Reisverslag Lapland
Om een week lang een honden sleetocht te maken is toch echt iets waar je van droomt! En we vonden het tijd om deze droom uit te laten komen. Maar dan wel met een paar goede vrienden die net zo enthousiast zijn als wij. En laten we die nou hebben! We hoefde het maar half te vragen en ze stonden net als ons te popelen om dit te gaan doen! Geweldig is het als je dit soort vrienden hebt! We waren het ook zo eens, om met z’n 6e eerst een dagje Helsinki te bezoeken, 1 dag te crossen met de sneeuwscooters en daarna 5 dagen met allemaal een eigen slee met husky’s door de sneeuw te gaan reizen. We hebben gekozen om in maart te gaan om toch nog wat langere dagen te hebben en niet zo extreem koud te krijgen. Maar het blijft altijd de vraag of dat ook zo is. Hoe koud zal het gaan worden en zullen we sneeuwstormen krijgen? We kregen er super zin in en zo vertrokken we met zijn 6e.
Op Schiphol hebben we de nodige versnaperingen in gekocht om warm te blijven op onze tocht en vlogen naar Helsinki. Dit bleek een hele leuke stad te zijn. We hebben er een dagje vertoefd met veel rond lopen, sneeuwballen gooien en weer opwarmen in de kroegjes. Dezelfde avond vetrokken we weer met het vliegtuig naar Kitilla, een vliegveld in het hoge noorden. Het was al donker en dan is het echt een verrassing waar je heen gaat. Bij aankomst bleek er een dik pak sneeuw te liggen en de temperatuur ver onder de 0 was. Met een busje vertrokken we naar een klein plaatsje Harriniva nog verder naar het noorden. Dit busje had banden met spikes en had er goed de vaart in zitten over de besneeuwde wegen. Ver buiten het dorp Harriniva gingen we naar het super hotel in de middle of nowhere. Hier werden we erg warm onthaald. Nog lekker even wat eten en drinken, en samen fantaseren wat we allemaal gaan doen deze week! Krijgen we het koud, wat eten we onderweg, wie is de gids en hoe gaat het met de honden? Best spannend, want je weet echt niet wat je kan verwachten. Maar morgen hebben we eerst nog 1 dag in dit hotel op deze super plek.
De volgende morgen werden we
al wakker gemaakt door 150 honden die lekker aan het blaffen waren. Helemaal
enthousiast want ze wilde graag voor de slee en de wilde natuur in.
Na een stevig ontbijt in het hotel werden we warm aangekleed in hele warme
pakken, enorme dikke handschoenen en mutsen en warme laarzen. We waren net
marsmannetjes en zweette ons kapot! Maar we zullen het toch wel nodig hebben.
Die dag zijn we op de sneeuwscooters geklommen. Een
vrouw
was onze gids voor de dag en de regels werden uit gelegd waar je wel en niet kon
rijden, wat de verkeersregels waren en vooral hoe hard je mag rijden. De 3
mannen stonden zich helemaal te verheerlijken op deze scheurmonsters en er was
maar weinig aandacht voor deze regels. Heel braaf begonnen we de tocht te rijden
achter de gids over de paden en de meren. Echt een geweldige natuur. Maar een
enorme herrie van onze scooters. De 3 meiden reden achter de gids en de drie
mannen waren we ineens kwijt. Zo langzaam zouden ze toch niet zijn! Maar dat
bleek het tegenover gestelde. Even een zijpadje genomen en toch even testen wat
die scooters kunnen. Maar ze waren vergeten dat naast de paden de losse sneeuw
meters dik ligt. En als je daar met de scooter inrijd kom je erg heel lastig
door heen. De gids kreeg ineens door met wat voor stelletje mannen ze te maken
had. De een was er nog niet uit gegraven of de volgende lag alweer op zijn zij.
