometer verder rijdt er niks meer van en rij je heerlijk door het platteland.
De Japanners doneren hier ontzettend veel geld voor het opbouwen van de wegen en bruggen, waardoor we lekker konden doorrijden. In de dorpjes kom je weer op de lokale markten terecht en zie je wat de mensen eten. Spinnen, kuikendjes, sprinkhanen, schildpadden en bijna alles gefrituurd. Je snapt niet hoe ze het weg kunnen krijgen, maar ja dat snappen ze hier ook niet als wij een rauwe haring naar binnen werken.
We zijn de kleine weggetjes weer gaan opzoeken en kwamen zo weer in de kleine dorpjes en ook op een veerpont terecht. Deze worden natuurlijk helemaal tot de nok toe volgeladen. Er staan ook wagens op volgeladen met varkens die elkaar vertrappen. Het gekrijs van de beesten is niet om aan te horen en we geloven ook niet dat ze allemaal levend aan zullen komen op de eindbestemming. Dan denk je maar weer goed dat er regels zijn in Europa. Zo worden ook de eenden en kippen vervoerd op de brommer. We hebben ze niet geteld maar het zijn er zeker meer dan 100 beesten die op 1 brommer hangen. Zo is het land zullen we dan maar zeggen.

Van de omgeving genieten we weer op en top als we er doorheen rijden en zwaaien de mensen weer van alle kanten. Ook hier zien we weer de prachtige waterbuffels rennen, het is echt een genot voor het oog om daarnaar toe te kijken. De beesten zijn zo blij. Grote logge lichamen die rennen achter elkaar aan door de velden en het water, helemaal super. We hadden weer zin in strand en zijn naar Shinoukaville gereden. Onderweg naar dit plekje was er een ongeluk gebeurd met een brommerrijder en een vrachtauto. Deze was met zijn wielen over het hoofd van de brommerrijder heen gereden. Gelukkig konden we eromheen rijden. Het was een naar en raar gezicht. We denken dat die meneer het niet meer doet. In Shinoukaville waren we 5 jaar geleden ook geweest maar was ontzettend veranderd. Een stuk drukker geworden en heel veel strand tentjes. Met een motortje dat we gehuurd hadden zijn we naar de rustige mooie witte stranden gereden. Zaten we net lekker rustig komen er 2 grote varkens aan en die gaan spelen in de golven en lekker liggen rollen. Super om te zien.
We zijn verder het platteland op gereden met de motortje en natuurlijk zoveel mogelijk onverharde weg. Heerlijk. De bezinetankstations zijn hier flessen coca-cola vol met benzine. Hier zit precies 1 liter in. Dat is makkelijk tanken. Dus de tankstations staan vol met colaflessen, grappig om te zien. Tanken en we kunnen weer rijden. Zo zijn we bij een riviertje gekomen met een paar huisje eromheen. Ondertussen hadden we een harde kont gekregen van het rijden (niet meer gewent) en zijn we daar lekker gaan zitten genieten van de mensen.

