Pakistan.

We hebben weer een mooi land mee mogen maken Pakistan!! En we willen jullie graag laten weten hoe we het gehad hebben. Bij de grens tussen Iran en Pakistan waar we eigenlijk vroeg aan wilden komen, maar door het gedoe van militairen escorte in Iran kwamen we pas rond een uur of 1 ’s-middags aan bij de grens. Daar hebben we eerst maar de klok anderhalf uur verzet i.v.m. de tijdgrens. De papieren toestanden met diverse stempels (zijn ze ook hier gek op) aan de Iraanse kant ging vrij snel. Natuurlijk moesten we wel weer zoeken naar alle loketten maar na 1,5 uur hadden we dit ook achter de rug. Bij de pakistanen hadden ze net 2 uur pauze. Daardoor konden we wel even kijken naar de ontzettend mooie vrachtauto’s die hier stonden geparkeerd. Met veel pracht en praal zijn de bestuurders ontzettend trots op hun versieringen. De versieringen zitten zowel binnen als buiten op de vrachtauto, geweldig!! Toen alle papieren geregeld waren mochten we een nieuw land in, altijd spannend. Gelijk maar links gaan rijden het stond nergens aan gegeven maar dat dachten we. En gelukkig waren we niet de enige die links reden.

Balonneblaas tijd Snel weer de woestijn in gereden (weer “lekker” 48 graden) naar de eerste plaats 500 km verderop. Dit stuk is tegen de zuid Afghaanse grens wat niet helemaal veilig schijnt te zijn. (gelukkig niks van gemerkt). Deze weg was eerst twee baans en later 1 baans, erg leuk met tegemoet komend verkeer, dat net als wij ook niet aan de kant willen gaan. Erg mooi om de wilde kamelen (dromedarissen) te zien lopen door de dessert. Eerste grote vlaktes van dorre struiken en stenen en later heel heel veel zand. Dit zand is vaak de weg op geblazen waardoor de weg helemaal onder het zand ligt. We hebben dan geen jeep bij ons, maar het leek er af en toe wel op!! Erg leuk, niet vast komen te zitten maar af en toe best spannend. Op de 1 baans weg werden wij, langzame kaaskoppen ingehaald door jeeps. Die dan het zand langs de weg helemaal indoken om ons in te halen en dan soms een gat voor hun zagen opdoemen en plotseling weer terug de weg op kwamen. Door dit soort inhaal acties hadden we een jeep die tegen de bumper aan schuurde, we schrokken er een beetje van maar gelukkig niks ernstig. 2 auto’s in 100km omtrek, krijg je een aanrijding/tikje dat verzin je toch niet. Door de te late vertrek actie bij de grens reden we in het donker naar het eerste dorp. En aangezien hier iedereen zonder licht rijdt, fietsers, auto’s vrachtauto’s en kamelen (Best moeilijk om lampen aan een kameel te bevestigen) is het niet erg leuk rijden in het donker. En wordt ook afgeraden, maar ja slapen op deze plaats in de dessert was ook geen optie. Dus waren we erg blij dat we veel licht op onze buske hebben en gassen met die handel. Ongeveer 40 km voor het dorp kregen we een echte zandstorm. Dan doen de lampen meer kwaad dan goed. Maar door de zandstorm hadden we zeker maar 10 meter zicht. Dit was niet echt leuk. De bus schudde echt alle kanten op door de storm en we hoopte maar niet dat we niemand aanreden. We hadden alles dicht maar binnen in de bus was alles zand. Niet normaal meer.