En de maximale snelheid op de meren van 70 km/uur werd ineens 145 km/uur. Wat
zal ze blij zijn geweest dat we heel terug waren bij het hotel. We hebben heel
veel lol gehad en ook genoten van de verre uitzichten over de bevroren meren met
een dik pak sneeuw. Met een heerlijke hap eten en een drankje sloten we de
tweede dag af. Morgen gaat het echt gebeuren waar we voor gekomen zijn. Voor 5
dagen weg van de bewoonde wereld met de hondensleeën.
De volgende morgen was het een kleine tas pakken met het hoognodige voor de komende 5 dagen. De gids Petrie stelde zich voor en hij begon de 6 slees te pakken. Hij verdeelde de honden op hun eigen plek en gaf uitleg hoe je de slee moet berijden. Het belangrijkste was remmen! Want als de honden gaan zijn ze bijna niet te stoppen. Er zat dus een rem op die je de sneeuw in kan stampen en een groot anker om uit te gooien. Op de achterste sleelatten moet je gaan staan en vooral in de bochten meehangen. Zo vertrokken we wat onwennig achter de gids. De honden waren helemaal door het dollen voordat we vertrokken. Ze jankte het uit en steigerde er op los. Zodra we de rem eraf haalde stoven ze vooruit. We waren blij dat we erop konden blijven staan en niet achterover kukelde. En zo vertrokken we de wijde meren op en door de lage berkenbossen. De honden waren al snel stil en je ziet ze al snel genieten van de inspanning. Het was al helemaal geweldig en we reden gemiddeld zo’n 20 km/uur. Je hoort niks om je heen, alleen de slee die door de sneeuw snijdt. De gids reed voorop met een grote slee vol eten en andere spullen en hij had 8 honden voor zijn slee. Wij hadden er ieder 4 of 5 honden en iedere hond had zijn eigen plek. Vooral geen mannetjes naast elkaar en een oude hond werd aan een jonge hond gekoppeld. Poepen onder de rennen was geen probleem voor ze. Dat lieten ze gewoon eruit lopen en je werd zelf even vergast van de stank! Het spatte net niet om je oren heen. Voor de plas moest je wel even afremmen. Want dat ging wat lastig. Het lastigste was om de afstand te houden tussen de slees. Want iedere hond wilde natuurlijk de snelste zijn. Over het meer sleeën ging super. Maar zodra je de smalle bospaden op ging was het oppassen. Er zaten heel wat bochten en heuveltjes op deze paden. Dus je moet echt goed meehangen, want je gaat zo kantelen met de slee. En dan mocht je niet los laten. De eerste keer dat je om gaat zit je dan ook helemaal onder de sneeuw! En de slee met de honden gaat gewoon door. Maar de gids ging er achter aan en had de slee altijd weer snel te pakken. Vallen is geen pretje, gelukkig is dit niet vaak gebeurd.