Terug in het dorp Shinoukaville kwamen we heel veel oudere mannen tegen (meestal uit Europa) met een mooi erg jong Cambodiaans vrouwtje ernaast. Het is zo triest om te zien, je kan hier vrouwen “leasen” voor uren, dagen, weken of altijd. Het is te gruwelijk om over na te denken. Er staan dan heel veel borden dat sex toerisme strafbaar is en als je het ziet dat je de mensen moet aangeven. En dit geeft toch echt wel even een stempel op je gevoel. En het duurt een tijd voordat je er niet meer misselijk van wordt als je het ziet. Later kwamen we aan de praat met een organisatie die jongen meisjes weer op het goede pad brengt. Hier hoorden we dat arme ouders hun dochters verkopen voor 500 dollar, ze worden dan meestal sex slaaf. De kinderen zijn vaak erg jong, vanaf 10 jaar. En het gebeurd veel!! Als je dan ziet hoeveel organisaties er zijn om dit tegen te gaan of de kinderen te helpen is het echt schrikwekkend. Kijk eens bij www.destinyrescue.org
Fijn dat er mensen hun eigen leven zo goed als opgeven om hier te gaan helpen. Er zijn ook restaurants die straatkinderen van de straat halen en ze hier een soort opleiding geven zodat ze later in een hotelletje of restaurant kunnen werken in plaats van heel hun leven op straat rond te hangen. Hier kunnen we wel een heel appart verhaal over schrijven. Volgens ons is het wel het land met de meest ngo’s (non gouverment organisations) die de mensen proberen te helpen.
We zijn verder het zuiden van Cambodia gaan verkennen. Langs de kant van de weg ontzettend veel suikerriet (heerlijk als geperst drankje) en cocosnootbomen. Langs de kant wordt dit verkocht en daar hebben we dan ook vaak gebruik van gemaakt. De wegen waren hier zijn nog onverhard waardoor we weer heel wat kilometers onverhard mogen rijden. Genieten dus. Door alle mooie dorpjes heen en visserplaatsen. Je ziet hier veel hand waterpompen staan en electriciteit hebben ze helemaal niet. Langs de kust stonden heel veel oude franse huizen. Toen het land nog een franse kolonie was hadden alle rijke mensen hier hun huizen staan. Echt heel groot en mooi. Maar toen de Rode Khmer de leiding nam in dit land zijn de franse eigenaren afgeslacht of gevlucht. De huizen zijn overgenomen door de Khmer en in een paar jaar vernietigd. Erg zonden om te zien. Langzaam zijn we over de onverharde wegen door gereden. Zo kwamen we uit in een klein dorpje waar 30 kilometer verder een tempel was. We dachten er wel naar toe te kunnen rijden maar de weg lag onderwater. Dus in dit dorpje een bootje geregeld die ons alleen (dachten we) naar de tempels bracht. Zodra we in de bootje zaten kwamen er van allerlei kanten mensen aan die ook maar mee gingen. Volle boot dus. Waarschijnlijk hebben we voor heel de boot betaald. Langs rijstvelden gevaren waar ze druk aan het werk waren en in het water was iedereen aan het vissen. Geweldig gezicht maar wel zwaar werk. Na 2 uur varen door allerlei dorpje waar je alleen per boot kan komen kwamen we bij de tempels.
De lokale kinderen namen ons mee naar de tempels om alles te laten zien. Het is voor hun meer een speelplaats. Als je de kinderen ziet hoe ze in bomen klimmen en springen van rotsen zijn het echt net kleine apen. Natuurlijk lieten ze ons ook de slangen zien maar daar zijn we niet zo gek op. Hier in de buurt zijn we ook blijven slapen en je ziet dan alle kleine huisjes op palen staan waar een hele familie in woont. Dit was ook het gebied waar de grote leiders van de rode khmer woonden. En dat zet je af en toe toch aan het denken. Het land heeft zoveel mee gemaakt. En de mensen zo aardig. Ongelovelijk. Bij een andere tempel kwamen we ook weer kinderen tegen en probeerden ze wat te laten lezen (getallen op de muur). Maar de meeste kinderen kunnen niet lezen of schrijven en dat rond de leeftijd van 12 jaar is best triest. Gelukkig worden er door de staat veel scholen gebouwd zodat er toch wat kinderen naar school kunnen gaan. We zijn dan ook erg blij dat we een school gesteund hebben via ICS in een ontzettend afgelegen gebied van Cambodia.

We zijn zo verder door Cambodia heen gereden en vooral de kleine dorpjes bezocht. Vorige keer hebben we alle toeristische dingen gezien en we proberen nu het platteland te zien waar je anders heel moeilijk kan komen. Zo kwamen we ook in een dierentuin dat meer een dierenopvang plaats was. Hier kwamen alle dieren terecht die gewond waren geraakt door stropers, die ze wilde vangen en verkopen. Of beesten die mensen gebruikte voor shows of plezier zoals beren en apen. Ze probeerde ze hier weer op te lappen en weer de natuur in te laten gaan. Sommige beesten konden echt niet meer terug de natuur in en hielden ze daar in hele grote kooien. Zo zat er ook een tijger die gewend was aan mensen waar je lekker mee kon kroelen dat maak je ook niet elke dag mee. Wel zielig om te zien dat dit gebeurt.
De grootste illegalehandel in de wereld is wapenhandel, daarna mensenhandel, drugs en dierenhandel. Mensen betalen nog steeds grof geld voor een mooie uil of beer. Triest maar de mensen doen hier goed werk volgens ons en worden door heel veel grote organistaties gesponserd. Zoals tiger beer, esso (met z’n tijger), wereld natuurfonds en nog wel 10 andere grote bedrijven.