Aangekomen in het dorp wilden we het enige “hotel” opzoeken, maar de elektriciteit was uitgevallen in het dorp. Dus konden het moeilijk vinden zonder licht en een zandstorm. Maar toch gevonden. We wilden zelf koken maar was door de zandstorm niet echt mogelijk. We werden uitgenodigd om in de keuken van het hotel te komen koken. Martine met haar zaklampje in de keuken aan het koken. En we waren erg blij dat we ons eigen eten maakte want het zag er daar echt niet uit. De volgende morgen zagen we pas waar we sliepen. De zandstorm was weg en alles had een laag stof/zand. Maar met frisse moed de dessert weer in. Zo snel mogelijk naar Quetta (480 km) om het (zoals ze zeiden) het meest gevaarlijke stuk achter de rug te hebben. Onderweg kwamen we wel diverse politie posten tegen waar we ons moesten melden. Die mafkezen hadden kabels over de weg gespannen die je heel moeilijk zag. Dus we stonden er 3 keer met slippende banden voor stil. Een andere overlander heeft 2 keer de staalkabel met zijn jeep van de paal getrokken. Foutje! Ook verzonnen ze op de meest rare plaatsen zwarte drempels op zwart asfalt. Ze waren zo hoog dat als wij er heel zacht overheen reden de side bars de drempel raakte. Een reiziger met een off the road motor heeft heel zijn voor vering stuk gereden op zo’n drempel. Dus het is echt oplettend rijden in een dessert om niet te spreken over de gaten in de weg. Maar goed snel naar Quetta. Onderweg nog verkeerd gereden bij een omleiding. En we moesten een zandheuvel op zo groot als de bus. Met veel stunt en vliegwerk en natuurlijk heel de onderkant aan de grond en de banden een beetje spinnen zijn we er zwetend bovenop gekomen. Volgend jaar doen we met de bus mee aan Parijs – Dakar !
En dan de volgende actie 50 km voor Quetta staan er opeens 100 vrachtauto’s dubbel op de weg stil. Wat blijkt vooraan staan 5 bussen in staking. Met heel veel stuur kunsten met millimeters tussen de vrachtwagens en onze bus en de voorwielen soms over zandranden van 2 meter hoog zijn we vooraan gekomen. Met veel praten en met behulp van politie hebben we wat olie drums en banden weg gerold en mochten we door rijden. Het was wel lekker stil op de weg, en we dachten na 2 uur tobben daar zijn we mooi door heen. Helaas daar was de volgende rij met vrachtauto’s. En vooraan stonden geen 5 maar honderd bussen op de berg. Weer naar voren gereden en bij een militaire post zijn we gestopt. Het stond zo al 2 dagen vast, dus het was daar een drukte van jewelste. Terug rijden konden we niet meer en vooruit ook niet. Daar sta je dan vlak bij de zuid Afghaanse grens waar de Nederlandse militairen actief zijn. We zeiden voor de zekerheid maar dat we uit België kwamen. Je weet maar nooit. Je zag ook alleen maar van die baardmannen die je aanstaren. De militairen waren super aardig voor ons en erg zorgzaam. We kregen wat te drinken en eten van ze. En ze zeiden over 2 uur gaat de weg open. Inshala (als god het wil) dat werden dus 2 dagen!!!! En op dit soort plekken moet je eigenlijk echt niet zijn!