Rond de middag was onze eerste stop. Er was een blokhutje in het bos waar Petrie al snel een vuurtje had gemaakt. We kregen een hete mok thee en een broodje om bij te komen. Geweldig om ieder zijn verhaal te horen. Gelukkig vonden we het alle 6 echt geweldig en zagen het helemaal zitten om de komende 5 dagen zo door te brengen. De kou viel gelukkig erg mee met -15 graden en de zon scheen er heerlijk bij. Na een wel wat koude plasstop buiten voor de meiden gingen we weer verder. We eindigde die avond bij onze eerste slaapplaats. Ook daar wisten we echt niet wat we moesten verwachten. Aan de rand van het meer stond een houten huisje. Echt een geweldige plek. We kregen onze taken van Petrie. De honden moesten het eerste verzorgt worden. Ze moesten los gemaakt worden van de sleetuigen en aan een ketting gelegd worden. Er moest een gat geslagen worden in het ijs van het meer om water te halen. Het vuur moest aan gemaakt worden in het huisje. Daar wordt een grote ketel water op gezet. Zo kregen de honden een bak voer met lauw water en een bevroren zalmkop om te eten. Ze hebben het verdiend na zeker 40 km lopen! En dan weer verder water halen voor het eten en de sauna… DE SAUNA?? Naast het huisje stonden nog 2 kleine huisjes. Een klein wc huisje waar er een gat in de grond was gemaakt. Een handje zaagsel erover gooien na je behoefte en klaar, het was een prima maar heel koude wc! Daarnaast was er nog een klein houte huisje. En dat was de sauna. Er stonden 2 grote bakken water in. Deze moesten we vullen met het water uit het meer. En onder één van de bakken met water moest het vuur gestookt worden. En wel een groot vuur! Na 2 uurtjes was de sauna over de 100 graden en een lekker warme bak met water. Dit was echt super om bij te komen van de eerste dag sleetocht. De sauna was echt warm en om af te koelen en je te wassen kieperde je een heerlijke bak koud water over je heen. Maar je kon ook even een rondje rennen door de sneeuw. Dan was je heel snel af gekoeld en je leek wel een wandelende stoompop. Binnen maakte Petrie voor ons een heerlijke Laplandse maaltijd en wij verzorgde Petrie weer met een heerlijk drankje. Dat vonden we allemaal een hele goeie deal. In de blokhut waren zo meestal 2 vertrekken. Een woongedeelte met een keuken op een potkachel. En een slaapgedeelte waar we met zijn alle sliepen. Nou ja, dat was voor korte duur toen de eerste snurkers zich hadden gemeld! Sommige zijn toen gevlucht naar de woonruimte, al maakte dat niet zo veel uit. Frank en ik waren meestal helemaal in dromenland te vinden na een heerlijke dag sleeën buiten.
Met de zonsopgang ging het ochtendritueel beginnen. Eerst het vuur hoog maken en een ketel water opzetten. Het eerste water ging weer naar de honden die weer een goede maaltijd kregen na een koude nacht. Want die slapen helemaal opgerold buiten in de sneeuw. Bij erge kou (-30 graden ) kregen ze een beetje stro om po te liggen. En als het gesneeuwd had zag je alleen maar hoopjes sneeuw liggen met daaronder een hond. Zodra we buiten kwamen waren ze weer opgewekt en begonnen ze snel te eten. Ze stonden alweer te popelen om te gaan. Eerst kregen wij ook een heerlijk ontbijt en we pakte onze spullen weer in onze slee. We pakte ons zelf ook weer in, in het warme poolpak en dan pas gingen we de honden weer optuigen voor de slees. Want als ze eenmaal voor de slee staan zijn ze niet meer te houden en willen ze gaan!! Dit was elke ochtend echt geweldig als je dan met 7 slees en bijna 40 honden vertrekt. Der zit zoveel power en energie in geweldig om te zien en te voelen. Je glijdt door de verse sneeuw weer de wildernis in met de laagstaande zon voor je. Echt een droom waar je niet wakker wil worden!
Zo hebben we 5 volle dagen
een tocht gemaakt en elke dag maakte je wel weer wat nieuws mee. Het was
absoluut niet saai want je blijft toch bezig op de slee. En het landschap
verandert ook weer elke keer.
Tijdens het glijden vroeg je zelf af in wat voor huis zullen we vanavond slapen,
zal het koud zijn, zal er een sauna zijn? Alle huizen in het bos of aan het meer
hebben hier een sauna en geen douche. Want de huizen hebben geen stomend water,
elektriciteit of gas.