Het noorden van Cambodia hadden we nog niet gezien en zijn we gaan verkennen. Via Phnom Phen zijn we omhoog gereden. In het noorden zijn veel kale vlaktes en stonden vroeger mooie bomen. Nu zijn de grote bedrijven veel aan het plat branden om er palmbomen voor palmolie te laten groeien of dat ze er rubberbomen willen gaan planten. In een dorpje dicht bij Laos hebben we “fietsen” weten te regelen en zijn we gaan fietsen door 2 leuke kleine dorpjes. Op de fiets zie je toch meer als in de auto. Iedereen zwaait hier naar je. Waarschijnlijk omdat er maar weinig maffe buitenlanders hier gaan fietsen. De hutjes die hier staan zijn gemaakt van het mooiste hardhout. Al wordt dat ook hier steeds minder. We wilden hier graag naar toe omdat hier de zoetwater dolfijnen zouden zitten in de grote Mekong rivier. Ze zijn bijna uitgestorven en komen nog maar op een paar plekken in de wereld voor. Vanaf de kant zagen we ze zwemmen in de rivier. Geweldig. Vandaar een bootje geregeld en roeiend de mooie beesten bekeken in de snel stromende rivier de Mekong. Gelukkig geen grote watervallen in de buurt waardoor we de dolfijnen rustig konden bekijken en dat we niet bang hoefden te zijn dat we ergens afdonderden.

In de dorpjes hier hebben ze geen elektriciteit. Ze gebruiken hier autoaccu’s die worden op 1 plek allemaal opgeladen waardoor de mensen in hun huis ’s-avonds 1 tl lampje kunnen laten branden. Dit gebeurd in heel veel plekken in Cambodia. ’s-Avonds zaten we heerlijk aan de Mekong met een pilsje te kijken hoe de mooie rode zon een gloed achterliet in de Mekong en langzaam verdween. Dit zijn de plaatsen waar je toch niet elke dag komt. We zaten ongeveer 100 kilometer ten noorden van de grens van Laos af. Die grens hadden we al een keer eerder gezien maar dan vanaf de andere kant. We hadden hier een leuk hostelletje waar de mensen erg druk bezig waren om engels te leren. Het is voor hun heel moeilijk om dat ze eerst ons schrift moeten leren. Dus het is niet alleen een taal maar ook een heel ander schrift. Zoiets als wij chinees zouden moeten leren. We hebben ze leuk geholpen. En zo hebben ook wij weer wat Cambodiaanse woorden geleerd. Al zijn we bang dat we die weer snel vergeten zijn als we het land uit zijn.

Vanaf hier zijn we naar Siem reap gegaan, de plek waar Angkor Wat is. En als je in Cambodja bent mag je dat niet missen ook al ben je er eerder geweest. Onderweg naar Siem reap gebeurde het gene waar we niet op gehoopt hadden. Er stak een jonge hond plotseling over en we raakte hem goed. Allebei zijn we honden liefhebbers en dit hadden we liever niet mee gemaakt. Flink flink flink balen. 300 kilometer voor Seam riep hoorden we dat er de oudste tempel stond, ze hadden alleen niet verteld dat de weg 150 kilometer ernaar toe onverhard was. Dus weer heerlijk gereden en door elkaar geschud. Ook hier liepen de kinderen weer in het rond en wilde ze ons graag alles laten zien, er waren nog heel veel kraters te zien van de bommen die hier waren gegooid door de Amerikanen. Rond om de tempels zijn ook weer veel mensen aan het werken op het land en in de bossen en cocosnootbomen. Als je de kerels ziet lopen die uit de bossen komen, dat is één bonk spier. Die hebben geen sportschool nodig. Ze eten hier dan ook geen vet en een biertje is ook moeilijk te vinden. Vandaar dat die bierbuik hier moeilijk te krijgen is. Misschien een idee als dieet? Hier een half jaar gaan wonen ! ! ?
In dit soort afgelegen plaatsen zie je ook weer heel veel kinderen op blote voeten lopen. Wij lopen op onze slippers met een dikke rubber laag en voelen de puntige stenen al erg goed. De kinderen lopen en rennen op blote voeten en hebben nergens last van. Onbergijpelijk.

In deze regio’s waren ontzettend veel landmijnen gelegd in de tijd met Pol Pot. Het ergste is ze liggen er nog. Er is een landmijn ontruimingsgroep opgezet (de cmac) die het land met de meeste landmijnen ter wereld moet ontdoen van deze rot dingen. We zijn hier wezen kijken en weer Japan doneert hier veel materiaal en geld voor. Ze zijn al een jaar of 10 bezig en verwachten nog 50 jaar bezig te zijn om het land redelijk schoon te hebben. Zo ver na een oorlog en de bewoners van het land hebben er nu nog last van. Er lopen hier dan ook veel mensen met één been of op een andere manier flink kreupel door dat ze per ongeluk op een mijn gelopen zijn. In ’92 is er een verdrag getekend dat niemand meer in de wereld nog landmijnen maakte. Veel landen hebben dit ondertekend. Maar natuurlijk Amerika en China onderteken dit niet en zijn nu de grootste leveranciers van deze “fijne” dingen. Maar ja daar kunnen we wel 10 bladzijdes over vol schrijven. Maar verder wat we zelf gedaan hebben.

We zijn naar Siem Reap gegaan de plek waar je vandaan Angkor wat kan bezoeken. Een gigantisch tempel complex van 1200 jaar oud. We hadden dit al eerder gezien maar vonden het zeer de moeite waard om nog eens te gaan kijken. We hebben electro fietsten gehuurd en rond gereden in het complex van 3600 vierkante kilometers. Heerlijk om tussen de mooie natuur en de apen rond te rijden. De tempels zijn echt ontzettend mooi. Sommige zijn helemaal overwoekerd door bomen. Ook zie je hier weer heel veel lotus bloemen groeien. Een bloem die erg mooi is en die je veel ziet in de beeldhoud werken van vroeger ziet terug komen. De accu’s van de fietsen waren niet echt vol en na 25 kilometer mochten we zelf gaan fietsen. Dit was wat minder bij 35 graden en op veel te kleine fietsen. Vele mooie tempels weer bezocht en besloten om de volgende dag het toch maar met ons buske te gaan doen.
’s-Middags een jongen bezocht die al vele jaren zelf landmijnen opruimt. Hij heeft ze zelf moeten plaatsen tijdens het pol pot regiem toen hij nog kind was. Hele stapels mijnen, granaten, en munitie heeft hij bij z’n hutje in het bos liggen. Hij geeft ook les aan mensen hoe ze mijnen moeten opsporen. Ontzettend knap dat deze jongen al z’n ledenmaten nog heeft. De volgende dag hebben we met ons buske de afgelegen tempels bezocht waar zeer weinig toeristen komen. We dachten dat we ze allemaal wel konden vinden maar we kwamen op een onverhard pad uit dat steeds smaller werd en later een brommerpad bleek te zijn. Draaien kon niet omdat het te smal was en het hele stuk achteruit rijden was ook geen pretje. dus doorgereden en het werd echt smal. De mensen kwamen hun huizen uit want ze hadden dit nog niet eerder gezien. En dan twee van die gekke toeristen erin, ze moesten erg lachen en zwaaien met veel plezier naar ons. Met wat handen en voeten werk vertelde ze dat een paar kilometer verder de weg breder werd. Zo kom je nog eens op plekken waar je niet snel andere toeristen ziet.
De mensen in het platte land zijn echt heel erg vriendelijk en leven meestal in huizen op palen. Onder het huis lekker in de schaduw wordt geleeft en ze gaan alleen naar binnen om te slapen. Aangezien het eten ontzettend goedkoop en lekker is eten we vaak in restaurants. Op de menu kaart zie je dan weer dingen staan dat je denkt hoe krijgen mensen het naar binnen. Varkens neuzen, -hersens, en -magen vind je vaak terug op het menu. Nee dank je wel.

Vanuit Seam Reap zijn we naar het westen gereden richting Batambang. Hier gaan we de mensen van ICS bezoeken om ons goede doel te gaan bezoeken. De weg naar het westen is ongeveer 200 km en totaal onverhard en één grote stof bende. Het is een hele drukke weg die door dorpen heen gaat. Hier zie je af en toe maar 10 meter voor je omdat er zoveel stof is. Je zou hier moeten wonen. We kwamen op deze weg nog reizende fietsers tegen uit zwitserland. Die zagen er niet meer uit met zoveel stof op hun gezicht en toen ze hoorde dat de weg voor hun nog 150 kilometer slecht was waren ze niet blij. In Batambang hoorde we dat de treinrails door de lokale gebruikt wordt door middel van een Bamboe trein. Dit wilde we even onderzoeken. De gewone trein rijdt hier ook over de rails, maar niet harder als 30 km/u anders ontspoort hij. De lokale gebruiken de rails ondertussen ook, ze leggen 2 assen met treinwielen op de rails. een plaat van bamboe erop motortje erbij en gassen maar over de rails. Dat wilde we meemaken. Dus geregeld dat we naar het volgende dorp mee konden en daar dachten we wel weer terug te kunnen regelen. Onderweg komen er dus ook andere bamboe treintjes tegemoet. Soms geladen met heel veel illegaal gekapt hardhout of met mensen erop. De regel is degene die het zwaarts beladen is mag blijven rijden en de andere moet z’n treintje van het spoor halen. Zodat de zwaarstbeladen verder kan. Helemaal geweldig. Het schudt alle kanten op en we staan er niet van te kijken dat de gewone trein regelmatig ontspoort, want de rails is niet echt recht zullen we maar zeggen. En wij in Nederland maar klagen als de trein 5 minuten te laat is.

We zijn in Batambang bij ICS super enthousiast ontvangen en veel te horen gekregen wat ze allemaal gedaan hebben en nog gaan doen. We hebben hier een verhaaltje van geschreven en kan dit lezen als je wil bij cambodja ics. Wat we zeker nog een keer willen zeggen is dat we iedereen die het project gesponserd heeft heel hartelijk willen bedanken. Want de mensen waren ontzettend blij. En dat is toch het mooiste wat er is. In één van de dorpen die we bezochten in het noorden van Cambodia kwam een man naar ons toe met de vraag of wij hem wilde helpen. Door middel van de tolken die we bij ons hadden snapten we zijn verhaal. Net na de oorlog van Pol pot kwamen er heel veel hulpverleners het land in. Hij vertelde met veel tranen dat zijn vrouw in die tijd bevallen was van 2 meisjes, een tweeling. De hulpverleners dachten niet dat deze mensen voor hun kinderen konden zorgen en hebben ze na hun geboorte gelijk van ze afgenomen. De vrouw vertelde erg geemotioneerd haar verhaal. Ze wilde heel graag hun kinderen zien die nu rond de 20 jaar zouden moeten zijn. Ze hoopte erg dat wij ze konden helpen met het opzoeken van hun tweeling. We hebben veel vragen gesteld en foto’s genomen en hebben wat te doen als we thuis zijn.
Na het bezoek bij ICS zijn we vanuit Batambang richting de grens Cambodia – Thailand gereden. In het laatste stadje hebben we alle dingetjes die we nog overhadden van petjes, haarspeltjes en ballonnen weg gegeven aan de straatkinderen. Het blijft ontroerend hoe kinderen blij kunnen zijn met iets ontzettends klein. Over een grote hobbel – stof weg gingen we richting grens. Deze was erg veranderd met 5 jaar geleden toen we hier ook waren. De douane deed erg moeilijk over het stempelen van onze auto papieren en wilde (wat wij begrepen) 20 dollar hebben. Dit is niet gewoonlijk en aan corrupte toestanden hebben we de hele reis nog niet aan mee gedaan dus nu ook niet en hebben dus niet betaald. We kregen dus geen stempels en konden het land niet verlaten. De man wilde zijn naam niet vertellen (we konden het niet lezen op zijn naam plaatje het was in het cambodiaans) en toen we zijn nummer op schreven dat op zijn naamplaatje stond werd hij zenuwwachtig en liep gelijk weg. Met wat toestanden zijn we toch het land uitgekomen zonder stempels. Als we de stempels van Thailand maar krijgen dan zitten we goed dachten we en hebben de gok genomen. De grens naar Thailand was wat moeilijker ze moesten diverse copieën hebben van allerlei papieren. Dit was niet het geval vanaf Malysie naar Thailand. Zo maakt elke grens z’n eigen regels. Grappig. Een brommertje geregeld die in het volgende dorp wat copieën heeft gemaakt want eengrens kantoor heeft geen kopieerapparaat natuurlijk. Maar na 1,5 uur was dit allemaal geregeld en reden we de mooie asfaltwegen van Thailand binnen. Geen stof meer en dat was wel een hele vooruit gang. Het einde van weer een reisland, Cambodia. Waar we ontzettend genoten hebben en dat heel erg veel indrukken heeft achter gelaten in ons hoofdje.

Dit keer 2 spreuken al kunnen we er wel 10 schrijven:

Mensenhandel eerst alleen een woord, nu zo dichtbij.

Niemand keert terug van een reis zoals hij vertrokken is.