De eerste nacht hebben we besloten om voor de militairen poort te gaan slapen. We hadden afgesproken met de militairen als er iets zou zijn dat we gelijk bij ze aankonden kloppen. Onze bewaking voor 2 dagen En ja hoor we sliepen net, en om 11 uur ’s-avonds wordt er op de bus gebonst. Iets met politie werd er geroepen. Frank eruit en met de mannen die geen woord engels spraken naar de militairen. Het bleek echt politie te zijn en we moesten met ze mee. Wat bleek 200 meter verder op was hun hutje en daar moesten we naast gaan staan om te slapen. Met 4 man bewaking met grote pang pangs bij hun hebben we onze ogen dicht gedaan.De volgende dag kwam een grote militair van meer dan 2 meter naar ons toe. Een man van weinig woorden maar alleen zijn uitstraling zei genoeg. Met grote indringende ogen stond hij naast de bus en zei luid “open”. Hij keek nieuwsgierig in de bus en zei “good”. De man deed ons denken aan Punjab van de film Annie. Het werd voor 2 dagen onze vriend en als dank kreeg is zijn mooie pakistaanse hoed. In deze 2 dagen is de politie niet van onze zeiden af geweest. Als we ergens naar toe liepen ging er altijd een geweer met een mannetje mee. Of is het een mannetje met een geweer (klasnikov)?
Terwijl we hier stonden kwam er nog een duitse motorrijder voorbij die vertelde dat hij met heel veel moeite langs de bussen is komen rijden. En diverse banden van de bussen afgehaald waren en dat het dus nog wel even kon duren. Lang leven de nood rantsoenen van onze vrienden uit dienst!! Ook vertelde de motorrijder dat de weg die wij wilden gaan rijden naar het oosten van Pakistan tot knie hoogte onder snel stromend water stond met veel blubber. Hij was er met zijn off the road motor maar net doorheen gekomen. Er stonden tractors klaar om auto’s en vrachtauto’s er door heen te trekken. Dus maar besloten om via het zuiden te rijden. Dat is wel 500 km om maar dan blijft de bus teminste heel. Want hij heeft al genoeg te leiden. De tweede dag kwam er nog een australier die op de weg terug was met zijn auto, daar hebben we de rest van de dag maar mee zitten kaarten. De mensen konden wel langs de bussen lopen en aan de andere kant stonden dan weer vrachtauto’s oid die de mensen verder vervoerde. Eigenlijk was het dus een mooi schouwspel en wij zaten eerste rij. Tussen de honderden baardmannen zag je enkele vrouwen in burka voorbij komen. De mensen die van de andere kant kwamen werden in toyota hi-ace busje geladen. Er kunnen er zeker 20 mensen in de bus. Minimaal 12 op het dak en 6 er naast en achter hangen. Zoveel mensen gaan er bij ons in een stadsbus. Maar de tweede dag om 18:00 uur gingen de eerste bussen rijden. Toen werd het dus chaos. Alles ging rijden en toeteren en gassen. Alle vrachtauto’s die al dagen stil stonden wilde nu wel eens verder. Iedereen haalde elkaar in. Maar van de andere kant gebeurde het zelfde. Politie probeerde het verkeer een beetje te regelen maar iedereen was het zat. Gassen!!!! Via alle kanten kwamen er vrachtauto’s door de berm door de rivier bedding, puinhoop!! We hebben ons maar aangesloten in deze chaos. En de berg op gereden.

Toen kwam het mooiste, de vrachtauto’s waren overvol geladen zodat dat de remmen het niet zo goed deden. Dus elke keer konden ze een paar meter vooruit in de file en rende er 3 mannetje met stenen achter de vrachtauto aan om deze gelijk achter de banden te leggen zodat hij niet omlaag schoof. Want daar stonden wij achter!! Af en toe schoof de vrachtauto wel een beetje omlaag en stond je hart stil. Want achteruit kon je niet. We hebben wel genoten van de chaos en de mensen waren echt allemaal super aardig voor ons. Verschillende vrachtauto’s waren oververhit en stonden stil met stukken. Of voor sommige was het gebedstijd en dat gaat hier nou eenmaal voor. Even wachten dus. Al met al kwamen we om 21:00 uur de bergpas over (2 kilometer in 3 uur). Toen moesten we Quetta nog in een stad van 1,5 miljoen mensen. Puinhoop!!!en in het donker op zoek naar een hotel. Gelukkig hadden we coördinaten gekregen van andere reizigers waardoor het voor ons erg makkelijk te vinden was. Maar we waren aardig moe en door een stad met karren met ezels, paarden, koeien en kamelen ervoor zonder licht natuurlijk was dit nog een leuke opgave. Maar om 22:30 het hotel gevonden en lekker gedoucht (“lekker” koud natuurlijk). We wilden eigenlijk gaan slapen maar de afgelopen 3 dagen in Pakistan was er al zoveel gebeurd dat hield ons nog even wakker.

Ook de tractor wordt versierd In Quetta zijn we even op adem gekomen om te wennen aan een nieuw land dat zo anders is als Iran. Het is hier wel een herrie. Alles maar dan ook alles heeft een toeter. Zelfs de karren met ezel of kameel hebben een accu met een grote toeter ernaast. Als je dan de straat oversteekt en er komt een kar aan met een ezel sta je toch raar te kijken als er een enorme toeter begint te blazen!! De vrouwen zijn in dit gebied ver te zoeken. En de mannen hebben enorme baarden die vaak rood geverfd zijn. Voor de veiligheid heeft Martine ook de hoofddoek in dit gedeelte van Pakistan aangehouden. Ook zijn er veel bedelaars en het open riool ruik je door heel de stad.
Gekleurde vrouwen met gras op hun hoofd Vanaf Quetta zijn we via Sukker, Multan naar Islamabad gegaan. Dit was de enige mogelijke route anders moesten we door het diepe water heen, en dat zagen we niet zo zitten en hebben met plezier de 500 km omgereden. Dit was trouwens ook een prachtige weg. De omgeving werd steeds groener. De rijstvelden kwamen al te voorschijn met de enorme waterbuffels. Dit blijft een prachtig gezicht als de kraanvogels op de ruggen zitten en die snuiten net boven water komen. Wat een kollose van beesten!! Ook lopen er weer vrouwen in kleurige jurken met enorme grasbalen op hun hoofd. Het doet ons al een beetje aan India denken. Echt een andere wereld die we weer inrijden. De mensen staren je in de kleine soffige dorpen aan en weten niet wat ze moeten doen. Wij zwaaien gewoon enthousiast en roepen salaam!! Dat breekt vaak het ijs en ze zwaaien soms aarzelend maar meestal uitgebreid terug. In deze dorpen kom je tractoren tegen die helemaal versiert zijn zoals de vrachtauto’s maar het belangrijkst ze hebben minimaal 2 speakers op de tractor zitten. Je kunt ze altijd herkennen want met veel muziek (kabaal) komen ze aangereden. Erg leuk om te zien en horen.


Tijdens deze zuidelijke route door Pakistan hebben we ons getrakteerd op een luxe hotel met airco. Waar we alleen niet aandachten is dat de stroom hier heel vaak uitvalt. En dat gebeurde natuurlijk ook. Het was dus net zo warm als in de bus slapen. En als er geen stroom is ,is er ook vaak geen water. Wiet voor de Hotel deur Via weer heel veel politieposten, waar we bij sommige gezellig een colaatje gedronken hebben, zijn we de hele weg veilig en zonder politie escort doorgereden. (als enige van de voor ons bekende overlanders zonder escorte!!) De wegen in dit gedeelte waren redelijk goed (50 km/u gemiddeld) en soms moest er tol betaald worden. Maar wij mochten meestal doorrijden na wat lachen en praten. Meestal rijdt Frank en Martine zit dan aan de kant van het betaalhokje (want daar zit normaal gesproken het stuur). Dat vinden ze dan toch wel interessant, een vrouw om mee te praten!?! Op deze wegen hebben we wel heel veel ongelukken gezien en gekantelde vrachtwagens. Want ze rijden hier wel als gekken. Wat leuk is om te weten is dat als onkruid hier de wiet plant groeit. En die zie je werkelijk overal groeien zelf voor de deur van je hotelkamer. Maar ja we roken niet dus we hebben niet kunnen testen hoe het was.

In Islamabad aangekomen zijn we naar “de” overland camping gegaan. We hebben hier meerdere overlanders uit heel Europa ontmoet en veel ervaringen uitgewisseld. Wij zijn degene die “maar” een jaar gaan reizen de rest is of al veel langere onderweg of heeft meerdere jaren te gaan. De stad Islamabad is wel een saaie stad aangezien het een “gemaakte” stad is voor de overheidsinstellingen en ambassades. Het voordeel is dan wel dat er supermarkten zijn waar alles weer te krijgen is tot de fles Heinz tomate ketchup aan toe. En zelfs een bakker met lekker brood. Genieten dus weer Van andere reiziger hebben we ook informatie gekregen over het gedeelte van Pakistan waar we al heel lang naar uitkijken. Land slide doorgang gemaakt Inschrijven langs de kkh De Karakoram Highway!!!!! Het schijnt het 8ste wereld wonder te zijn. Een mooie weg met hele hoge berg toppen erlangs. Diverse 7000 meter hoge en zelfs meer dan 8000 meter hoge toppen. Zelf rij je langs de Indus rivier op 1000 meter hoogte dus het verschil is enorm. Er is alleen 1 nadeel. Aangezien de berg wanden zo steil zijn, komen er geregeld aardverschuivingen naar beneden. De welbekende landslides. Hierdoor kun je dus helemaal vast komen staan en moet je een aantal dagen wachten tot de bulldozer het weer overrijdbaar heeft gemaakt. Al was het “overrijdbaar” voor ons een erg ruime betekenis. De onderkant van de bus heeft hier veel te lijden gehad. En vaak moest je niet de afgrond inkijken. Of omhoog kijken waar de grote rotsen nog op half 11 hingen die zo weer konden gaan schuiven. We hebben over 750 km 3 lange dagen over gereden. En we moesten deze weg ook nog terug. Maar het is wel een prachtige weg. Er rijden ook bussen en vrachtauto’s die als ze leeg zijn driftend door de bocht komen. Waardoor je moet uitwijken maar dat kan niet, want daar is de afgrond. We weten af en toe ook niet hoe het gegaan is maar we zijn er gekomen. De chauffeurs zijn echt waag halzen.
Over de Indus rivier gaan prachtige hangbruggen. Het zijn echt hangbruggen want ze hangen los van de kant. En bewegen alle kanten op. Ook zijn er loop hangbruggen. Waar om de 40 cm een balk is gemaakt waar je op kan staan, en zo’n brug slingerd zo lekker. We hebbben het gehaald 4277 het hoge noorden van Pakistan zijn we in de Hunza valley terechtgekomen en hebben hier een klein bergje beklommen. Voor ons als kaaskoppen die gewend zijn op 0 meter hoogte te leven en 3 maanden in de auto gezeten te hebben, was dit weer een leuke uitdaging. Met de rugzak en tentje zijn we gaan lopen van 2200 meter naar 3600 meter. Hier hebben we gekampeerd naast de gletsjer die heel de nacht bleef leven. Want af en toe vielen er grote ijsklompen omlaag of hoorde je scheuren ontstaan. Boven de 3500 meter voelde we ons oude mensjes die stapje voor stapje verder gingen. Dit was het gevolg van de ijle lucht en de zware rugzak. Op 4277 meter aangekomen via paden die zeker niet goedgekeurd waren door de vereniging van moeders hadden we een super uitzicht. Vanaf hier hadden we uitzicht over diverse bergen van 7000 en 8000 meter hoogte. Op en top genieten. Rond om ons heen ontstonden de wolken en ze gingen ook weer snel weg. Beneden zagen we de Hunza valley en de Indus rivier stromen. Adem benemend weer.

Wiet voor de Hotel deur

De mensen in deze regio zijn erg vriendelijk en totaal anders als in het rest van het land. Al zal het hier wel gaan veranderen want de Chinese gaan de karakoram highway een 4 baansweg maken. Ze komen met 300.000 mensen, om in 6 jaar deze 750 km lange weg even aan te passen. De landmeters waren al bezig. Zo krijgen de Chinese een handelsroute naar de kust van Pakistan. Wij zijn door gereden via het nationale park naar de grens van China. Op deze weg kwamen we nog een Zwitsers stel tegen met stukken aan hun volkswagenbus die we weer aan de gang hebben geholpen. Vandaar weer terug via de Karakoram highway. Het is erg inspannend rijden want er zitten overal grote gaten in de weg of er liggen grote rots blokken op de weg. Al met al deden we ongeveer 30 km/u gemiddeld op een dag. In het noorden kunnen ze wel heerlijk koken en hier hebben we ons dan weer heerlijk vol zitten eten. Vooral in Passu bij het glasier breeze restaurant hebben we meerdere dagen heerlijke gegeten en zullen we niet snel vergeten. De terug weg was weer een paar keer afgesloten geweest in verband met lanslides (door de regen) met net toen wij er aan kwamen ging hij open. Dat is nog eens mazel. Van de regen hebben we weinig gemerkt, en hebben eigenlijk super weer gehad.

In de kleine dorpen die we aangedaan hebben schrokken we de eerste keer want daar liep hij, Osama Bin laden. Maar 2 minuten later zagen we hem weer en ook zijn tweeling broer. Iedereen lijkt hier op hem. Grote baarden en tulbanden. Ze zijn wel ontzettend vriendelijk. We hebben met één van de baardmannen zitten praten over het geloof. Wat heel indruk wekkend was. Ook hoorde we dat als kinderen ouder al 10 jaar niet 5 keer per dag bidden je ze dan mag slaan met een stok. Dit gaat ons toch wel een beetje ver. Maar ja dat is niet het enige waar we veel vraagtekens over hebben. We snappen nu ook waarom er uit gehuwelijkt wordt. Op straat zijn geen vrouwen te zien en een sportschool of kroeg kennen ze hier niet. Dus de jongen mannen klagen dat ze geen vriendin/vrouw kunnen vinden. Dan is uithuwelijken dus hun enige optie. Wel raar maar waar. Op de Karakoram high way reden we ook langs de gebieden waar ongeveer een jaar geleden een flinke aardbeving is geweest. Een heel groot gebied waar dus veel mensen dakloos zijn geworden en veel mensen het niet overleefd hebben. Hier waren dus ontzettend veel rode kruis, Unicef, unhcr, echo, en vele non goverment organisations aan het werk voor de gedupeerde. Heel veel tenten en containers waren er te zien. Verder op de KKH zagen we ook mensen aan het werk in een tunnel. Deze waren ze aan het maken i.v.m. een stuwdam die ze hier gingen maken. Natuurlijk even binnengekeken. Levensgevaarlijk wat ze daar deden dus maar weer snel naar buiten.

Weer terug in Islamabad hebben we weer heerlijk inkopen kunnen doen bij een supermarkt. Hier hebben we ook Roel en Lizzy ontmoet met hun landrover die ook naar Australië rijden. www.popadd.com/overlandy2006 Samen met hun gaan we richting India sturen. Onze laatste plaats in Pakistan was Lahore. Waarschijnlijk wel in het nieuws geweest want hier waren tijdens de hevigste regenbui sinds 40 jaar 16 mensen overleden. De straten stonden allemaal blank en diverse bomen waren omgevallen op de straten. Natuurlijk reden wij weer ’s-avonds door de straten op zoek naar een hotel. Het water was zo diep dat de side bars helemaal onderwater zaten. Wij maar zachtjes rijden en hopen dat er geen grote gaten in de weg zaten. Gelukkig reden Lizzy en Roel voor ons met hun jeep zodat als we stil kwamen te staan ze ons konden helpen. Gelukkig niet nodig geweest maar we hebben wel moeten zig zaggen langs alle auto, busjes, brommers die midden in het water tot stil stand waren gekomen met water in hun motor. Eindelijk op een droog stuk weg was het natuurlijk lekker druk.
We stonden stil en werden aangereden door een riksja. Later bleek dat onze linkerknipperlicht behuizing er totaal afgereden was. Frank uit de auto gesprongen en 300 meter terug om te zoeken in de stortregen en verkeers chaos naar de knipperlichtbehuizing. Martine reed ondertussen langzaam in de chaos file door. Wonder boven wonder de behuizing weer gevonden en niet eens zo heel erg kapot. Weer een ervaring rijker.

Vanuit Lahore zijn we naar de grens ceremonie wezen kijken die elke dag opgevoerd wordt aan zowel de Pakistaanse kant als aan de Indiase kant. Ontzettend leuk om te zien. Alleen de weg ernaar toe was geheel weg gespoeld door de vele regen waardoor de 20 kilometer ernaartoe 2 uur duurde. Tijdens de ceremonie probeert zowel de ene kant harder te schreeuwen als de andere kant met hun eigen landelijke liederen. De soldaten marcheren met veel bombarie naar de grens overgang. Gezamenlijk strijken ze dan de vlag en is de grens voor die dag gesloten. De volgende dag zijn we over deze grens heen gereden. Bij deze grens post mogen geen vrachtwagens de grens over. Dus alle lading wordt dan gedragen op de hoofden van dragers precies naar de grens. Waar de Indiase dragers het weer op hun hoofden overnemen. Vreemd om te zien en erg zwaar met 40 kilo op je hoofd!! Wij werden hier uitvoerig gecontroleerd voor we het land mochten verlaten. Al met al zijn we bijna een maand in een mooi land geweest. We hadden verwacht door alle verhalen van de media er snel door heen te rijden. Maar het viel ons alles mee en zijn er veel langer gebleven dan verwacht. (al met al lees niet alles wat je gelooft). Nu naar een nieuw land India waar we van diverse overlanders hebben gehoord dat ze er nooit meer naar toegaan. Op de wegen schijnt het een gekkenhuis te zijn. En de mensen erg opdringerig. Maar jullie zullen het vanzelf lezen over een maand. We kunnen nog wel 60 pagina’s vol schrijven van de belevenissen maar dit waren wel weer de toppers.

Een spreukje die we onderweg tegen kwamen:

One life, live it

In India kunnen we dit niet zeggen want daar geloven ze in reincarnaties en hebben ze dus meerdere levens.