We zijn bijna niemand tegen gekomen. Alleen op een groot meer waar een paar
mensen hun eigen visstekje hadden. Om dit visstekje hadden ze een hokje met
kachel omheen gebouwd. Wij dachten dat het een grap was die je wel eens op TV
gezien had. Maar er wordt echt gevist op de meren door een gaatje te boren in
het dikke ijs en een heel klein hengeltje erin te hangen. Dat moesten wij
natuurlijk ook eens proberen. Frank onze dierenvriend
dacht
dat doe ik wel wat je vangt toch niks. Maar na 5 minuten was hij de eerste met
een vis aan zijn hengel! Hij balen dat hij nou degene moet zijn die ook nog iets
vangt. Dat visje heeft Petrie boven een vuurtje klaar gemaakt en de rest heeft
hem op gegeten. Die Petrie kon met het koude natte hout overal wel een vuurtje
maken. En dat was echt heerlijk als we weer eens stopte. Er was niet altijd een
blokhutje te vinden onderweg. Dus dan gingen we het bos in om een beetje
beschutting te hebben. Zo hadden we dan rond het vuur onze pauze en de honden
konden hun verdiende rust krijgen. Onderweg hebben we ook een hele grote groep
rendieren gezien. Toen had Petri wel even stress. Want als die honden zo’n
lekker maaltje voor hun hebben worden ze helemaal wild. Ze gingen al te keer
voordat wij de rendieren zagen. Die hadden ze waarschijnlijk al lang met hun
neus geroken. En Petri remde hard af en ging met een grote stok even alle honden
langs. Hij deelde nog geen tik uit, maar het was wel een duidelijke waarschuwing
dat ze het niet in hun hoofd moeten halen. Het is wel een geweldig gezicht als
je 10 tallen rendieren voor je hebt lopen. Dan voel je je echt in Lapland! Het
leek wel een film van discovery.
We hadden wel enorm geluk met het weer. De meeste tijd was het stralend blauwe lucht met een graad of -15 overdag was het heel goed te doen. 1 dag hebben we harde wind gehad en dan voelt het gelijk 2 keer zo koud aan. Een dagje sneeuw hoort er ook bij. De temperatuur is ook weer een eind gezakt tot -24 graden en dan sta je wel te verkleumen op je slee. Maar ook toen genoten we enorm.
De laatste avond in de
blokhut zijn we over het meer een eind gaan lopen naar het dichtstbijzijnde
dorp. Daar vonden we een
winkel
waar we hartelijk
werden
ontvangen door een Lappie vrouw. Ze zag die 3 mannen helemaal zitten en de
dames werden snel de winkel in geloosd. Maar de heren vonden shoppen ineens heel
leuk en vluchtte voor de zeer te vriendelijke lappie vrouw. Nog een drankje
ingeslagen om een goede afsluiting avond met onze gids Petrie te hebben. Hij was
een echte nuchtere fin en je zag hem soms even vluchten voor die 6 drukke
Nederlanders. Maar we hebben het enorm met hem getroffen en hebben ook erg met
en om hem gelachen. Die avond sliepen we heel goed en de volgende morgen was de
laatste dag op de slee. Het had echt nog een paar dagen langer mogen duren. Zo
super was het. Met tranen in onze ogen kwamen we die avond terug in bij het
Hotel. De honden voor de laatste keer afkoppelen en terug naar hun andere
vrienden.
Ieder
had zijn eigen plekje op de husky farm. Geweldig om te zien dat ze elkaar echt
begroette en andere snel naar hun vast plek kropen. We kregen nog zo’n super
maaltijd in het Hotel en we moesten ineens onder de douche in plaats van de
sauna in en met een bakje water wassen. Maar we hadden allemaal liever in die
geweldige sauna gestaan De volgende morgen hebben we afscheid genomen van dit
paradijselijke plekje midden in de sneeuw. Toen al dachten we om hier terug te
komen met ons buske in de zomer van 2012….. We waren samen al aan het fantaseren
hoe het er zou zijn…..
Hellaas
we moesten eerst terug naar de werkelijkheid en dat was even pittig. We hebben
het met elkaar zo geweldig gehad en je bent zo ver weg geweest van de realiteit
. Het leek bijna een wereldreis van een paar maanden. Maar dat is een goed teken
vonden we allemaal. Het was het dubbel waard!!
Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag.